Tęsknota za ciepłem

A jednak mnie to zimno zmęczyło. Poczułam to dopiero dzisiaj, więc poczytuję sobie za sukces to, że przetrwałam bez zniechęcenia mrozem całkiem długo.

Nie wiem o co chodzi, ale zimno okropnie źle na mnie wpływa. Nie szarość, brak słońca i krótkie dni. To mi nie przeszkadza. Tylko zimno.

Ciepło jest jak schronienie. To wokół, gdy świeci słońce, pachną kwiaty a liście są zielone. I to w ludzkim sercu, kiedy się otwiera, by przyjąć drugie. A może raczej, gdy wskakuje na dłoń, która staje się pomostem.

Tęsknię za ciepłem w takie zimne dni bardzo.

Przeglądam zdjęcia, na których jest, by chociaż trochę je poczuć. I przekonać siebie, że naprawdę istnieje tylko w tej chwili się zapodziało. Też na chwilę.

Może i marudzę. I co z tego? Jestem w tym jak najbardziej sobą :), bo nie lubię mrozu. Wszystko mnie od niego boli i jak mrozi to nadaję się jedynie do przytulania, do niczego więcej.

Znalazłam zdjęcie upału. Popatrzcie na nie. Nie mielibyście ochoty posiedzieć sobie w pobliżu tego pięknego, obsypanego tak bogato kwiatami, krzewu? Nie pamiętam czy pachniał, ale urzekł mnie swoim kolorem. A ten dzień był naprawdę gorący.

Chyba już mi lepiej :)

A za ciepłymi sercami tęsknię, bo tak mam. Wolę ludzi z gorącymi sercami niż emocjonalne lodówki.

O tych drugich ani słowa, szkoda czasu. A ci pierwsi... cóż, znam, znam, pamiętam, nie zapominam i uśmiecham się do nich, więc jak dotarł do Ciebie teraz mój uśmiech to wiesz dlaczego :)

Jakoś bez trudu umiem rozpoznać takie gorące serca. Może mnie moja tęsknota prowadzi, nie wiem. A może to stąd, że moje serce też nie umie być lodowate, więc działa magia przyciągania się podobieństw. Tylko moje, niestety, przysypia w mroźne dni :) Czasem nawet zdrzemnie się na dłużej. A! I tak je lubię :)

Jednak, żeby całkiem nie zapaść w zimowy sen zgarniam ciepło skąd się da jak okruszki po pysznym ciastku. Budzą mnie gorące latynoskie rytmy na zumbie. Kolory lata zatrzymane na zdjęciach. I muzyka, w którą otulam się jak w ciepły pled.

Nie wiem czy Wam też zimno daje się we znaki. Niestety nie  jestem w stanie nikogo przytulić poprzez bloga. Nie mogę też spojrzeć w oczy z ciepłym uśmiechem. Posyłam więc piękną muzykę z mocnymi, "gorącymi" słowami:

Basia

Sny na jawie

Czy wiesz, że niedługo już będzie wiosna? Nie wierzysz? Nie musisz. Po prostu to zobacz. Zamknij oczy, spójrz przed siebie i zobacz :)

To nie jest trudne. Wiem o czym mówię.

Kiedy piszę beletrystykę, to właściwie zawsze opisuję. Nie to, co rzeczywiście się zdarzyło, bo to mnie zamyka i denerwuje, ale to, co "widzę". Najpierw muszę "zobaczyć", żeby napisać.

To tak, jak z widzeniem ludzkiej duszy. Patrzysz w oczy i wiesz.

Lubię uśmiechnięte oczy. Nie muszą się nawet uśmiechać, żeby takie były. Nie brzmi precyzyjnie, wiem, ale inaczej nie da się wytłumaczyć.

W uśmiechnięte oczy nie sposób nie wpaść. Bardziej w nie się wpada niż w takie, które określa się jako uwodzicielskie. Bo przecież tak naprawdę zakochujemy się w duszy. Wygląd jest jak kolory kwiatów, które przyciągają uwagę motyli. Ale potem ważny jest już nektar a nie kolory.

Znalazłam zdjęcie wiosny. Popatrz, to niedługo będzie.

Bzy i błękitne niebo. Pamiętam, że to był ciepły dzień. Nie upalny, ale przyjemnie ciepły.

Nie lubię zimna. Bardzo nie lubię. Zimno to nie moja bajka. Moja jest ciepła i kolorowa.

Opowiedzieć Ci ją?

Droga. Idę nią. Wokół... nie wiem... cokolwiek - pola, lasy, skały, wzgórza, pustynia... cokolwiek byle tylko nie zimna biel. Obok mnie człapie jakieś spokojne i duże zwierzę, które dźwiga mój dobytek. Marzy mi się smok :), ale to już totalny odlot, więc może być wielbłąd albo koń. Może koń. Konie lubię. I tak sobie wędrujemy aż przychodzi pora na odpoczynek. Wtedy ważne jest ognisko.

Lubię ogień - jego blask, życie, ciepło. W ludziach zresztą lubię to samo.

Przy ognisku już nie jestem sama. Wtedy jest czas na spotkania. Na rozmowę i wspólne milczenie - na bliskość. Potem w drogę pójdę znów sama, bo taka właśnie jest ta moja ciepła kolorowa bajka :)

Jeśli też lubisz wędrować, to na pewno gdzieś kiedyś spotkamy się przy jakimś ognisku :)

A teraz na koniec trochę ciepła. To "Samotny pasterz" Gheorghe Zamfira.

Czy teraz masz uśmiechnięte oczy? :))) Do zobaczenia.
Basia

Obecność

Czasem, w najmniej spodziewanym momencie, mimo że fizycznie jestem sama, pojawia się we mnie wrażenie czyjejś przy mnie obecności. Jakby mnie otoczyły czyjeś ramiona.
Nie wiem o co chodzi. Może właśnie wtedy ktoś bliski mi wysyła do mnie swoje serce. A może też dobre myśli.
Czuję to, chociaż nie wiem od kogo ten dar.
Bywa, że się dowiem, bo za chwilę ten ktoś do mnie zadzwoni albo wyśle SMS-a z pytaniem co u mnie słychać. I wtedy kolejny raz przekonuję się jak cennym darem jest bliskość.
Czasem zdarza mi się zgubić. Coś albo się. Niedawno udało mi się nawet "zgubić" post o bliskości. Nie będę się tłumaczyć, bo limit na to wyczerpałam, tłumacząc się moim dwom kochanym i zaniepokojonym M. :) Jednak powrócę do tematu.
Bliskość - coś wspaniałego. Piękno, które pojawia się nie wiadomo skąd i jak. Bywa, że od pierwszego wejrzenia zaplątują się nici naszego życia i tworzy się wspólny supełek - połączenie - wyjątkowe odnalezienie.
Bliskość to serce w sercu - zamieszkałe, zaplątane, zakorzenione. To stała w sobie nawzajem obecność - myśli i uczuć.

O jej tajemnicy mówi ten przepiękny wiersz:

Obecność

Nie dość że przełęcz
jeszcze mgła
i tak daleko
w każdą stronę
samotna noc
jak maska zła
doliny płaczu
nieskończone
zerwana lina
nagły padół
pomruk kamieni
odrywanych
niczyjej ręki
żadnych śladów
prócz granitowej
smutku ściany
domysłów amok
grób oddali
nadzieja w burzy
poniewierce
znak zapytania
jak paraliż
w wykrzyknik
zmienia twoje serce

a ja gdzie indziej
całkiem blisko
tak samo staję
na przełęczy
i wiem jak trudne
jest to wszystko
i wiem że nikt nas
nie wyręczy

(R.K.Winiarski, Przypowieść zwana życiem. Wybór wierszy, Wyd. Olech, Lublin 2012)

Basia

Zapach nieba

Tej nocy śniłam o kwitnących lipach. Czułam ich słodki, intensywny zapach. Wiedziałam, że nie powinny kwitnąć o tej porze roku, ale w tym śnie ktoś mnie zapewnił, że to nie anomalia, że tam u nich lipy kwitną dwa razy do roku :)

Może śniłam niebo, nie wiem :) Powrót do rzeczywistości był dość zaskakujący.

Na moich tujach, na trawniku i ogrodzeniu - czapy śniegu. Biedny cyprys, rosnący w kącie, przygiął się pod ich ciężarem - jest delikatnym facetem i chociaż każdą zimę dzielnie znosi, to ma zbyt miękkie gałązki, by mogły dać opór śniegowi.

A ja znów zapalam świeczki w domu, bo mi za biało na zewnątrz i wieje chłodem. Zapalam, by pamiętać o cieple, jego istnieniu, o tym, że je w sobie mam.

A zapach lip ze snu zagonił moją tęsknotę tam, gdzie niebo błękitne i słońce gorące. Do białego zimna powrócę pewnie w takie dni, gdy będą rzeczywistością :)

Jeśli masz ochotę, to chodź ze mną - zabieram Cię do mojego snu, tym razem tego na jawie.

Zaglądam tam od czasu do czasu, bo zawsze przynosi mi radość.
Pięć minut radości, ciepła i mojego towarzystwa - co Ty na to? :)

Dobrego dnia :)
Basia

Czułość

Spodobał mi się pewien wiersz. Zachwycił mnie prostotą i prawdą.
Tyle w nim zrozumienia i szacunku, czułego szacunku, dla drugiego człowieka, dla siebie samego, dla tego, co pomiędzy. I bezradność wobec prawdy o sobie. I akceptacja tej prawdy, czyli wspaniała droga do siebie samego i drugiego człowieka - piękne.
Wzruszył mnie.
Tak niewiele trzeba, by być blisko - okazanie zrozumienia dla odrębności, stale obecna czułość.

Nie mam nic przeciwko czułości. Ani w sobie, ani w innych.

Kiedy ją w sobie odnajduję, czuję się w pełni człowiekiem. I zdarza mi się wyglądać jej u kogoś. A gdy znajduję - wszystko staje się proste.

Przy czym czułość to nie czułostkowość, nie przesłodzenie. To nawet nie jest słodzenie.

To po prostu ujawnione ciepło serca, bez którego inne zamarza.

Czułość

Nie chcę cię dotknąć
Boję się
Boję się twego bólu
Chcę ci zostawić twą samotność
A swą obecność zmienić w czułość
Jesteśmy inni
Każde z nas
Ma swoje tajemnice ciemne
Kolczasty
Dziki
Suchy chwast
Nadzieje nadaremne
Spotkali się
Któryś tam raz
Śpiąca królewna ze ślepym królem
Chcę dać ci to
Co mogę dać
Czule
Czulej
Najczulej

(wiersz Jonasza Kofty pt. "Czułość" cytuję za www.adonai.pl)

Basia

Przyjaźń? Tak, poproszę

Właśnie wróciłam z kilkudniowego pobytu poza domem i stwierdziłam, że się stęskniłam :) Za Wami też :)
Dlatego wpadłam tutaj, by powiedzieć, że już jestem i że mi serce odpoczęło. Porządnie odpoczęło :)

To teraz mogę i na kawę albo herbatę i... na każdy temat. Czyli... pogadamy sobie?

Szykuj więc filiżankę a ja temat.

Może być o życiu? A może o ludziach? O miłości? Przyjaźni?

O przyjaźni, dobrze? To taki ciepły dla serca temat.

Dawno, dawno temu, ale nie za górami i nie za lasami tylko po prostu dawno :) znałam kogoś, kto do wszystkich zwracał się per "przyjacielu". Straszliwie nas wszystkich to śmieszyło, zwłaszcza, że on tak na poważnie. Jak padło na kogoś i usłyszał to "przyjacielu", to walcząc ze śmiechem, by nim nie ryknąć, w ogóle nie słyszał co ten przyjacielsko do wszystkich nastawiony człowiek do niego mówił.

Wniosek: nie tędy droga z przyjaźnią.

Myślę, że z nią jednak jest jak z miłością - spada, pojawia się, jest. Prezent.

Przyjaźń można poznać po wytrwałych powrotach. I po tym, że jest niezmienna pomimo. Życie swoją drogą, ludzkie osobowości, meandrujące wśród swoich zawiłości, swoją, czas biegnie a przyjaźń jak była, tak jest.

Od miłości odróżnia ją to, że przyjaciela nie chce się namiętnie całować :), chociaż w ogóle całować to nigdy chętniej, ale to tak na zasadzie "cmok" i już, żeby wyrazić radość i bliskość.

Kiedyś usłyszałam zdanie, które bardzo mi się spodobało. Jego sens był taki, że nie każda miłość ma odwagę stać się przyjaźnią. Pomyślcie sobie na ten temat, bo mnie nie bardzo się teraz chce. Jednak czuję, że coś w tym jest.

A w ogóle, to co tam u Ciebie... przyjacielu? :) Trochę żartuję a trochę na poważnie, więc najpierw się uśmiechnij a potem odpowiedz, dobrze?

Teraz będzie zdjęcie gałązeczki, bo bardzo mi się podoba, chociaż trochę smutnawa jest, ale to tylko pozory. Jak robiłam jej zdjęcie, na smutną nie wyglądała.

Moim zdaniem to taka gałązeczka czekająca. Jakoś na taką wygląda.

A wracając do przyjaźni, to przyszło mi jeszcze do głowy, że tak samo jak ze wszystkim można ją przegapić ze zwykłego lenistwa emocjonalnego.

Ktoś niedawno mi powiedział ślicznie brzmiące zdanie, że aby nie być samotnym trzeba otworzyć się na świat. Spodobało mi się to "na świat", bo zazwyczaj się mówi, że na ludzi. A "na świat" bardzo poszerza to otwarcie.

Co myślicie o tym, że przyjaźń także jest czymś czekającym, tak jak i miłość? Trzeba tylko tego otwarcia na świat, by mogła nas spotkać.

Ciepło pozdrawiam a tych, którzy są moimi przyjaciółmi - całuję :))))

Basia

Wciąż od nowa

Serce mi się zmęczyło. Porządnie zmęczyło.
Jednak, jak się okazuje, nie w całości, nie ta dziwna jego część, która jest tak dziwna, że sama w nią z trudem wierzę.

Dostał mi się bowiem kawałek serca nie wiadomo skąd. Taka cząstka jak z innego człowieka albo z innego świata. Nie wiem, przyszyta albo przyklejona. Bardzo uciążliwa dla całej reszty.

To ona każe zapominać o tym, kto, kiedy i jak mocno mnie zranił a w dodatku mówi, że to nic takiego i żeby nie płakać, bo nie ma powodu. Jak nie płakać?! Jak można nie płakać?!

Każe ciągle od nowa setki razy na ten sam temat i dziwi się niepomiernie, gdy mówię, że są granice wytrzymałości i pyta z głupia frant czy nie wiem, że już od dawna jestem w jakiejś strefie i że w związku z tym granic nie ma. Litości, jakiej strefie?!

No a już najgorzej jest, gdy mnie, czyli całą resztę mojego serca, ignoruje i udaje, że w ogóle nie słucha. Wtedy wiem, że jeszcze chwila i wyskoczy z taką ilością ciepła i miłości, że na samą myśl robi mi się słabo z wrażenia. Bo jak tak można, nie patrząc na nic, wciąż i wciąż od nowa?!

Czasem myślę, że miewam za bardzo poszarpane serce tylko z tak błahego powodu, że komuś nie udaje się obudzić w sobie anioła w porę.

Zawsze jednak w takich momentach po jakimś czasie dzieje się to samo - w przedziwny sposób, bo przecież nic nikomu nie mówię, nagle i niespodziewanie dociera do mnie ciepło ludzkich serc.

Nie bardzo wiem na jakiej zasadzie to wszystko działa, ale działa - tego jestem pewna. Może anioły maczają w tym skrzydła, budząc serca do działania? A może jednak niektórym wcale nie jest trudno obudzić w sobie anioła?

Mnie w każdym razie przypomina to po raz kolejny w życiu, że tak naprawdę nigdy nie jesteśmy sami. Miłość istnieje. I daje o sobie znać w zwykłym ludzkim cieple, którego wokół jest, jak się okazuje, niemało.

A tęsknota za nim nie jest nieutulona.

Kochane anioły, które o mnie pamiętacie i umiecie słuchać nie tylko siebie i swoich pragnień, ale także mnie - dziękuję, doceniam, nie zapomnę.

Do zobaczenia za kilka dni, bo przede mną kolejny urlop od życia :)

Basia

Dopełnienie

Z boku białej komody, stojącej w jednym z pokoi w moim mieszkaniu, spływa z góry wiotka, delikatna gałązka pełna drobnych listków. Narysowałam ją kiedyś brązową kredką do oczu, bo nie podobała mi się pustka, którą widziałam.

Biała, czysta płaszczyzna bez niczego aż się prosiła o dekorację. O jakiś sens.

No to go jej nadałam.
Nie chciałam widzieć tej pustki, chociaż mnie nie przerażała, ale wolę tę komodę z listkami niż bez nich.
Nie wiem czy zawsze o to właśnie chodzi, ale wiem, że wszyscy stale to robimy - zapełniamy.
Każdą pustkę i każdą przestrzeń - w domu, w życiu, w sercu.
Znacie to uczucie, gdy stoi się gdzieś wysoko nad ziemią i patrzy w pustą przestrzeń? Niczego w niej nie można dotknąć, wzrok leci swobodnie bez końca a do czegoś, co znane, a więc i bezpieczne, daleko.
Pustka zazwyczaj nie kojarzy się dobrze. Jest jak milczenie i poczucie braku.

Zapalamy więc płomyki znajomości i przyjaźni i dbamy, by nie wygasły.
By móc poczuć krzepiący dotyk, gdy tego potrzeba, by oczy spotkały drugie - ciepłe i życzliwe, by do tego, co bezpieczne nie było daleko.

Bo bez tego źle i beznadziejnie. I bez sensu.
Jakie to ludzkie - zapełnić obok siebie miejsce, by nie być samemu. Zgromadzić wokół i w sobie skarby - czyjeś serce z całym jego bogactwem, piękno, które pozostanie pomimo, kawałek dobra, które nada sens.
Zapełniamy więc nasze umysły swoją i cudzą mądrością a teraźniejszość tym, co potem będzie mogło wypełnić przeszłość. Zapełniamy też przyszłość - marzeniami i planami. Nawet nocny odpoczynek zapełnia nam się snami. Ludzkie.
Masz gdzieś wokół siebie jakąś białą pustą przestrzeń? Jakby co, to mogę ją zapełnić listkami :)
A czasem jakimś kawałkiem piękna, które dla Ciebie znajdę albo uciszeniem i pokojem, który da Ci chwilę oddechu. Albo ciepłem, które otuli czy radością, którą chętnie się z Tobą podzielę. Albo słowami, które dadzą pewność. Jeśli chcesz i potrzebujesz, to możesz to sobie wziąć - okruch mnie.
Basia