"Le temps de l'aventure"

Jedno spojrzenie i wszystko jasne - ciało rozumie, serce próbuje nadążyć, umysł daje sobie wolne. Dziwne, tajemnicze, upragnione doznanie, którego nie da się w sobie obudzić na siłę. Magia chwili. Coś, co spada znienacka, co pojawia się nie wiadomo jak i skąd a często nie w porę i nie w tym kierunku, co trzeba, ale... jest.

Można za tym pójść albo nie. Jeśli się pójdzie, to przez chwilę jest cudownie. A jeśli ta chwila siłą rzeczy jest, bo musi być krótka, to cudowność się potęguje.

Życie pisze różne scenariusze. Czasem ktoś to pochwyci, zatrzyma i pokaże innym. Ku przestrodze czy po to, by się rozmarzyć. A może, by tylko zająć myśli i czas.

Nie wiem z jakiego powodu  Jerome Bonnell  wyreżyserował film pod tytułem "Le temps de l'aventure", który po polsku został przetłumaczony jako "Przygoda w pociągu", co w ogóle nie oddaje treści i przesłania filmu, bo w pociągu jest tylko chwila i parę spojrzeń oraz króciutka wymiana kilku niezobowiązujących zdań między głównymi bohaterami.

W języku francuskim ten tytuł mówi o czymś innym. Bo tak to w życiu bywa, że dostajemy od niego w podarunku chwilę, czas na coś, co można określić mianem przygody - czegoś, co wstrząsa światem znanym do znudzenia w taki sposób, że znudzenie w magiczny sposób na tę chwilę znika. Taki wir w wodzie albo w powietrzu - zamiecie, zakręci w głowie i sercu a potem, gdy poleci w swoją stronę, to człowiek przygładza potargane włosy z zadowoleniem z powodu ich potargania i... idzie dalej. Chociaż... może powinien to w sobie zatrzymać. Może nie wolno takich podarunków lekceważyć.

Lubię kino europejskie, bo ono jeszcze czasem się zastanawia i to zastanawia niekoniecznie schematycznie.

A co do schematów... Doug (z wiekiem coraz bardziej interesujący Gabriel Byrne), dowiadując się, że Alix (bardzo piękna Emmanuelle Devos) jest aktorką stwierdza, że teraz to nie jest pewien czy ona mówi prawdę, na co kobieta ripostuje, że ona też nie jest pewna jego słów, bo on jest przecież mężczyzną.
Jeśli ktoś szuka czegoś, co określa się mianem akcji, to niech sobie ten film odpuści. Jeśli nie wierzy, by ludzie sporo powyżej trzydziestki byli zdolni do namiętności, to też niech sobie odpuści - co się ma denerwować, że siwe włosy i zmarszczki nie pasują do gorących pocałunków (i nie tylko).

Film jest dla tych, którzy lubią się zatrzymać, popatrzeć i pomyśleć. I mają na to czas. I dla tych, którzy wiedzą, że od tej trzydziestki nie traci się już go na długie, pełne gierek podchody i na komplikowanie prostych spraw, ceniąc w życiu każdą ofiarowaną przez niego chwilę. A może to się wie dopiero po czterdziestce? Albo ludzie w ogóle dzielą się na tych, którzy to wiedzą i na... pozostałych. Bo skoro coś jest, to jest.

Basia