Zapisane w głębi serca

Czy lubisz opowieści? Kiedyś gdzieś przeczytałam taką o Księdze Życia. Mówi o tym, że tę Księgę z pustymi, czystymi kartami otrzymujemy w momencie naszego urodzenia. Miejscem jej przechowywania jest nasze serce. Słowo po słowie, akapit po akapicie, rozdział za rozdziałem zapisuje się w niej nasze życie ze wszystkim, co w nim. Od czasu do czasu można usłyszeć w sobie cichy szelest - to przewraca się kartka na końcu rozdziału. Potem jest już zawsze inaczej - następuje zmiana.

Bardzo sugestywne.

Rzeczywiście, kiedy sięgnę w głąb swojego serca odnajduję tam wszystko to, co w nie zapadło albo się schroniło, co ukryłam albo otrzymałam i co poniosę wszędzie. Co jedynie poniosę, bo cała reszta... cóż, jest tylko resztą.

Kiedyś oglądałam film, z którego zapamiętałam jedynie fragment jakiejś sceny, ale za to cały tytuł - "Wystarczy być". To, że "wystarczy" dowiedziałam się już parę razy w życiu.

Kilka miesięcy temu zgubiłam śliczną i dość cenną bransoletkę. Nie wiem jak, gdzie i kiedy zsunęła mi się z nadgarstka. Nie mam jej.
Ja jestem. Nadal. A piękno we mnie jest bezcenne. W Tobie też. A ja czuję wdzięczność, że dane mi są oczy, które umieją je dostrzec. I wcale nie pomimo, tylko po prostu - widzę i już.

Tego, co zamieszkało w moim sercu nie zgubię. Serce to nie nadgarstek. Nic się na niego nie nakłada. Wszystko w nie wpada. Tak ma. I nie da się na nie ani krzyknąć, ani tupnąć nogą - nie słucha. Wie, co cenne?

Czasem ja też to wiem.

Są chwile, których udaje mi się nie przegapić. Kiedy zapominam pamiętać o codzienności. O swoim ludzkim dreptaniu. O szemraniu moim i cudzym, o tym, co nie ubogaca a zaśmieca, o kłopotach, które wcale nimi nie są.

To chwile zaczarowane, w których tak łatwo odnajduję i spotykam swoje albo czyjeś bogactwo i piękno.

Cała nasza cenność mieści się w naszych sercach. Tam są wszystkie odpowiedzi.
Nikt w nikim nie musi, jedynie może, to zobaczyć. Jeśli tego chce. Jeśli patrzy sercem.
Basia