Drzewa

Zapraszam do lektury fragmentu mojej książki, która dopiero powstaje i nadal jest w powijakach. Dlatego zaganiam się do pracy nie zważając na własne protesty i narzekania :)

Powoli zapadała ciemność. Świat ucichł w przedwieczornym mroku. Drzewa w ogrodzie stały nieporuszone jak strażnicy na warcie – milczący świadkowie życia.

Podeszła do okna.

Kochała drzewa. I nie były to słowa na wyrost. Czuła wobec nich coś, czego doświadczała jedynie wobec bliskich sercu ludzi.

Z troską obserwowała jak rosły i rozwijały się, jak mężniały i krzepły. Cieszyła się z każdego roku ich życia, z każdej nowej gałązki, z gęstniejącej czupryny liści.

Współczuła ich doli, gdy zamarzały w śnieżnej zamieci. A potem cieszyła z otulenia pierzynką białego puchu i podziwiała ich majestatyczną urodę.

Drżała z lęku, kiedy gwałtowne wichury przyginały gałęzie niemal do ziemi. Zawsze potem chodziła między pniami i mruczała słowa pociechy, by wiedziały na pewno, że już po wszystkim.

Wiosną z czułością dotykała szorstkiej kory dodając otuchy, by przetrwały trud rodzenia. I nigdy nie zapominała powiedzieć jak śliczne są młodziutkie lepkie pączki.

A kiedy spadały liście szeptała, że to nic, że minie, że znów się odrodzą – kołysanka na dobry zimowy sen, w który, wiedziała przecież, muszą zapaść.

Tak, to była miłość. Poznawała ją po bólu zmieszanym ze słodyczą, który tylko ona umiała przynieść. I po tęsknocie, gdy rankiem budziła się z myślą o tym, jak też one przetrwały noc. I po lęku, co się z nimi stanie, gdy ona odejdzie na zawsze.

Wiedziała, że gdyby przyznała się komukolwiek do tych myśli zostałaby potraktowana jak niespełna rozumu. Dlatego milczała. I skrywała ból, gdy ktoś beztroskim szarpnięciem złamał wiotką gałązkę. Chociaż chciała krzyczeć, że ona przecież pragnęła żyć, że była na progu, na początku, na starcie i jak tak można to niszczyć. Jednak milczała.

Zresztą tego nauczyła się właśnie od nich – przyjmowania w ciszy wszystkiego, co życie niesie. I zmagania się w trudzie z przeciwnościami. A przede wszystkim tego, by się nie poddawać.

Drzewa nie traciły sił na próżne narzekanie. Na biadolenie i rozpacz. Każdego dnia walczyły o przetrwanie z siłą, która budziła podziw.

Nie zawsze tak na nie patrzyła. Jako dziecko nie widziała niczego specjalnego w przyrodzie. Przyjmowała ją jako coś, co jest i tyle. Dopiero, kiedy na pierwsze szkolne wakacje pojechała do dziadków i ich dużego drewnianego domu położonego na terenie wiekowej puszczy wszystko się zmieniło.

Mała, siedmioletnia dziewczynka zasłuchała się najpierw w opowieści, które snuł swojej rzadko widzianej wnuczce leśniczy, a potem w te, które szeptały jej drzewa otaczające dom. I zakochała się w nich bez pamięci. Odtąd co roku błagała rodziców, by pozwolili jej tam spędzać lato. Ponieważ była jedynaczką, więc umiała wyprosić, co chciała.

A drzewa na zawsze zapadły jej w serce. Zrozumiała ich naturę. Z czasem zaczęła darzyć podziwem i szacunkiem siłę i determinację z jaką zmagały się z trudnym życiem. Bo tego się od nich dowiedziała - nie miały łatwego losu. Były zależne od kaprysów pór roku i ludzi. I dzielnie sobie z tym dawały radę.

Wiele razy w życiu wykorzystała otrzymaną wtedy lekcję. I doskonale wiedziała komu ją zawdzięcza.

Uśmiechnęła się do ciemności za oknem, a potem starannie zaciągnęła zasłonę i zapaliła lampy. Pokój zatonął w przytulnej złotawej poświacie. Podeszła do kominka i poruszyła tlące się drwa. Buchnęły iskry i ogień rozpoczął swój taniec, a ona rada z tego, że zbudziła go do życia usiadła w przepastnym fotelu i sięgnęła po leżącą na małym stoliku książkę.

Otworzyła ją w miejscu, które zaznaczyła kawałkiem jakiegoś papierka i zaczęła czytać, ale syczenie ognia i trzaskanie płonącego drewna skutecznie odwróciło jej uwagę.

Ten kominek to była jej ekstrawagancja, której zażądała na siedemdziesiąte urodziny, gdy dzieci pytały czego pragnie najbardziej. Ogień fascynował ją od zawsze. Także dlatego, że był sycony kawałkami jej ukochanych drzew, które w taki oto sposób składały siebie w ofierze, w darze miłości, by ogrzać zziębnięte ludzkie ciało, a czasem i serce.

Teraz także czuła ich pokrzepiającą obecność i rozumiała lekcję, której udzielały – miłość jest dawaniem siebie, aż do zatracenia.

Zamyśliła się. Dlatego tak wielu ludzi się jej boi. Lęka się utracić siebie, swojej wolności i niezależności. No i bólu, który miłość ze sobą zawsze przynosi, bo tylko ci, których kochamy mogą zranić, a ludzie to nie anioły.

Westchnęła. Tylko czy warto żyć bez miłości?

Autor: Barbara Smal