Supełek

Niedawno spotkało mnie coś bardzo miłego - odnowiła mi się znajomość z kimś, o kim wiedziałam kiedyś, że jest z mojej bajki. I okazało się, że długie lata, które minęły na braku kontaktu nie mają żadnego znaczenia. Nie tylko rozmowa toczyła się bez potknięć o niezręczne milczenie, ale przede wszystkim jej klimat był niezwykły - wyszła na jaw bliskość.

Co myślisz o supełku bliskości? Da się go rozplątać? Czy jedynie zerwać boleśnie?

Zastanawiam się czy raz zawiązany daje o sobie znać już na zawsze czy jednak są okoliczności, które go niwelują?

Myślę, że jednak blisko jest nam nie do wszystkich. Jeśli więc się nam zasupłało ze sobą, to nie bez powodu.

Wielu ludziom patrzę w oczy. I jest OK. Czasem jednak spojrzenie staje się spotkaniem. I wtedy jest bardziej niż OK :) Coś się tworzy i jest.

Czy nie jest więc tak, że jak już bliskość powstała, to istnieje trochę poza albo może raczej ponad?

Bliskość to coś innego niż znajomość, z której można się "wypisać" w każdej chwili i to bez wyrzutów sumienia. Nawet nie trzeba mówić "do widzenia".
A ktoś, z kim nam się zasupłało kawałek naszego życia i całkiem spory kawał serca to zupełnie co innego.
Czasami, gdy słyszę jakąś totalną bzdurę mówię, że jestem za inteligentna, by to zrozumieć.
Podobnie z sercem. Podarowane innemu nigdy nie pojmie jak można je po prostu stamtąd zabrać. To mu się nie mieści w sercu :)

Dobrze mi z myśleniem, że supełki bliskości zostają i nawet po latach dają o sobie znać.
Basia