Zaufaj marzeniom

Czy masz marzenia?

Takie pytanie nieoczekiwanie spadło na mnie kilka dni temu i zostało we mnie do dzisiaj.
Pytał niezwykły człowiek - mądry i dobry. Pytał z troską. I ona mnie najbardziej poruszyła.

Bo jak można troszczyć się o czyjeś marzenia? Potem wyjaśnił, że ten, kto nie marzy obumiera. Mocne.

Zaczęłam więc liczyć swoje marzenia i odetchnęłam z ulgą, gdy się okazało, że trochę ich mam. A potem przypomniałam sobie, że w trudnych dla mnie momentach życia, bardzo trudnych, a właściwie najtrudniejszych rzeczywiście przestawałam marzyć. Chciałam tylko przetrwać.

Czy obecność marzeń świadczy o życiu?
Na pewno mówią o nas prawdę. Kiedy popatrzy się w kierunku, który wskazują można dostrzec siebie. Są jak lustro. I w tym, jak sądzę, jest ich wartość.
Także w tym, że potrafią jak nic innego stać się siłą napędową.

Pytanie o marzenia zatrzymało mnie przy temacie, bo uświadomiło, że wszyscy marzymy, a raczej - powinniśmy, jak się okazuje. A to zmienia sposób patrzenia na ludzi.
Mnie świadomość tego ociepliła serce. Obudziła wzruszenie i czułość.
Pomyślałam, że marzenia, bujanie w obłokach, sny na jawie dobrze o nas świadczą. Nie można zostawiać wszystkiego snom, są nieświadome.
Myślę, że jeśli nie zwracamy serca w stronę wyimaginowanego lepszego, innego świata, życia, nas samych, to wszystko w realu nie otrzymuje tym samym szansy na bycie piękniejszym.
A poza tym same marzenia nas upiększają. Budzą blask w oczach i tajemnicę w spojrzeniu i uśmiechu.

Myślę, że warto wziąć swoje marzenia za rękę - niech prowadzą.
Mimo tego, że są różne - całkiem realne i takie zupełnie nie, na lata i tylko na jutro.
Ale ważne, że są, bo zawsze dają siłę. Sądzę, że warto im zaufać i pragnąć ich spełnienia. Czasem pomimo. Bo nawet jeśli nie zrealizują się w pełni, to może chociaż trochę.
Mamy tylko jedno życie. Warto je przeżyć w zgodzie ze sobą.
Nie sądzisz, że odwracanie się od marzeń to wyrządzanie samemu sobie krzywdy ?
Basia