niedziela, 29 czerwca 2014

Pogodnie

Czy pamiętasz jeszcze świeżość maja? Szukałam wśród zdjęć takiego, które wtedy zrobiłam i znalazłam:


Różowo kwitnący kasztanowiec. Wczoraj byłam w tym samym miejscu. Gałązki wyglądają tak:


Nie mogę się oprzeć stwierdzeniu, że zapowiedź jest bardziej kusząca niż to, co potem.
Nie bardzo mam ochotę rozmyślać na ten temat. Zresztą na żaden inny też. Daje mi się we znaki przedwakacyjne zmęczenie.
Jednak mimo to z radością się z Tobą dzisiaj spotykam. Co u Ciebie? Też przedwakacyjne zmęczenie? A może jesteś już po urlopie? Popatrz, jak wiosna szybko minęła. Wszystko tak szybko mija. Te zdjęcia mi o tym przypomniały.
Tak bardzo warto więc zatrzymać w sobie to, co piękne. Jak ja kwitnący na różowo kasztanowiec.
I nie przejmować się kolcami na kasztankach. Bo w ogóle nie ma sensu zatrzymywać się dłużej nad kolcami. Chyba, że należą do jeża, bo to sympatyczny zwierzak :)
Po prostu z czasem wszystko się zmienia. Przy czym niekoniecznie na gorsze, o czym mówi wiersz, który mnie ostatnio zauroczył.
Tyle w nim spokoju. Dobre, pełne nadziei słowa niosą otuchę - niech otulą nią Twoje serce.
A jak skończysz czytać zamknij na chwilę oczy i przywołaj obraz tego, co napełnia Cię radością i ciepłem - niech zostanie w Tobie na zawsze.

POGODNA DOJRZAŁOŚĆ

Spójrz
niebo  się przejaśniło 
- w błękicie całe… 
Słońce  leniwie
przeciąga się 
po porannej drzemce
Strumyk przestał swoim szalonym,
 zimnym tempem 
mrozić stopy
 I nie wiadomo kiedy
zmienił się w ciepły,
łagodny,
ogrzany słońcem 
nurt spokojnej rzeki
Owoce zmieniły swój 
cierpki smak
Słodkim… soczystym wnętrzem
napełniają  rozkoszą…
Drzewa dostojnie kołyszą się
trzymając wciąż
rozpostarte ramiona
witają radośnie, 
wracające ptaki
Tak niepostrzeżenie i cicho
nastała…
pogodna…
dojrzałość...


Przede mną tydzień wakacji. Ty też odpocznij. Przynajmniej spróbuj. Pozwól swojemu sercu na wspomnienia i marzenia. Uśmiechnij się do nich :) Przecież były i są. I będą.
Przesyłam Ci ciepło dobrych myśli i serdecznych uczuć. I przytulam Twoje serce :)
Basia

piątek, 27 czerwca 2014

"Wędrowiec"

Dzisiaj jest dzień ukazania się na rynku mojego "Wędrowca" :)
Przyjaciółka zapytała mnie co czuję.
Mocne emocje. I całkiem ich sporo.
To tak, jakbym wypuściła w świat swoje dziecko :) Serce mi wali i chyba tak będzie przez jakiś czas.
Jest radość, że to już i pragnienie, by sobie to moje "dziecko" poradziło, spodobało się i nie zostało odrzucone ani wyśmiane. Jest nadzieja, że przyniesie sobą coś dobrego, że wrażliwe ludzkie serca zrozumieją to, co przez niego mówię, że zobaczą piękno, które chciałam dać. I jest marzenie, by obdarzał pokojem i nadzieją.
Tyle tego... A ja jedna na to wszystko i w dodatku nieduża :)
W takich chwilach wychodzi na jaw jak bardzo nam siebie potrzeba. Po to, by potrzymać za rękę i dodać otuchy. By zaopiekować się mocno kołaczącym sercem. I od czasu do czasu przypomnieć, że to nie koniec świata, że spokojnie można żyć dalej :) I że jest się w pobliżu jakby co.

Fot. Seb Smal

Każde tworzenie jest zmaganiem się ze swoją niemocą, potykaniem się o własne stopy na równej drodze, stawianiem temu czoła i radzeniem sobie z tym. Wymaga też odwagi sięgnięcia w te rejony serca, które zazwyczaj są znane tylko sobie i ukazania ich innym. Nie da się przeżyć tego bez drżenia.
To naprawdę spory wysiłek. I duże przeżycie.
A potem... ktoś skwituje to pogardliwym wzruszeniem ramion, pełnymi wyższości słowami, oceną, która nie jest merytoryczna, a jedynie emocjonalna. I z tym też trzeba sobie radzić.
Nikt nigdy nie jest w pełni odpowiedzialny za to, co inny do niego czuje czy co na jego temat myśli. Tak często się mijamy, nie jesteśmy w stanie się zrozumieć, poczuć to samo... Ludzkie.
Tylko miłość sobie z tym radzi. Tylko ona. I po tym zresztą można ją poznać, także w sobie. A trudno mi oczekiwać, że wszyscy pokochają książkę, którą napisałam. Co najwyżej może się komuś spodobać.

Kochani, czas na podziękowania:
Tym, którzy zechcą przeczytać moją książkę - za to, że zechcieli.
Tym, którzy rozumieją moje serce, a więc także to, co piszę - za ich na mnie otwartość.
Tym, którzy wspierają mnie swoją obecnością, gdy zmagam się z sobą tworząc i dodają mi otuchy, gdy sił mi brakuje - za to, że są.
Tym, którzy mnie kochają, bo bez ich miłości nie miałabym odwagi być w pełni tym, kim jestem - za dar siebie.
I tym, dzięki którym "Wędrowiec" ujrzał światło dzienne - Pracownikom Wydawnictwa Księży Jezuitów.
Dla Was wszystkich chwila ciepła ode mnie za pośrednictwem pięknej muzyki.
Wszystkiego dobrego :)


Basia

wtorek, 24 czerwca 2014

"A ja ci opowiem..."


"Gwiazdozbiór psa" Petera Hellera kończy się słowami wiersza :
Kiedy wrócę do domu? Nie wiem.
W górach, w deszczową noc,
Jesienne jezioro występuje z brzegów.
Kiedyś znowu będziemy razem.
Usiądziemy w świetle świec przy zachodnim oknie.
A ja ci opowiem jak cię wspominałem
Tej nocy na burzowej górze.
To książka o tęsknocie człowieka za człowiekiem i za miejscem, które z czasem staje się wspólne. I o samotności, która jak się okazuje nie jest taka zła, bo prowadzi do dialogu z samym sobą. A dzięki niemu jasne staje się, że ludzką rzeczą jest być obok, razem i wspólnie.
Tęsknota mówi wyraźnie i dobitnie - nie możesz być sam, taka jest prawda o tobie. Doświadczenie samotności - muszę być sam, taka jest prawda o mnie.
Dwie sprzeczności do pogodzenia w jednym człowieku pod warunkiem, że z żadną nie będzie walczył. W sobie i w drugim. Bo każdemu trzeba czasu i na jedno i na drugie.
Takie mam refleksje w trakcie lektury "Gwiazdozbioru psa" - książki, która mnie zauroczyła swoim klimatem, a która przeleżała u mnie na półce ponad rok, bo odłożyłam ją sobie na wakacje, a w ich trakcie o niej zapomniałam. Znalazłam dopiero niedawno, bo szukałam czegoś wśród niebieskich okładek - niestety kilka lat temu wpadłam na absolutnie bezrozumny pomysł, by na półkach ułożyć książki według kolorów. Ściana wygląda nawet ciekawie, ale od tamtej pory nikt w domu nie umie się w tym połapać (ze mną na czele) i stale czegoś rozpaczliwie szukamy usiłując sobie przypomnieć jak wygląda okładka tej czy tamtej książki. Bywa zabawnie, przyznaję, ale nie zmienia to faktu, że pomysł był nierozważny :)


Opowieść o sobie potrzebuje odpowiednich warunków - klimatu ciepła, którą tworzą wspólnie spędzone chwile (nie tylko przy świetle świec:)), dobre, życzliwe słowa budujące zaufanie, zero oceny, wymagań i oczekiwań.
Usłyszeć ją, usłyszeć drugiego człowieka można tylko i wyłącznie wtedy, gdy przestanie się słuchać siebie samego - własnych życiowych doświadczeń, wspomnień, myśli na temat, wiedzy. Nie jest łatwo wyzerować się i jedynie być. Jednak tylko w ten sposób tworzy się przestrzeń na czyjąś opowieść. W przeciwnym razie słyszy się własną.
Basia

(Cytat z: Peter Heller, "Gwiazdozbiór psa", Wyd. Insignis, Kraków 2013)

piątek, 20 czerwca 2014

Obecność serca

Nie lubię się skarżyć, żalić i opowiadać o swoim złym samopoczuciu, więc tylko parę słów na temat mojej nieobecności tutaj, która była tym spowodowana. I właśnie w związku z tym pojawiły się skojarzenia, którym dzisiaj dam dojść do głosu.


Bardzo lubię otrzymywać prezenty. Nie wiem dlaczego, ale jeśli o to chodzi nie przestałam być jak dziecko. Wszystko we mnie podskakuje z radości, gdy ktoś mnie czymś obdarza. Przy czym nie zawsze są to prezenty oczywiste i jako takie traktowane przez innych.
Troska - to jeden z nich. Wzrusza mnie zawsze, bo mówi sobą bardzo, bardzo.
Czułość - podobnie.
Uśmiech - bezcenne piękno.
Pamięć wyrażona w jakikolwiek sposób. Słowa, które podtrzymują albo dodają otuchy lub po prostu są.
Zainteresowanie, zrozumienie... Tyle tego.
Nie można nie pamiętać.
Jak pewne zdarzenie, gdy miałam dziewiętnaście lat i w jakiejś zapadłej wśród lasów wiosce spędzałam wakacje razem z grupą znajomych. Był upalny dzień, a ja od tego gorąca bardzo źle się poczułam - z trudem dowlokłam się w cień z materacem wyciągniętym z namiotu i położyłam się prawie nieprzytomna z bólu głowy. Na szczęście zasnęłam, a gdy się obudziłam zobaczyłam obok szklankę z wodą i tabletki przeciwbólowe. Czekały na mnie. Później dowiedziałam się, że przyniósł je pewien chłopak z piękną duszą i równie pięknymi oczami. A potem poszedł do kościoła pomodlić się za mnie. On jeden wpadł na ten pomysł, chociaż o moim złym samopoczuciu wiedziało wiele osób. Do dziś pamiętam swoją wdzięczność za podarunek serca, który mi dał.
To jest najpiękniejszy prezent - obecność serca.


Ja także mam dzisiaj dla Ciebie podarunek - to niezwykła pieśń-nie pieśń chóru wyrażająca tęsknotę i nadzieję.
Niech "mówi" za mnie.
Niech przyniesie Ci ode mnie ciszę w sercu, uśmiech, ciepło i dobro.


Basia

piątek, 13 czerwca 2014

Zaufaj marzeniom

Czy masz marzenia?
Takie pytanie nieoczekiwanie spadło na mnie kilka dni temu i zostało we mnie do dzisiaj.
Pytał niezwykły człowiek - mądry i dobry. Pytał z troską. I ona mnie najbardziej poruszyła.
Bo jak można troszczyć się o czyjeś marzenia? Potem wyjaśnił, że ten, kto nie marzy obumiera. Mocne.
Zaczęłam więc liczyć swoje marzenia i odetchnęłam z ulgą, gdy się okazało, że trochę ich mam. A potem przypomniałam sobie, że w trudnych dla mnie momentach życia, bardzo trudnych, a właściwie najtrudniejszych rzeczywiście przestawałam marzyć. Chciałam tylko przetrwać.
Czy obecność marzeń świadczy o życiu?
Na pewno mówią o nas prawdę. Kiedy popatrzy się w kierunku, który wskazują można dostrzec siebie. Są jak lustro. I w tym, jak sądzę, jest ich wartość.
Także w tym, że potrafią jak nic innego stać się siłą napędową.


Pytanie o marzenia zatrzymało mnie przy temacie, bo uświadomiło, że wszyscy marzymy, a raczej - powinniśmy, jak się okazuje. A to zmienia sposób patrzenia na ludzi.
Mnie świadomość tego ociepliła serce. Obudziła wzruszenie i czułość.
Pomyślałam, że marzenia, bujanie w obłokach, sny na jawie dobrze o nas świadczą. Nie można zostawiać wszystkiego snom, są nieświadome.
Myślę, że jeśli nie zwracamy serca w stronę wyimaginowanego lepszego, innego świata, życia, nas samych, to wszystko w realu nie otrzymuje tym samym szansy na bycie piękniejszym.
A poza tym same marzenia nas upiększają. Budzą blask w oczach i tajemnicę w spojrzeniu i uśmiechu.


Myślę, że warto wziąć swoje marzenia za rękę - niech prowadzą.
Mimo tego, że są różne - całkiem realne i takie zupełnie nie, na lata i tylko na jutro.
Ale ważne, że są, bo zawsze dają siłę. Sądzę, że warto im zaufać i pragnąć ich spełnienia. Czasem pomimo. Bo nawet jeśli nie zrealizują się w pełni, to może chociaż trochę.
Mamy tylko jedno życie. Warto je przeżyć w zgodzie ze sobą.
Nie sądzisz, że odwracanie się od marzeń to wyrządzanie samemu sobie krzywdy ?
Basia

wtorek, 10 czerwca 2014

W środku serca. Odcinek 3


W moim sercu... znów jesteś? Jak miło. Lubię Cię w nim gościć. Chociaż zupełnie nie wiem jak pokonujesz magiczne drzwi do niego, to Twoja obecność zawsze sprawia mi radość - wnosi ze sobą ciepło.
Wiesz, to fantastyczne uczucie mieć ogrzane od środka serce. A w ogóle to dobrze, że jesteś, bo dzisiaj potknęłam się o wspomnienia. A jak już się o nie o mało co nie przewróciłam, to postanowiłam je trochę uprzątnąć, żeby nie leżały tak na środku i byle gdzie. Przyda mi się pomoc :)
Widzisz? Te z wczesnego dzieciństwa, gdy wisiałam na trzepaku głową w dół i z kiecunią na tej głowie (o matko!) są tuż obok tych z wczoraj. A bliziutko nich te z wakacji sprzed lat.
Mówiłam, że bałagan.
Co myślisz? Powinny leżeć chronologicznie? Sama nie wiem... Bo czy wtedy nie zrobi mi się z serca coś, co nim nie jest? Wiesz o czym mówię - wszystko na baczność, na rozkaz, terminowo i na swoim miejscu.
A serce... ono zawsze po swojemu. Przynajmniej moje. Twoje też?
To co? Chronologicznie odpada, prawda? Tylko tak, by nie zawadzały na środku.
Popatrz... jakie fajne... jeszcze czarno - białe. Moje pierwsze wspomnienie z gór. Nienajlepsze, bo jadąc tam chorowałam całą drogę, ale miałam wtedy tylko siedem lat. Jednak góry mi się podobały.
A tu to chyba z podstawówki. No tak, Basia - szefowa. Myślę o tej żywiołowej i tak bardzo dobrze zorganizowanej dziewczynce o gorącym, wrażliwym sercu i logicznie myślącej głowie z czułością. Śmieszny, mały skrzatek zaczytany w ważnych i poważnych opowieściach!
A tu są same "mądre" :) wspomnienia - z egzaminów, zaliczeń i takich tam... Zachował się w nich zapach mojej uczelni - trochę drewna, pasty do podłóg, muzyki organowej... Dziwisz się? Muzyka też pachnie. Czasem nawet bardzo ładnie. No i zapach moich pierwszych "poważnych" perfum we flakoniku ze szklanym koreczkiem - śliczny, egzotyczny, kojarzący się z gorącą pustynią. Lubiłam go.
A tutaj - las. Upalne lato, namioty, słodkie, ociekające sokiem maliny i moje dziewiętnaście lat. Rok później znów góry. Widziałam wtedy na niebie Drogę Mleczną, gdy ciemną, najciemniejszą z ciemnych nocą wędrowałam po kamienistej drodze ziemskiej, której nie byłam w stanie zobaczyć, ale za to mocno czułam.
No i lata potem ten zaczarowany jak z baśni bardzo wczesny ranek późnej jesieni, gdy niewyspana szłam do pracy we mgle po kolana! Albo, gdy tamtej dawnej straszliwie mroźnej zimy miałam wrażenie, że łzy mi zamarzają na rzęsach!
I ta ciepła, letnia noc, kiedy jechałam rowerem w przedziwnej ciszy zamkniętego mrokiem świata, który w pewnym momencie rozdarł blask świtu.
Albo ten magiczny moment, gdy przy podejściu na Ciemniak widząc już szczyt nagle stanęłam jak wryta, gdy zza pobliskiej skały wyleciał brunatny, ogromny ptak - drapieżnik i w nieprawdopodobnej ciszy zatoczył kilka metrów nade mną kółko patrząc na mnie czarnym wypukłym okiem.
Mam też wspomnienia, o których nie chcę pamiętać, więc o nich ani słowa. Ale więcej jest tych słonecznych, ciepłych i dobrych.
Są i takie trochę dziwne, kolorowe, bezładne, zamotane, pokręcone, ale można się przynajmniej pośmiać. Jak z tego, gdy tańczyłam na stole. To był dopiero wyczyn, zważywszy na to, że miałam wtedy 11 lat! :)
Albo, gdy zasnęłam jadąc rowerem i gwałtownie obudziłam się w rowie pełnym przerażonych pająków, które uciekały ode mnie jak najdalej, a mój facet stał nade mną pytając "co ty robisz?". Jakby nie widział! :)))
No a to... To wspomnienie, wybacz, zachowam tylko dla siebie. Jest pełne błękitu i ciepła i niech takie pozostanie.
A tu już znów góry i chłodny, gwałtowny wiatr na szczycie, który w błyskawicznym tempie przywiał ciemną chmurę - mgłę. Strasznie grzmiało, a za chwilę świat niemal zniknął za ścianą deszczu. Bałam się...
Ale zawędrowaliśmy! Chyba się zmęczyłam. Na dzisiaj wystarczy, dobrze? To co, wychodzimy z mojego serca? Teraz kawa? Jaką pijesz?
Basia

niedziela, 8 czerwca 2014

Muzyka słów


Dzisiaj postanowiłam odpoczywać. Od radości trudu pisania.
Brzmi dziwnie, wiem, ale z pisaniem beletrystyki jest jak z miłością - niesie i radość i trud jednocześnie. Nie da się tego od siebie oddzielić.
Bardzo chciałabym teraz napisać dużo miłych, dobrych, ciepłych słów, ale czuję się tak zmęczona, że zwyczajnie nie mam na to siły.
Gdybyśmy się spotkali gdzieś przy kawie, to siedziałabym milcząc i słuchając. Miałoby to zapewne dobre strony, bo ktoś mógłby się przy mnie wygadać za wszystkie czasy :)


Znalazłam, a właściwie to one mnie znalazły, interesujące słowa Phila Bosmansa:
"Słowo jest czymś więcej niż tym, co mówisz i tym, co piszesz. Słowo jest tym, czym jesteś."
Wiele można dać przez słowa. Równie wiele zabrać.
Nie ja to wymyśliłam, że "mówimy" sobą bardziej niż słowami, które wypowiadamy. Jednak i w nich jesteśmy zamknięci tacy, jacy jesteśmy w danej chwili, teraz.
Bardzo mocno tego doświadczam, gdy piszę. Dlatego muszę czasem zamilknąć, by nie przekazać dalej, przez swoje słowa zmęczenia, które we mnie narosło. Mam nadzieję, że to rozumiesz :)
Zaraz wychodzę na długi spacer, tak po prostu przed siebie. Może zrobię parę zdjęć, a może nie, ale chcę iść i iść aż do momentu, gdy poczuję, że pogubiłam zmęczenie i napięcie jakie we mnie narosło z jego powodu.
Jednak to za chwilę. Teraz jeszcze raz posłucham razem z Tobą muzyki.
Przy niej odpoczywam chyba najlepiej. Kiedy czuję się bardzo zmęczona szukam takiej, która jest spokojna, delikatna, ale nie usypia :) A gdy piszę, to w przerwach najchętniej słucham muzyki bez słów, których mam po prostu dosyć.
Znalazłam właśnie taką.


Piękne, prawda?
Dobrego tygodnia :)
Basia

(Słowa Phila Bosmansa cytuję za: www.aforyzmy.net)

środa, 4 czerwca 2014

Drzewa

Zapraszam do lektury fragmentu mojej książki, która dopiero powstaje i nadal jest w powijakach. Dlatego zaganiam się do pracy nie zważając na własne protesty i narzekania :)


Powoli zapadała ciemność. Świat ucichł w przedwieczornym mroku. Drzewa w ogrodzie stały nieporuszone jak strażnicy na warcie – milczący świadkowie życia.
Podeszła do okna.
Kochała drzewa. I nie były to słowa na wyrost. Czuła wobec nich coś, czego doświadczała jedynie wobec bliskich sercu ludzi.
Z troską obserwowała jak rosły i rozwijały się, jak mężniały i krzepły. Cieszyła się z każdego roku ich życia, z każdej nowej gałązki, z gęstniejącej czupryny liści.
Współczuła ich doli, gdy zamarzały w śnieżnej zamieci. A potem cieszyła z otulenia pierzynką białego puchu i podziwiała ich majestatyczną urodę.
Drżała z lęku, kiedy gwałtowne wichury przyginały gałęzie niemal do ziemi. Zawsze potem chodziła między pniami i mruczała słowa pociechy, by wiedziały na pewno, że już po wszystkim.
Wiosną z czułością dotykała szorstkiej kory dodając otuchy, by przetrwały trud rodzenia. I nigdy nie zapominała powiedzieć jak śliczne są młodziutkie lepkie pączki.
A kiedy spadały liście szeptała, że to nic, że minie, że znów się odrodzą – kołysanka na dobry zimowy sen, w który, wiedziała przecież, muszą zapaść.
Tak, to była miłość. Poznawała ją po bólu zmieszanym ze słodyczą, który tylko ona umiała przynieść. I po tęsknocie, gdy rankiem budziła się z myślą o tym, jak też one przetrwały noc. I po lęku, co się z nimi stanie, gdy ona odejdzie na zawsze.
Wiedziała, że gdyby przyznała się komukolwiek do tych myśli zostałaby potraktowana jak niespełna rozumu. Dlatego milczała. I skrywała ból, gdy ktoś beztroskim szarpnięciem złamał wiotką gałązkę. Chociaż chciała krzyczeć, że ona przecież pragnęła żyć, że była na progu, na początku, na starcie i jak tak można to niszczyć. Jednak milczała.
Zresztą tego nauczyła się właśnie od nich – przyjmowania w ciszy wszystkiego, co życie niesie. I zmagania się w trudzie z przeciwnościami. A przede wszystkim tego, by się nie poddawać.
Drzewa nie traciły sił na próżne narzekanie. Na biadolenie i rozpacz. Każdego dnia walczyły o przetrwanie z siłą, która budziła podziw.
Nie zawsze tak na nie patrzyła. Jako dziecko nie widziała niczego specjalnego w przyrodzie. Przyjmowała ją jako coś, co jest i tyle. Dopiero, kiedy na pierwsze szkolne wakacje pojechała do dziadków i ich dużego drewnianego domu położonego na terenie wiekowej puszczy wszystko się zmieniło.
Mała, siedmioletnia dziewczynka zasłuchała się najpierw w opowieści, które snuł swojej rzadko widzianej wnuczce leśniczy, a potem w te, które szeptały jej drzewa otaczające dom. I zakochała się w nich bez pamięci. Odtąd co roku błagała rodziców, by pozwolili jej tam spędzać lato. Ponieważ była jedynaczką, więc umiała wyprosić, co chciała.
A drzewa na zawsze zapadły jej w serce. Zrozumiała ich naturę. Z czasem zaczęła darzyć podziwem i szacunkiem siłę i determinację z jaką zmagały się z trudnym życiem. Bo tego się od nich dowiedziała - nie miały łatwego losu. Były zależne od kaprysów pór roku i ludzi. I dzielnie sobie z tym dawały radę.
Wiele razy w życiu wykorzystała otrzymaną wtedy lekcję. I doskonale wiedziała komu ją zawdzięcza.
Uśmiechnęła się do ciemności za oknem, a potem starannie zaciągnęła zasłonę i zapaliła lampy. Pokój zatonął w przytulnej złotawej poświacie. Podeszła do kominka i poruszyła tlące się drwa. Buchnęły iskry i ogień rozpoczął swój taniec, a ona rada z tego, że zbudziła go do życia usiadła w przepastnym fotelu i sięgnęła po leżącą na małym stoliku książkę.
Otworzyła ją w miejscu, które zaznaczyła kawałkiem jakiegoś papierka i zaczęła czytać, ale syczenie ognia i trzaskanie płonącego drewna skutecznie odwróciło jej uwagę.
Ten kominek to była jej ekstrawagancja, której zażądała na siedemdziesiąte urodziny, gdy dzieci pytały czego pragnie najbardziej. Ogień fascynował ją od zawsze. Także dlatego, że był sycony kawałkami jej ukochanych drzew, które w taki oto sposób składały siebie w ofierze, w darze miłości, by ogrzać zziębnięte ludzkie ciało, a czasem i serce.
Teraz także czuła ich pokrzepiającą obecność i rozumiała lekcję, której udzielały – miłość jest dawaniem siebie, aż do zatracenia.
Zamyśliła się. Dlatego tak wielu ludzi się jej boi. Lęka się utracić siebie, swojej wolności i niezależności. No i bólu, który miłość ze sobą zawsze przynosi, bo tylko ci, których kochamy mogą zranić, a ludzie to nie anioły.
Westchnęła. Tylko czy warto żyć bez miłości?
Autor: Barbara Smal

poniedziałek, 2 czerwca 2014

Supełek

Niedawno spotkało mnie coś bardzo miłego - odnowiła mi się znajomość z kimś, o kim wiedziałam kiedyś, że jest z mojej bajki. I okazało się, że długie lata, które minęły na braku kontaktu nie mają żadnego znaczenia. Nie tylko rozmowa toczyła się bez potknięć o niezręczne milczenie, ale przede wszystkim jej klimat był niezwykły - wyszła na jaw bliskość.


Co myślisz o supełku bliskości? Da się go rozplątać? Czy jedynie zerwać boleśnie?
Zastanawiam się czy raz zawiązany daje o sobie znać już na zawsze czy jednak są okoliczności, które go niwelują?
Myślę, że jednak blisko jest nam nie do wszystkich. Jeśli więc się nam zasupłało ze sobą, to nie bez powodu.
Wielu ludziom patrzę w oczy. I jest OK. Czasem jednak spojrzenie staje się spotkaniem. I wtedy jest bardziej niż OK :) Coś się tworzy i jest.
Czy nie jest więc tak, że jak już bliskość powstała, to istnieje trochę poza albo może raczej ponad?


Bliskość to coś innego niż znajomość, z której można się "wypisać" w każdej chwili i to bez wyrzutów sumienia. Nawet nie trzeba mówić "do widzenia".
A ktoś, z kim nam się zasupłało kawałek naszego życia i całkiem spory kawał serca to zupełnie co innego.
Czasami, gdy słyszę jakąś totalną bzdurę mówię, że jestem za inteligentna, by to zrozumieć.
Podobnie z sercem. Podarowane innemu nigdy nie pojmie jak można je po prostu stamtąd zabrać. To mu się nie mieści w sercu :)


Dobrze mi z myśleniem, że supełki bliskości zostają i nawet po latach dają o sobie znać.
Basia