czwartek, 31 października 2013

Jedna bajka

Słyszałam, że to ciepło, które tak niespodziewanie nas ogrzewało kilka dni temu, już nie wróci, więc śpieszę donieść, że u mnie na blogu bez zmian - ciepło będzie nadal :)
Opowiem więc Wam coś ciepłego.
Miałam kiedyś okazję pracować z kilkuletnimi dziećmi. Nie wiem czy zabrzmi to dostatecznie wiarygodnie, ale wiele się wówczas od nich nauczyłam.
Zapadła mi w pamięć ich umiejętność niekomplikowania. I otwartość, bezpośredniość. Nigdy nie zapomnę tego, jak pewien czterolatek, patrząc drugiemu poważnie w oczy zapytał "cy chces być moim psylacielem?" a kiedy tamten równie poważnie skinął głową na potwierdzenie, zaprosił go do wspólnej zabawy. Potem okazało się, że wszędzie odtąd byli razem - w parze na spacerze, przy stole, na placu zabaw - "psylaciele".
Po prostu się dogadali co do sprawy i już. Byłam i jestem pod wrażeniem.


Chociaż teraz trochę trudno mi sobie wyobrazić, by ktoś podszedł do mnie i ni z tego, ni z owego zapytał, czy będę jego "psylacielem", to jednak, jak znam siebie, nie sądzę, bym w odpowiedzi potraktowała go butem czy torebką po głowie.
Chyba by mnie nawet zaciekawił. Może okazałoby się, że zrobił to, bo dostrzegł, że jesteśmy z jednej bajki?
Myślę, że ci chłopcy właśnie to w sobie zobaczyli. Ostatecznie z propozycją bycia "psylacielem" nie podchodził ten jeden do każdego, ale właśnie do tego drugiego.
Piękna sprawa ta wspólna bajka. Nie trzeba dużo, by to w sobie nawzajem zobaczyć. Stąd te wszystkie cudne znajomości i niezwykłe przyjaźnie.
Garną się do siebie pokrewne dusze a mnie się to ogromnie podoba. Ta "magia", która działa poza naszą świadomością. Jakiś taki podskórny nurt, który się toczy pomimo.
No i wpadamy sobie w serca jak w sieci. Dusze nam się w siebie zaplątują bez względu na to, czy dogadamy się na temat bycia "psylacielem", czy nie.


Zauważyłam, że wraz z upływem lat coraz trudniej mi siedzieć w sztywnych ramach konwenansów. Nie widzę w większości nich sensu, co nie oznacza, że zachowuję się tak, że nic tylko dać mi po głowie butem czy torebką :) Lubię jednak sytuacje, których się nie komplikuje na własne żądanie.
Bo jak nam serca pędzą do siebie, to czemu im na to nie pozwolić? Najwyżej za jakiś czas okaże się, że jednak to nie to. A jak się nie pozwoli pędzić, to można przegapić coś pięknego.
Staram się słuchać swego serca. A ono wyrywa się do ludzi z mojej bajki, więc mam te absolutnie niezwykłe spotkania z niezwykłymi ludźmi, co cenię sobie ogromnie :)
Ci, którzy teraz pomyśleli, że to o nich... dobrze pomyśleli. Uśmiecham się do Was :) Do każdego osobno, oczywiście. Odpowiesz mi tym samym? Lubię, gdy się uśmiechasz :)
Basia

poniedziałek, 28 października 2013

Bezcenne


Właśnie odprowadziłam na pociąg moich bliskich, których u siebie gościłam. Jakiś czas temu poznałam wspaniałych, cudownych ludzi. Niby nic, prawda? Życie. A jednak bywa, że nagle olśni jakaś oczywistość. 
Przy okazji tych spotkań po raz kolejny dotarło do mnie, co my byśmy bez siebie zrobili? Przecież absolutnie nie da się żyć w izolacji od innych, od ich zainteresowania, troski, czułości, zaangażowanej w siebie nawzajem obecności, ciepła, którym się obdarzamy.
Nie wiem, co Wy o tym myślicie, ale ja uważam, że ludzie są dla siebie nawzajem błogosławieństwem, czyli uszczęśliwiają sobą. Mnie na pewno.
Od mojej przyjaciółki otrzymałam prezent - książkę "Słoneczne promyki przyjaźni" Phila Bosmansa (Wydawnictwo Salezjańskie), w której znalazłam taki oto fragment:

"Ludzie miewają słabości.
Ludzie błądzą.
Istnieją starcia i spięcia.

Jedynie miłość pozwala tym,
którzy nie są doskonali,
wzrastać w jedną wspólnotę.
Tylko w miłości ludzie potrafią
ze sobą wytrzymać.

Miłość, prawdziwa miłość,
jest siłą, która pomaga ci
przezwyciężyć samego siebie tak,
aby i inni czuli się dobrze.

Nie stracisz niczego,
jeśli będziesz trwał w miłości.
Nawet wtedy, gdy będziesz
musiał przejść przez ciemny tunel."

Patrzę i widzę jak reagujemy na czyjąś, w swoją stronę skierowaną, dobroć, życzliwość. Jak chłoniemy słowa pełne podziwu i uznania, jak one cieszą. Jak podnoszą i dodają skrzydeł. Ile znaczy dla każdego z nas czuły gest, delikatny dotyk, spojrzenie pełne ciepła. Słowa pełne miłości. Czyjaś sympatia i uprzejmość. Jak dobrze się żyje wśród ludzi, którzy przyjmują nas takimi, jakimi jesteśmy, nie oceniając. Jak wiele daje nam czyjaś obecność obok, gdy jest nam źle. Ile zyskujemy od drugiego człowieka, który po prostu przy nas jest, nie wymagając, nie oczekując.
Patrzę, widzę, ale też przecież sama to wszystko czuję, tego doświadczam. Bez tego nie umiem żyć.
Często mówię o miłości i nigdy o niej mówić nie przestanę. Przy czym nie postrzegam jej tylko i wyłącznie jako relacji między zakochanymi. Miłość jest pojęciem bardzo szerokim. To nie tylko amor, to także caritas.
Uważam, że miłość jest fundamentem życia każdego z nas.


Popatrz, moje spotkania z ludźmi, Twoje też, spotkania każdego z nas z innymi, są pełne emocji. Dobrych albo złych. Te pierwsze są zawsze echem miłości. Jej owocowaniem. O tych drugich nie warto ani mówić ani nawet myśleć.
Mam głębokie przekonanie co do tego, że doświadczenie miłości, czy to amor czy caritas, zawsze jest nam dane po coś. To tak, jakbyśmy zostali podłączeni do prądu - wstrząsa nami, wywraca wszystko do góry nogami i każe poukładać tym razem naprawdę sensownie. Miłość jest po to, by przejrzeć.
Tylko dzięki innym ludziom, ich istnieniu, ich obecności mogę jej doświadczyć.
Z wdzięcznością noszę w swoim sercu tych, dzięki którym poznałam i dowiedziałam się czym jest miłość, którzy mnie nią kiedykolwiek obdarzyli. Nie ma większego daru, jaki jeden człowiek może dać drugiemu. W moich oczach jest to dar bezcenny.
Basia

czwartek, 24 października 2013

Walizka pełna ciepła


Piękne mamy lato tej jesieni :) Szaleństwo natury. Chociaż może niekoniecznie. Pamiętam takie październiki. Nasza złota polska pokazała pazur :)
No i będziemy mieli dobre wspomnienia. Kiedyś gdzieś usłyszałam, że życie jest jak walizka, w którą w trakcie jego trwania zapakowujemy różne rzeczy. Ludzi też. Czasem można sobie do tej walizki sięgnąć, wyjąć coś, pooglądać, powspominać.
Pomyślałam wtedy, że ja też w jakichś walizkach jestem. Nie wiem czy na pewno, ale jakoś nie mogę sobie wyobrazić, bym nie była w żadnej. I bardzo bym chciała być dobrym wspomnieniem. Podoba mi się coś takiego. Brzmi bardzo miło. Bardzo ciepło. A ja tak lubię ciepło :)
Nasze serca też są jak walizki, prawda? Tam się wszystko przechowuje.


Czy to ciepło, które teraz tak szczodrze sobą darzy ociepla też Wasze serca? Wiem, że nie da się wyjąć z siebie swojego serca i położyć go na parapecie okna, żeby się w takie cudne jesienne dni porządnie wygrzało. Tak na zapas, na długo albo na zawsze.
Dlatego nie ma wyjścia. Trzeba liczyć na inne serca, które ocieplą. Bez tego źle. Zimno boli.
Tak różne mamy doświadczenia. Wielu z nas życie przeczołgało sercem po tłuczonym szkle. Nie da się wtedy mieć samych dobrych wspomnień.
Jednak niewątpliwie zaleczone ludzkie serca, z bliznami co prawda, ale właśnie dlatego, umieją rozumieć i życie i innych ludzi jak żadne inne. Są bogate sobą i potrafią być otwarte. Mimo tego o szramach na sobie nie da się zapomnieć. Czasem dokuczają i trzeba czasu i dużo ciepła, by było lepiej. W ogóle na wszystko potrzeba czasu.
Bo do pięknego człowieczeństwa w sobie trzeba dorastać.
Do wszystkiego trzeba dorastać. Do przyjaźni, do miłości...
Powoli i w cieple. Czasem w ciszy. Tylko w niej można usłyszeć bicie innego serca.


Nade mną pluszcze muzyka - dziecko sąsiadów wytrwale ćwiczy na pianinie. Też musi dorosnąć do tego, by grać bez potknięć.
Zrozumienie pojawia się gdzieś po drodze wszystkiego. Akceptacja też. Siebie, tego, co w sobie, co w innych i tego co pomiędzy nami :)
Moi kochani, ciepła Wam życzę. Tego w sercach przede wszystkim. Nie poddawajcie się i czekajcie na nie, bo przyjdzie i otuli. Bywa, że trzeba trochę czasu, że pojawi się niespodziewanie jak lato jesienią, trochę zaskakująco i jakby nie w porę, ale... to przecież nieważne kiedy. Ważne, że jest :)
Zawsze może być początek. W każdej chwili życia. Bez względu na to, co było.
Nigdy nie jest za późno, by tworzyć dobre wspomnienia.
Basia

poniedziałek, 21 października 2013

Jesienią malowane

Dzisiaj rano świat ucichł. Szłam zaczarowana jesiennym pięknem. W kałużach, które zostały po nocnym deszczu przeglądały się drzewa i niebo. 


Liście grubym dywanem ścieliły się na trawnikach, bo wiele drzew zapobiegliwie już je zrzuciło, bojąc się zapewne nadciągającej zimy, która jakoby ma być długa, śnieżna i mroźna. Jednak, jak widać, sporo ich jeszcze zostało na gałęziach, zapewne tych odważniejszych albo takich, które łatwo się nie poddają.


Tak czy tak, świat jesienią jest piękny. Trochę nostalgiczny, ale o tej porze roku to nie dziwi. Zauważyliście, że dostrajamy się do natury, nawet tego nie dostrzegając?
Zimą zaszywamy się w ciepłych, przytulnych kątach. Trochę przeczekujemy, urozmaicając sobie życie czytaniem i oglądaniem filmów. Ja wtedy najwięcej i najbardziej owocnie piszę, bo sprzyjają temu długie ciemne wieczory, które niepostrzeżenie przechodzą w ciche noce.
Wiosną budzimy się, co prawda powoli, ale skutecznie - robimy plany na przyszłość, bo czujemy, że chce nam się żyć. Zazwyczaj też coś wówczas rozpoczynamy. Trwa alert, jakieś przygotowanie - fitness, nowe fryzury i ciuchy, cokolwiek nowego.
Lato to czas, gdy energia nas rozpiera - wyjazdy, wyjazdy, wyjazdy. Nikomu nie chce się siedzieć w domu, mimo dokuczliwego upału. Poznajemy nowe, ganiamy po świecie, korzystając z ciepła i długich dni. I chętnie zarywamy noce, bo aż szkoda je "tracić" na sen. To czas intensywnych spotkań.
Jesień to powolne wyciszanie się. Spacery, marzenia, oglądanie zachwycającej natury, bo... nagle się okazuje, że mamy na to czas. Przesiadujemy chętnie przy ciepłych płomykach świec, wpatrujemy w ogień na kominku. Czekamy.


Ludzka natura. Mnie zachwyca. Podoba mi się ten odwieczny rytm, któremu nie sposób się oprzeć. Zresztą, po co? Jesteśmy zaprogramowani na niego i nie sądzę, by sensowne byłoby opierać mu się i działać wbrew. Prąd życia.
To teraz jeszcze jedno zdjęcie. Spodobał mi się ten otulony liśćmi domek. Jakby się w nie zagrzebywał, żeby nie zmarznąć w chłodne noce.


Wszystkie te zdjęcia zrobiłam dzisiaj. Wcale nie chciało mi się wracać do domu, bo jest w dodatku ciepło. Jednak... proza życia zagnała mnie do obowiązków. Na pocieszenie zapaliłam sobie świeczkę o zapachu żurawiny i piszę teraz, popatrując na nią od czasu do czasu.
Pozdrawiam :)
Basia

piątek, 18 października 2013

"Hymne a l'amour"


Napisała kiedyś do mnie niezwykła osoba - dziewięćdziesięcioletnia pani, która podzieliła się ze mną swoimi refleksjami w związku z tematem jednego z moich felietonów. Z tego listu zapamiętałam zdanie, którego sens był taki, że przyjaźń jest cenniejsza niż miłość, bo ta ostatnia to taka trochę szarpanina a przyjaźń jest samym ciepłem i spokojem, umie i zrozumieć i wybaczyć.
Interesujące słowa, czyż nie? Ciekawe dla mnie jest to, że powiedziała je osoba, która mając tak długie życie ma też zapewne duże życiowe doświadczenie i wynikającą z niego mądrość. Jednak...
Zawsze uważałam miłość za najważniejszą rzecz w życiu. I wierzę, że właśnie ona najlepiej radzi sobie ze wszystkim. Jest "lekiem na całe zło".
"Błękitne niebo może na nas spaść / A ziemia może się rozpaść / Nie obchodzi mnie to, jeśli mnie kochasz" śpiewała Piaff w jednej ze swoich piosenek ("Hymne a l'amour"). Czytałam gdzieś, że słowa do niej sama napisała. Piękne, odważne, przejmujące słowa. Takie, które wyrażały to, co nosiła w sercu.
Słucham sobie teraz Piaff i stąd te refleksje. Jakoś mnie to jej przejmujące "rrrrr" ogrzewa jesienią czy co? A może mam, jak Picasso, swoje okresy na słuchanie (on miał na kolory o ile się nie mylę, popraw mnie droga Arsenio, jeśli plotę od rzeczy o tych kolorach).
W każdym razie - Piaff. A jak Piaff to nie tylko głębokie gardłowe "rrrrr", ale też miłość w głowie, bo ona często śpiewała o miłości.
Kiedyś, chyba z rok temu, napisałam post pt. "Miłość - wieczna tęsknota". Bo myślę, że wszyscy za nią tęsknimy i pragniemy - mieć ją od kogoś i doświadczać jej w sobie wobec kogoś. Czyli i chcę - ciebie i od ciebie, i daję - tobie siebie i od siebie.
No i miłość także jest nieustanną tęsknotą. Kto kocha, ten wie. Także to, jak łatwo i szybko wtedy się zapomina o nieudanym, o błędach, potknięciach i nieporozumieniach. W jej oczach nic z tych rzeczy nie jest ważne.
I teraz powinno być zdjęcie, żeby droga Arsenia znów na mnie nie krzyczała, że ja tak bez akapitów i jednym tchem i że to źle. Tylko jakie zdjęcie, żeby było w temacie? Może to błękitne niebo, które może sobie spaść, ale gdzie ja teraz niebo znajdę? W dodatku takie błękitne, jak w piosence.
A w ogóle to poszukajcie tej piosenki, żeby posłuchać. Porusza. Ten dramatyzm w głosie Piaff...
Pytałaś mnie, droga M. o moją muzykę. To właśnie to. Także to. Lubię muzykę, która mnie porywa. Wszystko jedno czym - melodią, aranżacją, słowami, wykonaniem. Musi mi szarpnąć sercem, bym ją polubiła, by stała się "moją".
Na koniec jeszcze o miłości. Ona też porywa. Sobą. Niektórzy z Was kojarzą zapewne mój post "Fenomen miłości". No właśnie - to jest to :)
A niebo znalazłam - w oknie moich sąsiadów z naprzeciwka. Wpadło tam sobie, tylko nie wiem na jak długo (i chociaż doskonale wiem, że to odbicie w żaluzjach, to i tak mi się podoba :)).


Z ciepłem najcieplejszym z możliwych (bo na zwnątrz chłód) pozdrawiam
Basia

wtorek, 15 października 2013

Jesienne marzenia

Popatrzyłam dzisiaj rano przez okno i pomyślałam, że najchętniej byłabym teraz gdzie indziej. Zamarzył mi się długi spacer nadmorską promenadą. Słońce, ciepło, beztroska.


Szczerze - nie mielibyście ochoty? Bo ja tak. Chyba to z powodu zimna. Niby słońce świeci, ale temperatura powietrza jest niezachęcająca. Przynajmniej mnie nie zachęca.
No i jeszcze stos obowiązków. I Basia się rozmarzyła :)
Muszę przestać, bo dostanę burę za melancholię. A to nie spadek nastroju. To tęsknota. Za tym, czego chcę a mieć nie mogę. Za ciepłem na co dzień a nie od święta. Za beztroską wakacji a nie koniecznościami codzienności.
I wcale nie chcę się z tego tłumaczyć. Bo niby czemu? Przecież tylko głośno przyznaję się do czegoś, o czym wielu z nas myśli po cichu.
Pamiętam dzień, gdy zrobiłam te zdjęcia. Było gorąco. Upał. Trochę męczył, ale dzisiaj patrząc na te obrazki widzę jedynie same pozytywy. Ludzka pamięć!
To co kochani? Pospacerujemy sobie w ciepły letni dzień nad ciepłym morzem? Tak nieśpiesznie, delektując się każdą chwilą. Mam ogromną ochotę zabrać Was na taką przechadzkę :) Popatrzcie.


Posiedzielibyśmy na tych wielkich kamieniach aż do czasu, gdy... mielibyśmy dosyć. A potem można byłoby zrobić... cokolwiek. Iść dalej albo wrócić.
To piękne miejsce a piękno jest, według wierzeń starożytnych Greków, dobre i prawdziwe. Z kolei dobro jest także prawdziwe i piękne. A prawda - i piękna, i dobra. Tak to sobie kiedyś ludzie poukładali.
To jeszcze jedno zdjęcie, żebyście też się rozmarzyli :)


To co? Idziemy? :)
Ech, marzenia... A u mnie w ogrodzie orzech zrzucił już prawie wszystkie liście. On jest bardzo wrażliwy. Czuje zimno, czyli nie wygląda mi to najlepiej.
Dlatego ten post. Żeby trochę oderwać się od rzeczywistości. Po to mamy i marzenia i wspomnienia. Po to mamy serca i zamieszkującą je wrażliwość. Nie lubię jej w sobie tłumić. Lubię, gdy inni mnie nią otulają, gdy nie tłumią porywów serca. Bo nigdy, przenigdy nie zgodzę się na patrzenie na wrażliwość jako na kulę u nogi. Myślę, że jest wyjątkowym darem, który pozwala widzieć dalej i czuć głębiej. Warto to w sobie ocalić, gdy się posiada. Bo to ocala także to, co pomiędzy nami.
I dziękuję za chwile spędzone razem ze mną nad ciepłym morzem :)
Pozdrawiam równie ciepło
Basia

sobota, 12 października 2013

Wszystko jest po coś


Wróciłam do domu po kilkudniowej nieobecności (także w związku z tym na blogu) z głębokim przeświadczeniem, że wszystko jest po coś. Jakiś czas temu moja przyjaciółka Monika Ania Oleksa - pisarka, blogerka i cudowny, najcieplejszy na świecie człowiek - zaprosiła mnie na swój wieczór literacki do jednej z lubelskich kawiarni na Starym Mieście. Zaproszenie z radością przyjęłam i chociaż potem okazało się, że mam tam dwie role do odegrania, to i tak moja radość nie uległa zmniejszeniu. Pokrótce - byłam, zrobiłam, co do mnie należało, czyli powiedziałam i odczytałam a potem... ale to za chwilę.


Tak to właśnie wyglądało (piękne miejsce, czyż nie?). I kontynuuję. A potem... poznałam niezwykłych ludzi. I stąd to moje "po coś". Bo nie stałoby się tak, gdyby nie to zaproszenie Moniki i gdybym go nie przyjęła. Pani Mario, Kasiu - mam nadzieję na kolejne spotkania, bo zagościł we mnie ich głód :) Przy okazji jeszcze raz dziękuję za to niepowtarzalne przy, przyznaję, okropnej w swoim smaku herbatce, zaserwowanej nam w jednej z kawiarni (wybaczamy, prawda? :)).
Nieważna herbata, nieważne otoczenie, pora i w ogóle nic nie jest ważne, jeśli ludzkie serca garną się do siebie. Życie mamy tylko jedno i wspaniale jest szukać się nawzajem a jeszcze wspanialej znaleźć a już najlepiej znalezionego nie zgubić :)
Lublin, oczywiście, zauroczył mnie złotą polską jesienią, którą jakobym ze sobą przywiozła a dzisiaj zabrałam z powrotem. To nie ja! Swoje własne ciepło noszę w sobie, to prawda :), ale na to jesienne nie mam wpływu, więc proszę na mnie nie krzyczeć, jakby co :)


Różowe liście! Coś podobnego! Jesienny Lublin zachwycił mnie niepomiernie. Cały piątek wędrowałam od rana do wieczora, bo nie byłam w stanie przestać. Wygrzałam się na cudnym słońcu, nawąchałam zapachu zeschłych liści i... asfaltu, który kładą tam o tej porze w wielu miejscach, a przynajmniej tam, gdzie się szwendałam i mam nadzieję, że starczy mi to do następnego razu (nie mówię o asfalcie, bo z nim to zupełnie inna sprawa :)).
Teraz jeszcze jedno zdjęcie jesieni w tle, bo kolory są obłędne i kończę, bo czeka mnie sporo pracy, odłożonej w związku z wyjazdem "na potem".


Ciepło (mimo pochmurnego dnia, a może raczej właśnie dlatego) pozdrawiam i obiecuję zjawić się tu niedługo :)
Basia

wtorek, 8 października 2013

Moje wędrówki po Europie. Paryż, czyli piękno nieodparte

W Paryżu byłam kilka lat temu. Pamiętam, że przywitał mnie, beztrosko hulającymi po ulicy śmieciami, które porywisty wiatr wywiewał z przepełnionych śmietniczek. Było niedzielne popołudnie, więc nikt nie sprzątał. Zdjęć śmieci nie miałam zamiaru robić, więc skierowałam wzrok i aparat w stronę, gdzie nie było ich widać.


Ulicą widoczną na wprost, za tym "uroczym" słupem, doszłam, (mijając po drodze dziwacznie brzydkie Centre Pompidou) do jednego z wielu w Paryżu mostów, którym dostałam się na wyspę na Sekwanie. Tak, na tę wyspę, gdzie jest ona - Notre Dame.


Ten fronton to widok znany na całym świecie. Zobaczcie, proszę, z boku. Cudna, prawda?


Utkana z kamiennej koronki. Ogromnie przyjazne miejsce. W pobliżu na pustym kawałku placu szaleją rolkarze - ekwilibryści, bo to, co wyczyniają jeży włosy na głowie. Przy czym średnia wieku tych szaleńców to na oko 30+. Z drugiej strony placu w spokojne ciepłe wieczory grupki panów z pasją oddają się grze w boule.


Od Katedry blisko już na słynne paryskie bulwary. Byłam, leniwie przesiadywałam, jadłam bagietkę, zanurzając ją w słoiku z konfiturą truskawkową, pozdrawiałam przepływających barkami, czyli doświadczyłam uroku wieczornego Paryża w pełni.


Kolejnego dnia szwendałam się ulicami, mając w pogardzie miejską komunikację, bo bardzo, bardzo chciałam poczuć klimat tego miasta. Na pierwszy ogień poszedł Ogród Luksemburski. Jest ogromny, pełen spokoju i piękna otoczonego wysokim metalowym parkanem. W środku jest sporo miejsc z wystawionymi krzesłami, na których można sobie posiedzieć, poodpoczywać i... pogapić się na przechodniów, co jak zauważyłam jest ulubioną rozrywką Paryżan (udziela się też przyjezdnym). W Ogrodzie są także urokliwe i niezwykłe zakątki ze starannie dobraną roślinnością.


A potem dalej w miasto, czyli najpierw kluczenie małymi, niepozornymi uliczkami, przy których znajdują się butiki, znanych na całym świecie marek.


Jak w większości dużych europejskich miast, tak i  w Paryżu, prawie nie ma trawników, ale drzewa rosną tu i tam. Natomiast trzeba uważać pod nogi, bo pamiątek po spacerach Paryżan ze swoimi pieskami jest naprawdę dużo.
Ostrożnie stąpając wśród nich, dotarłam w pobliże oślepiająco złoconej kopuły Hotele des Invalides.


Stamtąd już blisko do potężnej Wieży, która zaskoczyła mnie swoim ogromem. Wdrapałam się własnymi nogami tam dokąd na to pozwalają, chociaż na wyższe piętro momentami szłam z zamkniętymi oczami - schody są ażurowe i spojrzenie w dół między własne stopy robi spore wrażenie.


Jednak byłam dzielna, o czym obwieszczam, żeby mi samej zostało w pamięci. Z Wieży widok jest niezrównany.


Stamtąd już jest całkiem niedaleko do Łuku Triumfalnego, który też jest ogromny! Potem oczywiście spacer Avenue des Champs Elysee, która jak widać... również jest wielka (zdjęcie poniżej), a na której zauważyłam ciekawy widok - kolejkę grzecznie stojącą na zewnątrz sklepu Louis Vuitton, gdzie potężny ochroniarz wpuszczał co jakiś czas kolejnego klienta, bo najwyraźniej w środku tego przybytku nie może być tłoku.


Potem... naleśniki na ciepło, zakupione w ulicznej budce gdzieś po drodze, żeby szybko i tanio pokrzepić nadwątlone siły i już podziwiamy przepiękny Most Aleksandra III (na cześć cara Rosji).


Potem zerkamy w przelocie na Grand Palais i Petit Palais, pozdrawiamy szanownych panów de Gaulle'a i Churchilla uwiecznionych na pomnikach (każdy na swoim, żeby nie było) i nie czując już stóp, ale z zaciśniętymi dzielnie zębami idziemy w stronę Luwru, mijając po drodze Place de la Concorde i ciągnące się w nieskończoność Ogrody Tuileries.


Później jeszcze w biegu kątem oka zauważony budynek Comedie Francaise i trochę dalej pomnik Moliera.


I następnego dnia czas na Montmartre. To rzeczywiście wysokie wzgórze, więc uliczki i domy przy nich "tańczą" jak im... natura zagrała.


Ze schodów prowadzących do porażającej swoim pięknem Bazyliki...


... roztacza się cudowna panorama miasta. Paryż to morze szarych dachów.


Potem jeszcze koniecznie trzeba przejść przez Place Pigalle (żeby już na zawsze wiedzieć, że nie jest to miejsce ani piękne ani ciekawe) i zerknąć na Moulin Rouge (mniejszy niż się myśli). Można też wpaść na cmentarz Montmartre, który otoczony przez budynki mieszkalne robi wrażenie, jakby był przeniesiony tu tylko na chwilę dla potrzeb zwiedzających. Później z podziwem popatrzeć na potężny gmach Opery.


I może jeszcze zarejestrować takie oto cudo ludzkiej przemyślności, któremu oprzeć się nie mogłam. Bo po co ganiać na zewnątrz, by za chwilę być wewnątrz, tyle że w sąsiedniej kamienicy, jeśli można je sobie połączyć wiszącym oszklonym... hm... mostkiem.


Byłam jeszcze w kilku innych miejscach, ale i tak już ten post ciągnie się jak stąd do wieczności, więc na koniec jeszcze tylko ogólny widok miasta, gdzie w fantastyczny sposób nowoczesność przeplata się z tym, co dawne.


I gdzie normą jest harmonijne piękno.


Do Paryża warto pojechać. To niezwykłe miejsce, pełne zjawiskowego czaru. Gorąco zachęcam przy tym do założenia wygodnych butów i przemieszczania się ulicami na piechotę, bo tylko wówczas można poczuć to "coś", co stanowi o nieprzepartym uroku tego miasta.
Basia

piątek, 4 października 2013

To, co warte ocalenia


Kiedy byłam małą, kilkuletnią dziewczynką miałam swoje skarby. Takie coś, cokolwiek to było, co w moich oczach było i piękne i cenne. Czasem był to jakiś błyszczący koralik albo wyjątkowo cudny guzik czy kamyczek albo kawałek lśniącej tkaniny czy jeszcze coś innego. Na takie specjalne rzeczy miałam specjalne miejsca, bo jakoś nie mogłam się zgodzić z tym, by taka cenność plątała się gdzieś wśród innych rzeczy.
Robiłam więc tak: pudełeczko po zapałkach wyścielałam kłębuszkiem watki i w takie mięciutkie gniazdko wkładałam swój skarb. Potem on tam sobie był.
Wzruszające wspomnienie, jak tylko może być wzruszający świat małej dziewczynki dla dorosłego człowieka, ale też nasunęło mi skojarzenia.
To się nie kończy wraz z dzieciństwem. Mamy przez całe życie takie "skarby", które postrzegamy jako i piękne i cenne. To może być cokolwiek. Jakiś sukces, niezwykłe miejsce, wyjątkowa znajomość, spełnione marzenie. Cokolwiek. Jedyne kryterium stanowi łomot naszego serca na temat. Jeśli rytm jest przyśpieszony to właśnie o to chodzi.
No i chowamy to w sobie, by nie tyle nie odeszło w zapomnienie, ile nie zostało zabrudzone. Przez czyjąś niezręczną uwagę, ironiczny komentarz, coś, co zapaskudzi to, co w naszych oczach jest piękne. Albo było, bo my sami również z czasem możemy spoglądać na to w inny niż kiedyś sposób. Jednak myślę, że warto okazać szacunek sobie samemu - temu, jakim byłem w tamtym czasie, miejscu czy wobec kogoś.
Ocalić w sobie to piękno jest sztuką. Jednak, jak sądzę, dobrze jest włożyć w to wysiłek. Dlaczego? Rozejrzyjcie się wokół, proszę. I co? Życie. Zwykłe życie, prawda? Nie może być inaczej, bo tak to już z tym naszym życiem jest.
Piękno też jest, ale albo rzadkie albo nieoczywiste, więc trudno dostrzegalne.
To, co czasem otrzymujemy w darze od życia a co widzimy jako wyjątkowe nie zdarza się zbyt często. Wiemy zresztą o tym wszyscy. Sądzę, że ocalenie tego jako cenności w sobie jest trudniejsze niż samo jego przyjęcie. Wymaga wysiłku, sporo zachodu a nawet walki. Bywa, że z samym sobą także.


Mam w sobie trochę takich pudełeczek z watką w środku. W każdym jest coś lub ktoś. Mam, bo nie chcę tego nie mieć.
Na koniec życzenia: obyśmy umieli ocalić w sobie to wszystko, co kiedyś otrzymaliśmy i widzieliśmy jako i piękne i cenne a co dzisiaj stanowi o naszym wewnętrznym pięknie i bogactwie.
Dobrego dnia, dobrego weekendu :)
Basia