niedziela, 30 marca 2014

Dłonie pełne blasku



Dni biegną jeden za drugim - młyn nasz codzienny. Ani od tego uciec, ani się wymigać. Nie da się też powstrzymać - wir życia.
Nie mam zamiaru narzekać. To tylko stwierdzenie znanego aż za dobrze faktu. Jednak chcę Ci o czymś opowiedzieć.
Każdego dnia zbieram jego okruchy pełne blasku. Widzę w tym sens. Tak chcę patrzeć na świat. I wiesz co? Jeszcze nigdy nie zdarzyło się, bym późnym wieczorem nie miała uzbieranej garstki.
Błyszczą mi wtedy w dłoni ludzkie uśmiechy.
Migoce jak brylanty miłość zamknięta w przelotnym pocałunku zakochanych i we wpatrzonych w mamę oczach dziecka.
Połyskuje ekran mojego laptopka "mówiąc" do mnie ciepłymi słowami maili.
Czasem też zdarzy się iluminacja na wielką skalę, gdy czyjeś serce nie bojąc się siebie otoczy mnie czułością.
Jest tego trochę każdego dnia. Robię, co mogę, by nie przegapić. Bo co rozjaśniłoby mi wtedy wieczorną ciemność? Lampy są tylko w zastępstwie, a i to zazwyczaj nieudolnym, bo nie rozświetlą serca.


Prawda o naszych sercach jest znana - zamierają z chłodu, gdy pozbawione są obecności drugiego. Serce rozgrzać potrafi tylko serce. I pewnie dlatego tak nam do siebie rwą niepomne na nic.
A rozgrzewa każdy okruch miłości, który dał o sobie znać.
Dlatego je zbieram - mój wieczorny bilans. Pomaga przetrwać trudne, wyziębione ludzkim chłodem dni. Bo takich niemało.
I chociaż to wszystko brzmi dość dziwnie, to działa. Daje świadomość tego, że nie tylko bywa źle, niewygodnie i trudno. Daje siłę. Potrafi przeważyć szalkę dobra aż podskoczy w górę ponad tą ze złem.
Każdego dnia upieram się przy tym, by zobaczyć dobro, by widzieć piękno, by dostrzec chociaż skrawek czegoś pozytywnego. I zapamiętać.
Weszło mi w nawyk rozglądanie się za takimi okruchami, za blaskiem miłości. Tej zwykłej, codziennej, cichej, bez ostentacji, deklaracji, szumnych słów na wyrost i gestów na pokaz.
Wierzę w to, że ona istnieje. Może dlatego ją widzę?
Przy czym dobrze wiem jak bywa. Mamy lepsze i gorsze dni. Nastrój czasem siada zmęczony sam sobą. Brakuje sił na to, by chcieć cokolwiek. Też tak mam.
I wtedy każdy najmniejszy okruszek ludzkiego ciepła dodaje otuchy. Jeśli znajdzie się kolejny i następny, a potem jeszcze i jeszcze, to powoli wygląda to jak nocne bezchmurne niebo - tu i tam maleńkie płomyki gwiazd - nie tkwisz w ciemności.
Dzisiaj zapalam dla Ciebie jedną gwiazdę, na dobry początek.
Basia

piątek, 28 marca 2014

W środku serca


Moje serce jest jak pokój. Ma ściany, sufit i podłogę, a w środku zamkniętą nimi przestrzeń.
Ma okno-oko, przez które patrzy i magiczne drzwi, których nie widać.
Wewnątrz - stos różności. Widzisz? Są nimi zapchane wszystkie kąty, są wnęki zapełnione bałaganem i uporządkowane półki. A na nich - co tylko chcesz. Jak na największym i najbardziej kolorowym bazarze świata. Tyle, że u mnie za darmo.
Motek wspomnień z wakacji? Jest! W innym kolorze? Proszę bardzo!
A może kawałek zrozumienia? Tylko pokaż palcem jak duży - odkroję.
Garnuszek pełen ciepła? Który? Ten mniejszy czy ten ogromny? Dasz radę udźwignąć?
Woreczek zapełniony pięknem? Mam! I to kilka.
I jeszcze parę skrzyneczek z niespodziankami, ale to tajemnica, więc nie zdradzę publicznie.
Jest też coś pomiędzy widelcem a widłami - ostrożnie, bo umie dźgnąć boleśnie. Nie ruszamy, dobrze?
Parę jakichś rzeczy nierozpoznanych - też nie ruszamy. Tak na wszelki wypadek.
No i coś, do czego oczy same mi się śmieją - przytulność. Mięciutka, ciepła, zaciszna - och, lubię, lubię. Mogę uszczknąć dla Ciebie kawałek, chcesz?
A tu, w tym ciemnym kącie leży sobie ból. Obok drugi i następny. Dalej też. Trochę sporo, nie podoba mi się. Ale nie umiem wyrzucić. Chyba się przyspawały do podłoża czy co. Na razie omijamy.
Jak pogrzebię cierpliwie jeszcze trochę, to na pewno dokopię się do wielu rzeczy dziwnych albo ciekawych albo i takich, i takich jednocześnie. W różnych wzorach i kolorach i o różnej fakturze - tkaniny zapamiętania.
No a tu są jakieś resztki tego i owego. Sama nie wiem co to było i kiedy.
A! Tego szukałam - pudełka pełne uśmiechów. Sporo. Fajnie. Podrzucić Ci przy okazji? Teraz? Proszę :) :) No i bonus :)))))
To kolczaste omijamy jak widelco-widły. Nie wiem, o co chodzi - czy to rani czy zranione, więc... idziemy dalej.
Tam, nie patrz, proszę! Tam jest miejsce, gdzie mieszkają sobie serca innych. To bardzo intymne, dlatego odgrodzone od całej reszty. Wiem, że kusi, ale... zrozum...
A tu księgi opowieści. Dużo ich, więc zostawimy sobie na długie zimowe wieczory. Teraz, na wiosnę przyda się raczej radosny śmiech (nie mylić z uśmiechem, bo to dwie różne rzeczy), żeby współgrał ze słońcem i... może nadzieja? W jakim odcieniu zieleni wolisz? Jak młody groszek, sosnowe igły czy moje oczy? Dobrze - wybierz samodzielnie, nie patrzę. Już? No to dalej...
Dalej jest tyle, że mam dosyć. Co za wędrówka! Zmęczyłam się. Wolę usiąść i opowiedzieć słowami zamiast tego grzebania. Jak masz jeszcze chwilę, to posłuchaj.
Kiedy tak wchodzę do mojego serca, to muszę lawirować ostrożnie i na paluszkach, by niczego nie potrącić, bo zaboli albo zrobi się jeszcze większy nieporządek. I w ogóle muszę uważać.
Jednak i tak je lubię.
Przede wszystkim za patrzenie. Nie wiem czy kiedyś posłuchało Małego Księcia, który został przeszkolony w temacie czy samo na to wpadło, ale wiem, że umie zobaczyć. Może dlatego, że okno-oko mojego serca nie ma rzęs ani firanek i nie musi mrugać, więc nic mu nie przeszkadza w patrzeniu i mało co mu przez to umyka.
A co do drzwi... Dla mnie są tajemnicą. Nie rozgryzłam ich jak do tej pory, ale może jak trochę jeszcze pożyję, to mi się uda.
Bo to są, jak wspomniałam, magiczne drzwi. One jakoś dziwnie, jak dla mnie, działają. Patrzę zdumiona, gdy widzę, że są tacy, którzy sobie swobodnie, bez przeszkód przez te drzwi wchodzą. Bez klucza! I bez kodu czy czegoś podobnego. Po prostu podchodzą blisko i... już.
A czasem widzę jak ktoś próbuje wejść i nic. A to te same drzwi! Magia, mówię Ci.
Nawet kiedyś myślałam, że wszystko zależy od koloru oczu próbującego, ale nie - wchodzą różnokolorowi.
Albo że kobietom łatwiej, bo mam przecież kobiece serce, ale to nie to.
Ale zaraz, zaraz... skoro plątałam się po moim sercu razem z Tobą, to znaczy, że i Ty potrafisz tam wejść.
Jak to robisz? :)
Basia

środa, 26 marca 2014

Serdeczność


Lubię stokrotki. Znalazłam ich bardzo dużo na trawnikach w te dwa bardzo ciepłe, słoneczne, piękne dni na początku kalendarzowej wiosny.
Jesienią, kwitnąc jeszcze pod koniec listopada przewidziały krótką i łagodną zimę, a teraz jak tylko się dało wystawiły ciekawskie główki na świat. Były pierwsze, jeszcze przed forsycją i młodymi listkami na krzewach.
Ale nie za to je lubię. Lubię, bo są zwykłe. Niewydumane i nieostentacyjne.
No i żyją w gromadkach. Jak już się gdzieś znajdą, to szybko tworzą wielkie rodziny. Pewnie inaczej jest im źle. Tak, jak nam.


Szukamy bliskości przez całe życie. Nie sądzicie, że czasem ją mamy, chociaż trudno nam w to uwierzyć? Bo serce innego człowieka bijące dla nas nie musi być jak dzwony - głośne i ostentacyjne. Może być jak stokrotki - zwykłe. Może przez to trudne do zauważenia, ale... i tak jest.
Bywa, że jest mu trudno przedrzeć się przez słowa, które mają swoje ograniczenia. Bywa, że nie może spojrzeniem przekazać siebie albo uściskiem dodać otuchy. Bywa różnie.
Jednak obecności serca nie da się podrobić ani wymusić. Zawsze jest darem. Zawsze wolne w tym, że chce. I dlatego, gdy jego obecność wyjdzie na jaw można mu zaufać - odruchowi ciepła, którego nie powstrzymało, czułości pomiędzy słowami, pamięci, której się nie boi - zwykłości ludzkiego serca.


Życzę dobrych, pełnych nadziei dni, mimo chłodu.
Basia

poniedziałek, 24 marca 2014

List do serca


Kochani, ciepła wiosna trochę się schowała, więc postanowiłam ogrzać Was zamiast słońca, którego na razie zabrakło. Nie wiem czy mi się uda, ale spróbuję :)
Jakiś czas temu pewna miła osoba zachęcała mnie do tego, bym napisała bajkę dla serca. Jak do tej pory nie udało mi się tego dokonać, więc... chociaż list :) Niech otuli Wasze serca :)


Kochane serce,
wiem, że obiecałam Ci bajkę, ale zaczynałam już wiele razy i zawsze to nie było to.
Myślę, że z bajkami tak jest - pojawiają się same, gdy tego zapragną. Ta dla Ciebie ciągle jeszcze tego nie chce albo jest zbyt młoda i przez to nieśmiała. Poczekamy na nią, dobrze?
Dlatego do Ciebie piszę - nie chcę, byś czuło się zaniedbane. Bo milczenie jest pustką, a w niej zawsze jest dziwnie.
Zastanawiałam się o czym można pisać do serca. Doszłam do wniosku, że musi to być temat bliski Ci i zrozumiały, a więc... miłość.
Och, to królowa - piękna, czuła i doskonała. Lubi być jedyna. Lubi... być.
I nie pamięta niczego, co nie jest nią. Zapomina patrzeć inaczej niż przez różowe okulary. Zapomina o całym świecie. O bzdurach, które czasem narastają paskudnym bałaganem pomiędzy sercami. O tym, by go uprzątnąć też nie pamięta. To nie jest ważne.
Ważne są, kochanie, jedynie serca.
I ich oczy, które szukają siebie bez ustanku i odnajdują jak wtedy, jak za pierwszym razem.
Ważne jest, by biły nadal dla siebie, bo ten wspólny rytm to skarb, który odnalazły, który został im dany.
Miłość potyka się o codzienność, ale dla niej to nie problem. Jest magią - nie chce, to nie widzi, nie chce - nie usłyszy.
Z codzienności tka barwne kobierce, wplatając w nie blask świąteczny niepostrzeżenie, cicho i nieostentacyjnie.
Miłość wraca i zawraca i jest w tym niezmordowana.  Nie ma końca.
Jest trwaniem i tęsknotą nieustanną. Wspominaniem i pragnieniem bez dna. Ciepłem i dobrem.
Na miłość nic nie możesz poradzić. Nie możesz jej obudzić ani uśpić. Czy się starasz czy nie ona i tak jest.
Bo ona to obecność. To pamiętanie i zapamiętanie się. To zatracenie. Zakorzenienie... serca w sercu, ale... to nie boli.
Miłość nie musi boleć i dokuczać niewygodą. Chce być słodyczą. Ukojeniem. Snem na jawie. Schronieniem. Ciepłymi ramionami, które otaczają, dłońmi, których dotyk ocala, pocałunkami na dzień dobry i na dobranoc, uśmiechem w oczach i gorącymi słowami albo... czułym milczeniem pomiędzy nimi.
Miłość jest pięknem.
Szukaj jej w sobie, a gdy odnajdziesz pozwól jej mówić, bo ona chce być. Istnieć. W Tobie, we mnie, w każdym bez wyjątku.
Tylko tyle. Aż tyle.
xxx

Basia

piątek, 21 marca 2014

Ciepło wytęsknione


Dopiero wróciłam do domu po całym zabieganym dniu i zanim mnie wchłonie zabiegany weekend siadam i piszę.
Dobry wieczór kochani :) Co słychać?
Pewna cudna urocza osoba powiedziała mi niedawno, że jeżeli pyta się "co słychać?" to każdy może odpowiedzieć to, co chce, czyli daje się komuś swobodny wybór. Spodobało mi się, więc pytam "co słychać?". A skoro na razie Wy nie możecie odpowiedzieć (może zrobicie to po tym jak już opublikuję ten tekst?), to uznam, że sobie także zadałam to pytanie i odpowiem.
Wracałam dzisiaj do domu w przepiękny, ciepły wieczór, mając za sobą cudne spotkanie ze wspaniałymi ludźmi (pozdrawiam :)). Mieszkam na dosyć cichej, spokojnej ulicy. I kiedy szłam nią zmierzając do mojego domu zobaczyłam, że samochód, który przed chwilą mnie minął zwalnia, a potem zatrzymuje się.
Idąca przede mną pani także przystanęła, a gdy popatrzyłam na jezdnię zobaczyłam, że przechodzi nią spokojnie sobie tuptając całkiem spory jeż. Chwila i zniknął w pobliskich krzakach, a my z tą nieznajomą kobietą ucięłyśmy sobie miłą pogawędkę o tym jakie to zwierzęta udało nam się zobaczyć w okolicy.
Ja kiedyś widziałam także jeże a ona łasicę i jakiegoś ptaka-dziwoląga, który przyleciał do niej na ogród. U mnie z kolei w ogródku pojawiła się kiedyś sójka.
Przemiłe, prawda? Mam na myśli tę pogawędkę.
Bardzo, bardzo lubię takie niespodzianki, które mi życie przynosi - z powodu jeżyka miałam urocze spotkanie z miłym człowiekiem.
Otwarte serce pełne ciepła i dobra zawsze daje o sobie znać. Ogromnie mnie cieszy, gdy dane jest mi to zobaczyć.
I tak oto wiosna, która w tym roku przyszła co do minuty w dzień sobie wyznaczony (miło z jej strony, prawda? :)) ociepliła sobą na tyle skutecznie, że pootwierały się nie tylko okna w domach i samochodach, ale też ludzkie serca.
Czekanie nie jest bez sensu. Chociaż bardzo nie lubię czekać i równie bardzo nie umiem, to staram się jak mogę dać sobie z tym radę i jak się już doczekam bez wyrywania z niecierpliwości włosów z głowy (żartuję oczywiście :)), to nigdy nie jestem zawiedziona. Bo zawsze mnie doprowadzi do czegoś albo kogoś.
A ja bardzo lubię być - w jakimś miejscu albo w czyimś sercu :)
Czekałam na ciepło, na wiosnę i... jest. I chociaż za dwa dni ma być znów chłodniej, to i tak będę w sobie to wczorajsze i dzisiejsze ciepło nosić.
Nie tylko to wiosenne :)
Pozdrawiam... ciepło, cieplej, najcieplej :) Czujesz?


Basia

wtorek, 18 marca 2014

"Wierzę, że jeszcze usłyszę..."


Czasem bardzo pragnę zaprezentować Wam coś z tego, co mnie zachwyca, co jest mi bliskie, co stanowi część mojego życia, mojego serca, mnie.
Dlatego prezentuję tu od czasu do czasu muzykę, która mnie sobą zauroczyła.
Dzisiaj także tego chcę, więc... tyle wyjaśnień, teraz opowieść:
Cejlon. Ich dwóch i ona jedna. Kiedyś obietnica, że miłość do jednej kobiety nie zniszczy przyjaźni mężczyzn a potem... cóż, potem życie, czyli któż się oprze temu, co ma w sercu.
No i bieda gotowa a raczej dramat w trzech aktach, chociaż kończy się całkiem nieźle, mimo że w duchu dziewiętnastowiecznego romantyzmu (bo twórcy tej opowieści żyli właśnie w tamtych czasach) - ktoś umiera, by mogła żyć, a raczej przetrwać miłość.
Jednym słowem - "Poławiacze pereł" Bizeta.
A tam przepiękna aria - "Je crois entendre encore" ("Wierzę, że jeszcze usłyszę..."), gdy Nadir - jeden z bohaterów opery - uświadamia sobie, że nie jest w stanie dłużej udawać przed sobą i tłumić miłości.
Pozwala, by uczucia, które nieustannie nosi w sercu ujawniły się. I tak do głosu dochodzi tęsknota i nadzieja.
Piękne i porywające, bo głęboko ludzkie, bliskie.
Nie sądzę, by komukolwiek z nas udało się przeżyć życie bez doświadczenia tęsknoty i nadziei, która jej towarzyszy. Nadziei na zaspokojenie serca - "wierzę...".
Tęsknota jest trudnym doświadczeniem. Bywa nieprawdopodobnie bolesna - rozrywa serce. A uciec od niej się nie da, bo nie można uciec od samego siebie. Kiedyś spotkałam się ze stwierdzeniem, że od człowieka można odejść, ale nie można odejść od własnego serca.
Ludzkie serce, czasem tak bardzo bezradne wobec siebie samego, jest tajemnicą i pięknem. Trudno o nim mówić, trudno pisać.
Bez niego, bez tego czegoś w nas... czym byśmy byli?
Arię "Je crois entendre encore" znalazłam pięknie zaśpiewaną przez Rolando Villazona uznawanego dziś za jednego z największych współcześnie żyjących tenorów.
Zapraszam, posłuchajcie - tak brzmi tęsknota. Moje serce zamiera przy tej muzyce


Ech, panie Bizet, jaka szkoda, że żył Pan tak krótko i tak dawno. Pięknie Panu grało w sercu, pięknie...
Życzę Wam kochani, byście nigdy nie tracili nadziei. A jeśli tęsknicie... posłuchajcie głosu serca. Chociaż czasami.
Basia

sobota, 15 marca 2014

Opowieści zielonych nakręteczek

Kochani,
zaczynam czuć się niepewnie. Coś jest na rzeczy z zielonymi nakręteczkami od soku jabłkowego z miętą. Ostrzegam przed nimi, bo do mnie gadają. Sensownie gadają. To mi zaczyna wyglądać podejrzanie.
Zaczęło się od tej, która wyznała "Jesteś moim marzeniem". Potem następna dorzuciła "Nie mogę cię zapomnieć". Inna zasugerowała mi "Chill out", więc się uspokoiłam. Zwłaszcza, że potem było "Dasz radę!". Jednak kolejna... Ona mnie... zapytała! Otwierając butelkę zajrzałam odruchowo na dno nakręteczki, a tam "Jeszcze ci się nie znudziłem?". Nie odpowiedziałam. Nie byłam w stanie. A ta wczorajsza mnie dobiła, bo zażądała "Zabierz mnie nad morze". O tej porze roku?! I w taką pogodę?!
Po głębokim namyśle doszłam do wniosku, że jestem manipulowana przez małe zielone coś :)
A poważnie - kolejny raz przekonałam się jak ważne są słowa.
Mają moc, bo mogą tak wiele. Bo, budząc emocje budzą serce.
Milczenie to coś, czego nie ma. Pustka.
Bez słów nie ma kontaktu, nie ma więzi, nie ma bliskości. Ich brak zmusza do domysłów a te błądzą po omacku bezradne i zagubione.
Mówi się, że milczenie jest złotem, ale ja myślę, że często jest to "złoto głupców". Wpędza na manowce.
Milczenie bardzo łatwo tworzy zakończenia. Słowa także, ale przecież również można się nimi z kimś kochać, można do siebie przyciągnąć, można budować. Naprawić to, co zepsute i zacząć na nowo i po nowemu. Okazać i przekazać. Pielęgnować i strzec. Tworzyć piękno, czynić dobro.
Słowa są nam potrzebne, by wiedzieć i by wiedzieć na pewno. Są jak pomost przez czas i odległość.


Od jakiegoś czasu piszę. Może to dlatego tak bardzo cenię słowa. Mają przecież taką właściwość, że chociaż pozostawione same sobie mogą niewiele oznaczać, to po złożeniu w zdania, tworzą historię. Jak w mozaice. I powstaje obraz - wymowne dzieło.
Brak słów jest jak dziury w nim, jak miejsca niedokończone. Całość staje się niejasna - nie wiadomo o co chodzi.


Chciałabym, bardzo bym chciała, by moje słowa do Was umiały otulić, zamykając wokół bezpieczną przestrzeń, ocieplić serca, by już nie znały chłodu i nasycić, by choć przez chwilę nie trzeba było pragnąć.
Chciałabym umieć nimi budować między nami pomosty, dotykać serc delikatnie i czule, obdarzać pokojem.
Chciałabym... tak wiele. Może mi się uda :)
Basia

czwartek, 13 marca 2014

"Do ciebie wracam z mojej samotności"

Za każdym razem, gdy spotykam się z bliskimi memu sercu ludźmi myślę jakie to łatwe i jak dobre. Jak nietrudno ze sobą być i to być w szczególny sposób - gdy serca są na siebie otwarte - życzliwe, ciepłe, akceptujące, rozumiejące.
Jak bardzo jest to cenne nie muszę mówić. Tak nam siebie potrzeba! I poczucia nie tylko tego, że nie jesteśmy sami, ale że nie grozi nam osamotnienie.



"Do ciebie wracam z mojej samotności" - słowa Marka Gaszyńskiego, które przejmująco, jak to on, wyśpiewał Czesław Niemen w piosence "Klęcząc przed tobą", zapadły mi kiedyś w serce.
Porusza mnie zawsze prawda, którą niektórzy z nas umieją nazwać - trafia między oczy albo prosto w serce, albo i tu i tu.
A słowa tej piosenki poruszyły mnie dlatego, że najistotniejsze "w temacie samotności" jest, jak sądzę, to "wracam". Bo można nie. Można zostać.
Decyzja o powrocie z niej czyni z nas dar dla drugiego - chcę dla Ciebie wyjść poza mnie. Coś pięknego :)
Może poczucie osamotnienia to nic innego jak zbyt rzadkie wracanie?



Czasem widzę na niebie ślady po przelatujących samolotach. Bywa, że się przecinają. Nasze wyjścia z samotności i spotkania z innymi to takie właśnie miejsca przecięcia się, skrzyżowania linii życia. Nie są stanem, który trwa nieustannie. Zazwyczaj przecież każdy z nas zanurzony jest w swoim świecie - myśli, pragnień, uczuć, decyzji... i całej reszty.
Pamiętam, że w cytowanej już piosence Niemena są też słowa: "To ty potrafisz pomóc mi, gdy jesteś blisko". Nie da się być blisko bez decyzji o wyjściu poza samotność, o przecięciu się linii naszego życia.
Myślę, że bez względu na to jak długo trwa takie spotkanie i jakiego jest rodzaju ważne jest to, że chcemy do siebie z naszych samotności wracać - bezcenne.
W moim sercu budzi się ciepło na myśl o tych wszystkich, którzy obdarzają mnie swoją obecnością - darem siebie. Kochani - dziękuję :)
Basia

(słowa piosenki "Klęcząc przed tobą" cytuję za www.tekstowo.pl)

poniedziałek, 10 marca 2014

Serce anioła



"Ciągle jeszcze istnieją wśród nas anioły. / Nie mają wprawdzie żadnych skrzydeł, / lecz ich serce jest bezpiecznym portem dla wszystkich, / którzy są w potrzebie. (...) Gdyby ich nie było, (...) Wiele serc umarłoby z zimna." (Phil Bosmans)

Powiedz mi, czy znasz kogoś, na widok kogo odruchowo się uśmiechasz? Kogoś, na myśl o kim łagodniejesz? Czy znajomość z nim budzi w Tobie dobro i odmienia na lepsze Twoje życie? A może po prostu daje Ci poczucie szczęścia i sensu? I czy przy spotkaniu z tym kimś ogarnia Cię spokój, czujesz, że dobrze jest żyć a świat jest dobrym miejscem?
Znasz kogoś takiego?
No to znasz anioła.

Bardzo mi się podoba myśl o istnieniu serca, do którego inne może zawinąć po trudach i znaleźć odpoczynek - piękne.
Schronić swoje serce w sercu drugiego człowieka możesz tylko wtedy, gdy wiesz na pewno, że to drugie jest dla Ciebie bezpiecznym miejscem, prawda?
Myślę, że ludzkie anioły mają takie serca. Po tym można je poznać.
Przynoszą dobro i łagodność, darzą pokojem, ciepłem i uśmiechem.
I głaszczą inne serca czułością tak długo, aż te serca w nią uwierzą.
I mają niezwykłe oczy. Po nich też można je poznać. Na dnie oczu anioła zawsze kryje się iskierka. Nie da się jej przegapić, bo chociaż maleńka, to rozświetla sobą.
Wiesz co? Myślę, że to miłość.
Anioły to ci, którzy kochają. Dobrze nam przy nich. Za aniołem nie można przestać tęsknić.
Znam takich. Jak dobrze, że są wokół nas - ludzie o pięknych duszach, łagodnych oczach, uroczym uśmiechu i dobrych dłoniach.
Nie jestem aniołem, więc moje serce jest ludzkie, ale nawet takie mozolnie buduje w sobie falochron, za którym inne może się schronić choć na chwilę. Nie jest to luksusowo wyposażony port. Ot, trochę kamieni ułożonych jeden obok drugiego - doświadczenia trudu mojego życia, dzięki którym mogę zrozumieć i przytulić, bo wiem jak jest.
Droga do bycia aniołem nie jest łatwa :)


Życzę Ci, aby Twoje serce zawsze miało port, do którego może zawinąć. Szukaj go, a jeśli znajdziesz zrób wszystko, by go nie stracić.
Basia

(Cytat pochodzi ze "Słonecznych promyków przyjaźni" Phila Bosmansa, Wydawnictwo Salezjańskie)

piątek, 7 marca 2014

Dar

Ilekroć dowiaduję się o śmierci kogoś, kogo znałam, ścina mnie. Zawsze boli. Zawsze. Teraz też.
Potem myślę, że on już wszystko wie. A jeszcze potem, że zajmuję się tyloma głupimi sprawami, przeżywam mocno coś, co na tę moc nie zasługuje i komplikuję proste sprawy z błahych powodów.
Wraca do mnie zapominana w biegu życia prawda o darze jakim to życie jest. Nie tylko moje dla mnie, ale też moje dla innych a ich dla mnie.
"Jesteś dla mnie darem" - to jedne z najpiękniejszych słów, jakie jeden człowiek może powiedzieć drugiemu. Prawda, która uszczęśliwia.


Kiedyś przyszło mi do głowy, że przecież to absolutnie fantastyczne - sprawić, by ktoś poczuł się szczęśliwy.
Pamiętam buzie moich małych dzieci, gdy otwierały zapakowany dla nich prezent i... No właśnie. Po tym "i" następował moment niezrównany. Bezcenny. Chwila jak skarb.
Przechowuję je do dzisiaj w swoich wspomnieniach i ciągle umiem odruchowo się uśmiechnąć, gdy pamięć przywoła obraz rozjaśnionych oczu i radości widocznej na twarzy synka czy córeczki.
Wtedy wiedziałam, że bardzo warto żyć.
Kiedyś usłyszałam, że każdy obudzony w kimś uśmiech, każde dobro zapala na niebie gwiazdę. Przepiękna metafora.
Jeśli więc teraz mogłabym sprawić, że się uśmiechniesz, to wiedz, że bardzo tego chcę i nie dlatego, by nocą było jaśniej.
Noszę też w sobie nadzieję, że moje słowa, jedno czy dwa, a może trochę więcej, będą Ci towarzyszyć w drodze Twojego życia, dając Ci siłę albo przynosząc pokój, albo ogrzewając Twoje serce, gdy poczuje chłód.
Mogę tak niewiele, bo nie wiem co Cię uszczęśliwia.
Może chwila piękna?
Jest taki genialny wirtuoz skrzypiec, współczesny muzyk i mężczyzna o marzycielskich oczach, czyli David Garrett.
I jest niezwykła ponadczasowa muzyka, która swoją urodą zapiera dech w piersi, czyli Suita Orkiestrowa nr 3 D-dur Jana Sebastiana Bacha.
Razem to brzmi tak:


Życzę Ci, by z Twojego powodu zapaliło się na niebie tysiące gwiazd :)
Basia

wtorek, 4 marca 2014

Chwila bliskości

Lubię moment, kiedy rano budzę się ze snu, gdy zdaję sobie sprawę z nowego dnia w moim życiu.
Spotkałam się z określeniem, że każdy dzień jest jak puste pudełko, które powoli zapakowujemy tym, co się w tym dniu dzieje, myśli i czuje.
Dzisiaj moje pudełko zapakuję także moją tutaj obecnością i słowami do Was i dla Was :)
Najpierw opowiem, co u mnie.
Powoli wciąga mnie świat mojej kolejnej książki, która upomniała się we mnie o zaistnienie. Czuję, że jeszcze trochę i pochłonie mnie całkowicie. A przecież ta, którą niedawno skończyłam jeszcze nie ujrzała światła dziennego.
Z pisaniem książek jest jak z dziećmi. Najpierw pochłaniają sobą, poświęca się im niemal każdą chwilę dnia, wkłada w nie całe swoje serce. A potem... przychodzi moment, gdy opuszczają gniazdo. Wyfruwają, by żyć swoim życiem. Cóż... tak trzeba, tak ma być.
A co u Was? Co słychać, kochani? Czym do tej pory zapakowaliście swoje pudełko przeznaczone na ten dzień?
Moje serce czeka na Twoją opowieść :)


Część tej opowieści już znam - jesteś tutaj.
Dobrze, że się dzisiaj spotykamy. Miło pomyśleć, że w Twoim pudełku na dzisiaj znalazłam się i ja :)
Posiedź tu sobie ze mną, popatrz na łabędzie, które pluszczą się w morzu. Odpocznij. Niech dzięki temu wpadnie do Twojego pudełka chwila relaksu, ciszy, ciepła i bliskości.
Z doświadczenia wiem, że taka chwila nie zajmuje zbyt wiele miejsca w pudełku dnia. Jednak bywa jak okruch brylantu - bez względu na wielkość skrzy się pięknym blaskiem, jest cenna.


Nie wiem jak Ty, ale ja potrzebuję takich pięknych chwil. Nie przepuszczam żadnej, łapię je, jeśli tylko któraś pojawi się w zasięgu mojego serca.
Czasem udaje mi się je przekazać innym. Także w tym miejscu.
Może tym razem także mi się udało :)
Basia

niedziela, 2 marca 2014

Między słowami między nami

Czasem myślę, że za dużo mówię. Za dużo mnie. Wiem, że to trochę dziwnie brzmi w ustach kogoś, kto pisze, ale to właśnie dlatego.
Tyle słów wokół. Są we mnie, więc pozwalam im się wydostać, ale mam świadomość ich ilości, więc...
Może nie wyglądam, ale lubię ciszę. Nie przeszkadza mi milczenie. I chętnie słucham innych.
Bywa oczywiście, że potrzebuję się wygadać i robię to, o czym moi przyjaciele dobrze wiedzą i dzielnie to znoszą :) No i lubię rozmawiać.
Jednak cisza jest mi bliska.
Kiedyś listonosz, znany mi od lat, rozbawił mnie, mówiąc na powitanie, gdy otworzyłam mu drzwi (na marginesie - pan Krzysio zawsze dzwoni tylko raz!): "Tup, tup, tup, pani Basia pędzi do drzwi". Po prostu słyszał jak tuptam do tych drzwi boso, bo w mieszkaniu byłam sama, więc panowała w nim niepodzielnie cisza.


Kusi mnie ten morski brzeg, wzdłuż którego można iść i iść. Kuszą wielogodzinne wędrówki w górach. Bo wszędzie tam jest cisza, mimo szumu fal, wrzasku mew i rybitw, mimo świstu wiatru a czasem krzyku orła wśród górskich skał.
A na blogu nie da się jednocześnie być i milczeć. To znaczy, ja tak nie mogę na swoim blogu, bo Wy na moim tak.
Chociaż czasem prawie mi się udaje, gdy pozwalam dojść do głosu innym, prezentując Wam kawałek znalezionej przeze mnie poezji.
No i zdjęcia... One też milczą, więc jest i moja obecność zatrzymana ramami fotografii i cisza.
Najczęściej jednak są słowa, bo muszą być, bo w przeciwnym razie mnie tu nie ma. Jednak, jeśli czasem milknę, to proszę o zrozumienie :)
A przy okazji - lubisz ciszę? Zrozumiem, jeśli nie. Każdy z nas jest przecież inny. Nie musimy lubić tego samego, by lubić siebie, prawda? :)
Dzisiaj znalazłam pełną urokliwego spokoju muzykę. Jeśli chcesz, to posłuchaj. To muzyka baroku, ale w przedziwny sposób jest współczesna. Jest w niej coś takiego... 
Niech Cię otuli.


Zasiedziałam się do późna, czyli jak opublikuję to będzie już niedziela, więc... przesyłam uśmiech na dzień dobry :)
Basia