poniedziałek, 29 grudnia 2014

O miłości, pustce, rozgrzanym umyśle i ciepłym sercu


Niedawno "spotkały" mnie zupełnie od siebie niezależne słowa, które zatrzymały przy sobie na tak samo długi czas.
Jedne mówiły o pustce, której nie można się bać, bo ona zawsze wiele mówi. A drugie zachęcały, by za wszystko "płacić miłością".
Z tymi ostatnimi skojarzyło mi się od razu, że właśnie miłości kupić się nie da. Ciekawie jest jednak potraktować ją jako jedyną odpowiedź, zapłatę. Nie umiem powiedzieć, czy potrafię, ale... co ja wiem o miłości?
A co do pustki... Dla mnie to dobitna informacja - tutaj nie ma! I mam na myśli sytuację w rodzaju tej, gdy pukamy do drzwi i odpowiada nam cisza - znak, że za nimi nikogo nie ma. Przyznaję - nie zawsze umiem to właśnie "usłyszeć" mówiąc sobie, żeby jeszcze trochę poczekać, bo chyba jednak coś tam szemrze.


Poświąteczny świeżutki czas, jeszcze wszystkim uszka w barszczu w pamięci, śledzik i makowiec, a ja tu na takie poważne tematy...
O wybaczenie proszę, ale tak się jakoś porobiło, że okres świąteczny był dla mnie niezwykle pracowity jeśli chodzi o mój umysł, który musiał "wyprodukować" w krótkim czasie trzech dni trzy spore teksty i rozgrzał się tak skutecznie, że nic tylko myśli i myśli mu się :)
A jeszcze przecież chciało mu się świętować, więc był biedak podwójnie zajęty!
Teraz jestem właśnie świeżo po tej "produkcji" i na fali rozgrzania (brzmi miło, gdy za oknem jak dla mnie straszliwe i przerażające minus coś tam) wpadam tu i piszę, bo widzę, że na moim blogu jeszcze ciągle tuż przed świętami o zgrozo, a na innych wokół już nie.
Wypadam więc na sporo zapóźnioną, co nie brzmi mi za dobrze, więc pędzę to zmienić.


Wygadałam oszołomienie umysłowe, więc pora na rozważania blogowe.
Nie da się inaczej niż tylko o podsumowaniach, bo koniec roku tuż, tuż i myśli lecą mi chcąc nie chcąc do czasu sprzed dwunastu miesięcy zadając dość uporczywe, przyznaję, pytanie - i jak było?
Wiesz co? Całkiem nieźle.
Jeśli można być zadowolonym z czasu, który minął, to ja jestem bardzo zadowolona i wcale nie dlatego, że już za mną, ale ponieważ był, jaki był. Dla mnie pełen piękna i dobra. Kolejny taki rok, więc samo mi się uśmiecha na samą myśl :)
Teraz znów usłużny rozgrzany umysł szepcze mi, że byłoby całkiem miło, gdyby w chwili odejścia z tego świata móc tak powiedzieć o wszystkich przeżytych latach, ale uciszam go, bo znów za poważnie się zrobi.
Teraz więc do głosu dopuszczam serce z ciepłym, jak to u niego, pytaniem - co u Ciebie? :)
Jak minęły święta? Rodzinnie, ciepło i dobrze? Pięknie, spokojnie i radośnie?
Jeśli tak, to proszę - "zapakuj" to w sobie, niech się zakorzeni i z czasem wyda owoce, bo chyba i po to są święta, prawda?
Wysyłam Ci moje nieco zmęczone, ale uśmiechnięte serce. Niech Cię uściska... serdecznie :) Niech da Ci odczuć jak bardzo jest ciepłe na Twój temat, jak dobrze Ci życzy i jak radośnie o Tobie myśli :)
B.

poniedziałek, 22 grudnia 2014

Świątecznie


Chwil dobrych i pięknych. Uśmiechu serca. Pokoju i harmonii w sobie i wokół siebie. Ciszy, która... cieszy :) Bliskości najbliższej z tymi z jednej bajki. I miłości, miłości, miłości aż po brzegi duszy. Niech nas uszczęśliwia życie i ci, którzy w nim obok nas zagościli.
Tego Ci życzę mój drogi nieznany, a czasem znany - całkiem lub tylko trochę - przyjacielu, który tu zajrzałeś. 
Chcę i jest to moje gorące, ogromne pragnienie, byś wyniósł stąd dobro i pokój, piękno i ciszę serca, i wiarę w niemożliwe oraz w to, że nigdy na nic nie jest za późno - można zaczynać w nieskończoność, można mieć nadzieję nieustanną, można kochać i być kochanym zawsze i o każdej porze, bo miłość jest zawsze w porę.
Basia

Dzisiaj razem z najlepszymi życzeniami błogosławionych świąt Bożego Narodzenia  - opowiastka  w prezencie:


Anielskie skrzydła
Powiał wiatr. Rozgarnął cieniutką warstewkę szronu, która oprószyła trawnik, potargał gałęzie drzew rosnących wzdłuż ulicy i uniósł w górę foliową torebkę pozwalając jej szybować ponad dachami. A potem pognał dalej i wróciła cisza.
Chłopiec przycisnął czoło do szyby. Na wysokości ust pojawił się obłoczek oddechu i zatarł widok, który rozciągał się za oknem. Dotknął więc mgiełki palcami i widok wrócił na swoje miejsce – uśpione domy, sennie zamarłe w bezruchu drzewa i mżące przytłumionym blaskiem uliczne latarnie.
Tylko sznury lampek gdzieniegdzie oplatające szczeble balkonów i zwieszające się z ogrodzeń migały kolorami, jakby zapraszały do zabawy. Zmrużył oczy i światełka rozmazały się w barwną mgiełkę. Uśmiechnął się.
Dzisiaj nic go nie bolało. No, prawie, ale i tak to był wyjątkowy dzień. Przyszli w odwiedziny wszyscy – mama i tato, dziadkowie, a nawet wujek i ciocia – ci prawdziwi, nie szpitalni. Przynieśli prezenty i baloniki. Ściskali go, całowali i składali życzenia - żeby był zdrowy i żeby urósł na silnego mężczyznę. I żeby w następnym roku na Wigilię był w domu.
Kiwał głową potakując, bo zgadzał się ze wszystkimi. Babci nawet przyrzekł, że za rok będzie całkiem, ale to całkiem zupełnie zdrowy i nigdy, przenigdy nie wróci już do szpitala. Przekonywał jak mógł, bo płakała i płakała i chyba tym płakaniem zaraziła wszystkich. Tylko on nie płakał, bo naprawdę ucieszył się z samochodu na baterie, który mu przyniósł wujek i z gry od mamy i taty, a nawet z szalika i czapki od babci i szachów od dziadka, chociaż nie umiał w nie grać, ale obiecał się nauczyć.
Znów mu się od oddychania widok rozmazał, więc przetarł szybę palcem i trochę się od niej odsunął. Za daleko nie mógł, bo bał się, że nie zobaczy aniołów. A bardzo, bardzo, najbardziej na świecie chciał je zobaczyć. Chociaż jednego.
Mamusia na odchodnym wyszeptała mu prosto do ucha, że skoro jest Wigilia, to o północy przyjdą na ziemię anioły, żeby przynieść ludziom dary od Boga. I że wtedy można poprosić o co się chce. To czekał. Chciał poprosić, żeby już nie był w szpitalu i żeby tu nigdy nie wrócił.
Wpatrzony w świat za oknem oparł głowę na złożonych na parapecie ramionach. Oczy mu się kleiły, ale pilnował, by ich nie zamknąć. Na zewnątrz trwał bezruch i cisza. Nawet kolorowe światełkaż nie migały. A może to widok znów się zatarł? Nie chciało mu się już poprawiać.
Czas odmierzał swoje kroki tykaniem zegara – tik, tak, tik, tak, tik... tak…
Powiał wiatr. Za chwilę mocniej. Zdumiony zaszeleścił cichutko w anielskich skrzydłach, przemknął między nimi, żeby lepiej zapamiętać jak wyglądają i uleciał opowiedzieć o tym drzewom, trawie, domom i obłokom - anioły zstąpiły na ziemię! Anioły! Przyniosły ziemi pokój! Na skrzydłach przyniosły! A w dłoniach – pył miłości.
Rozsypały go szczodrze, bogato, nie patrząc – na tych, co cisi i pokorni, i na zgnębionych nienawiścią, niechęcią i żalem, zapatrzonych w poczucie krzywdy, pielęgnujących urazę. 
Osiadł w sercach, przyniósł ukojenie. Skleił szczeliny ran, których pamięć spać nie dawała. Oprószył blizny po bólu, by były mniej dokuczliwe. Zasłonił oczy smutku pełne i pozwolił wylać się łzom, by dosięgło je błogosławieństwo. Zapadł głęboko w dusze, by zakiełkować i rozrosnąć się w drzewo wybujałe wysoko, mocne i dobre, które da schronienie innym sercom jak ptakom, osłoni cieniem, wesprze siłą.
„Ziarno miłości!” szeptał zachwycony wiatr. „Ziarno pokoju!” wtórowały mu krople marznącego deszczu, które z radości nie były w stanie dłużej utrzymać się na chmurze.
Przed oknem szpitala na tle ciemnego nieba zamajaczyła jasna plama - obłok. A potem jak mgła przeniknęła do środka. Cichutko zaszeleściły skrzydła, które jak ciepły pled otuliły drobną figurkę śpiącego chłopca.
Autor: Barbara Smal


środa, 17 grudnia 2014

"pragnieniem ciszy..."


tanka

pragnieniem ciszy
jest ukołysać serce
myśli jedwabiem

dobrze jest być dla siebie
czasem samotną wyspą

Bożena Czarnota (www.facebook.com)


Tanka to jedna z form japońskiej poezji. Bożenka Czarnota jest też autorką pięknych haiku.
Zachwyca mnie, że w tak lapidarny sposób można wyrazić taką głębię.
Nie wiem, co o tym sądzisz, ale mnie się czasem wydaje, że dużo słów, to po prostu za dużo słów. A można tak niewiele.
Wiem, sama je piszę. Wiem, nie da się bez nich.
Wiem też, jaką mają moc. Umieją wesprzeć, podnieść, umocnić, dać wiele dobra i piękna. Potrafią także stać się zasłoną, za którą albo jest pustka albo nie to, co nam się wydaje, że jest, a do czego chcą nas przekonać.
Czasem działanie albo jego brak jest bardziej wymowne niż słowa.


Zauroczyło mnie stwierdzenie, że "dobrze jest być dla siebie czasem samotną wyspą".
Do takiej wyspy dociera się z jakiegoś powodu, co już samo w sobie ma znaczenie, bo wiele mówi. Jednak to pobyt tam, określone warunki życia tworzą specyficzny klimat - doświadczenie samotności.
Wiem, że nie jest czymś strasznym. Wiem, że bywa bardzo potrzebne.
Wtedy, gdy stajemy się dla siebie samotną wyspą cisza jest konieczna - chodzi o to, by tylko być.
Chronienie się w milczenie nie po to, by uciec, ale by usłyszeć ma sens.
W gwarze, także własnych myśli, niewiele da się usłyszeć.
A na pewno nie da się słyszeć nikogo poza sobą, gdy nie umiemy uciszyć swoich słów na jego temat, gdy pozwolimy, by wyobrażenie o kimś zasłoniło jego samego.


Z mojej "samotnej wyspy" :) przesyłam Ci słońce radości, bo tam je odnalazłam. I błękit nieba - jest zawsze mimo chmur. I dobrą ciszę, która kołysze, ale nie rozleniwia. A także pełno ciepłych, dobrych myśli bez słów - serce odczyta.

Jest kolejna zakładka - Szepczące wschody i zachody. Zapraszam :)
B.

czwartek, 11 grudnia 2014

Zatłoczone serce

Myślę, że jednym z najwspanialszych doznań w życiu jest spokój miłości.
Bo ona także to przynosi. Miłość odruchowo chroni w ramiona, przygarnia, otula, niesie ukojenie samą obecnością. Tak jak ten, kto kocha już daje tylko tym, że jest.


Są ludzie, którzy dają mi wiele dobra. Nigdy nie jest dla mnie bez znaczenia odruch czyjegoś serca.
Czasem odnoszę wrażenie nieprawdopodobnej bliskości na odległość z kimś, kto właśnie w tym momencie o mnie myśli, przytula mnie swoim sercem, może się za mnie modli. Nigdy nie wiem kto to jest, ale czuję dobre owoce jego obecności, jego miłości.
A mam się nad czym zastanawiać, bo ludzkich serc, w których znalazłam swoje miejsce trochę jest :)
Przy okazji - każdemu takiemu sercu dziękuję z głębi mojego :)


Wiele razy zastanawiałam się co tak naprawdę jest dla nas - ludzi najważniejsze, niezbędne. Pewnie wiele rzeczy. Jednak niewątpliwie należy do nich pełna miłości obecność drugiego ludzkiego serca.
Bo można mieć wszystko oprócz tego i mieć poczucie, że nie ma się nic.
Wystarczy jedno takie serce, by życie było piękne. A jeśli jest ich trochę więcej, to rodzi się wdzięczność za tak wiele darów.


Kiedy zaglądam w moje serce, widzę że jest zapchane po brzegi, bo mi się nieustannie ktoś do niego pakuje :) No i panuje tam niezła ciasnota, ale kochani... jakoś się mieścicie, co? A poza tym tłok prawdopodobnie integruje :)))
Poprzytulacie się do siebie, ciepło się zrobi, swojsko, można niezauważalnie napić się z czyjegoś kubka, podgryźć jego kanapkę... :)))


Moje serce jest zwykłe. Bez szału. Po prostu ludzkie - raz mu się zarozumiale wydaje, że umie kochać, innym razem stanowczo twierdzi, że nie umie, potem znowu mówi sobie, że nie jest tak źle i tak w kółko.
Czasem jest czułe i nawet prawie dobre (mimo skłonności nieustannej do mówienia prawdy bez owijania w bawełnę, co nie dla wszystkich jest do strawienia), a czasem zajęte sobą i swoimi bólami i wtedy wywiesza kartkę: "Proszę nie przeszkadzać - śpię!". Jeśli ktoś pocałuje, to się zbudzi :))) A przynajmniej jest spora na to szansa. Przy czym absolutnie sobie nie wyobrażam, że mam królewskie serce, które zasnęło na sto lat i takie tam... Nic podobnego. Nie ta bajka :)
I właściwie nie wiem o czym jest ten wpis, ale może jakoś to ogarniesz :)
B.

poniedziałek, 8 grudnia 2014

W głębi oczu, w głębi serca


W sobotę miałam zaszczyt i przyjemność uczestniczyć w ciekawym wydarzeniu - w Liceum Czackiego w Warszawie odbył się XXVII Festiwal Teatralny. A sobota to ostatni - czwarty, pozakonkursowy dzień festiwalu.
To już szkolna tradycja, a wszystko zaczęło się od skromnego przedstawienia, które 27 lat temu uczniowie zaprezentowali w Dniu Kobiet. Potem... poleciało. I leci tak od dwudziestu siedmiu lat każdego roku.
Impreza ma rozmach i niepowtarzalny klimat.
Patrzyłam zafascynowana na precyzyjną organizację, atmosferę wspólnego świętowania uczniów, nauczycieli i rodziców oraz na niewiarygodnie utalentowanych ludzi - chapeau bas!
Serdecznie dziękuję byłej wieloletniej dyrektorce Czackiego - Ali Cytowicz za zaproszenie na to wydarzenie :) To było niezapomniane przeżycie - klimatyczne miejsce, piękni, niezwykli ludzie z ogniem w sercach... Działo się!
Zapraszam zainteresowanych na stronę Czackiego na fb:
https://pl-pl.facebook.com/27LO.Czacki
oraz na http://strona.czacki.edu.pl/


Obejrzane spektakle przywołały wiele refleksji. Tematyka niby różna, ale... wszystko o nas. O ludzkich marzeniach, dylematach. O ludzkich sercach.
Poznać duszę drugiego człowieka nie jest łatwo. A jednak to właśnie jest naszym pragnieniem.
Zastanawiam się dlaczego?
Czemu chcemy przeniknąć bariery niedostępności, które jak tarcza albo mur warowny bronią wejścia w wewnętrzny świat innego?
By nie być samotnym? A może po to, żeby mieć poczucie pełni, bo sami sobie nie wystarczamy?
Patrząc na ludzi zawsze spoglądam w ich oczy - tunel do wnętrza, taka dziurka od klucza bez klucza.
Zaglądam tam, bo to, co widzę na zewnątrz bywa jedynie lukrem na torcie. A ja chcę poznać smak ludzkiego serca - prawdę o tym, kogo dane mi było spotkać.
Słowa mają moc - umieją namalować obraz jaki chcemy. To, co w oczach mówi zaś o tym, jak jest. Jedyny problem, by umieć to odczytać.
Czasem jednak wpada się w czyjeś oczy aż do dna, do jego serca. I zaczyna się niezwykła podróż po ludzkiej duszy.
Zaplątują się nam w siebie nasze drogi i bywa, że stwierdzamy - nie da się inaczej, już nie. Jest "przed" i "po". Jakieś spotkanie zmieniło wszystko na zawsze.


Pozostając w klimacie rozważań pragnę zacytować piękny, refleksyjny wiersz jednego z absolwentów Czackiego - Wojtka Urbana, dzisiaj dziennikarza radiowej Jedynki:

Morderstwo niedoskonałe

Kochanie, nie patrz tak surowo,
Mordercą bywa każdy z nas.
Właśnie zabiłem w sobie
ostatnie twoje słowo.
Fakt, trochę mi dopomógł czas.

A przeznaczenie z dna szuflady
Ciut się przez lata przykurzyło.
Zacieram niepamięcią papierowe ślady
I w zwykłe listy zmieniam miłość.

A zatem niech Cię Bóg prowadzi!
Niech czasem błogosławi deszczem.
W ostatnim słowie wybacz, nie mogę nic poradzić
Na to, że wciąż Cię kocham... jeszcze.

Dziękuję Wojtku za pozwolenie zaprezentowania Twojego wiersza publicznie :)
B.

środa, 3 grudnia 2014

Chwila zatrzymania

Cieszy mnie zwyczajność. I codzienność.
Cieszy rytm "dzień za dniem" przerywany czasem czymś od niego odbiegającym.
Cieszy mnie życie.
I zastanawiam się czy nie o to właśnie chodzi - o radość bycia.


Są miejsca albo chwile, gdy łatwiej złapać radość i iść w niej jak w plamie światła.
Wędrowałam tak jakiś czas temu brzegiem Bałtyku. Kilometrami.
Wędruję tak co roku w Tatrach. Też kilometrami :)
I dzieje się tak, kiedy wędruję w głąb muzyki.
Albo, gdy zawędruję w czyjąś duszę, która ujawnia się w poezji, malarstwie, rzeźbie.
Albo, gdy szaleję na zumbie.
I kiedy rysuję przenosząc na kartkę to, na co patrzę.
A także, gdy zapełniam słowami białą, pustą stronę na ekranie komputera.
Chwile, kiedy mocno i bez zwątpień wiem, że jestem po to, by być. Nie - kimś, bo bez względu na to, co robię i tak kimś jestem - sobą. Po prostu, by być.


Pierwsze słowo książki, nad którą pracuję to "droga". Poprzednia książka nosi tytuł "Wędrowiec".
Metaforę życia jako drogi albo wędrówki bardzo lubię. Jest piękna i sugestywna.
Tyle się dzieje w czasie naszego wędrowania - zmienność dni i pór roku, mnogość podejmowanych decyzji i konsekwencje wyborów, spotkania z innymi, które czasem splatają nasze dłonie na długo, a czasem są tylko przelotnym dotknięciem.
Tak wiele zdarzeń, miejsc, chwil zatrzymania...

List z jesieni

Czekam listu od ciebie... Tam Południa słońce
I morze mówi z tobą... U mnie długa słota,
Samotność, jesień, chmury i drzewa więdnące...
Dziś pogoda... lecz serce chore - jak tęsknota...

Nim wyślesz, włóż list w trawę wonną albo w kwiaty,
Bo tu żadne nie kwitną już... Niech go przepoi
Spokój, woń słońca, szczęście twej bliży i szaty -
Albo go noś godzinę w fałdach sukni swojej...

A papier niechaj będzie niebieski... Bo może
Znów przyjdą chmury szare, smutne, znów na dworze
Słota łkać będzie, kiedy list przyjdzie od ciebie;

Skarżyć się będą drzewa, co więdną i mokną
A ja, samotny, może znów będę przez okno
Patrzał za małym skrawkiem błękitu na niebie.

Leopold Staff (www.literat.ug.edu.pl)


Na koniec jeszcze piosenka z filmu, który mnie nie zachwycił, więc o nim ani słowa, ale aria jest godna uwagi - "Io ti penso amore" (wyk. David Garrett i Nicole Scherzinger)


Jest już kolejna zakładka - Bliżej nieba. Zapraszam :)
B.

piątek, 28 listopada 2014

Usłane różami

Dzisiaj pragnę podzielić się z Tobą radością.
Wysyłam ją razem z garścią moich rozmyślań :)
Patrząc za okno i widząc, co widzę nie mogę oprzeć się stwierdzeniu, że jesień jest jak moment zasypiania, wyciszenia. Taka chwila tuż przed, na pograniczu.
Szarość dni ujednolica barwy natury, mgły tłumią dźwięki, chłód zachęca do szukania schronienia - życie zwalnia.
Rytmowi, który dyktuje przyroda można się poddać lub nie. Ja nie mam nic przeciwko zmianom, które nadchodzą wraz z krótszymi dniami i nieustannie zasnutym chmurami niebem. Przecież pamiętam, że ono ma zawsze kolor błękitu, a poza tym... wszystko zawsze jest możliwe. Nawet to, co niemożliwe :)


Wiosną z okazji Dnia Kobiet otrzymałam od mojego sąsiada mały krzaczek różany w doniczce. Obsypany był drobnymi kwiatami.
Z czasem przekwitł, ale hołubiony przez moje dzieci zakwitł ponownie obdarzając nas ślicznymi miniaturowymi różyczkami. Potem maleństwo w dobrym zdrowiu przetrwało lato i jesień szczycąc się ogromną ilością liści, które jednak niedawno zaczęło niepokojąco szybko zrzucać.
Patrzyliśmy na to zatroskani, bo tracił je i tracił. Łysiał w tempie przyśpieszonym.
Uznaliśmy, że mu chyba za zimno i został przeniesiony w cieplejsze miejsce.
Zamarł na jakiś czas, a od kilku dni... znów rośnie jak szalony (on chyba nie umie inaczej niż wszystko szybko). Ma nowe gałązki, a na nich nowe listki. Odżył w cieple! :) Może dla niego jest znów wiosna? Czekamy na kwiaty :)


Zapewne nie jest możliwe mieć życia usłanego różami. Jednak podoba mi się myśl, że przynajmniej nasze drogi do siebie mogą tak wyglądać :)
W języku włoskim są dwa wyrażenia określające miłosne wyznanie. Jedno mówi o namiętności - gorącym pragnieniu, które odbiera rozum. A drugie jest wyrazem tego, co jeszcze oprócz pierwszego - mówi o uczuciach, a tłumaczy się na polski jako "chcę dla ciebie dobra".
Kiedy patrzę na tę moją różyczkę, która radośnie (późną jesienią, pod koniec listopada!) zerwała się do życia na nowo, to nie mogę oprzeć się skojarzeniom. Wiem, że wyważam nimi od dawna otwarte drzwi, ale wcale mi to nie przeszkadza.
Ciepło daje życie. Temu, co między nami - także. A ciepło to nic innego niż wyrażone na zewnątrz pragnienie dobra dla drugiego - płatki róż pod stopami na drodze między jednym sercem a drugim.
Jak dla mnie - bardzo ludzkie.
Bo wszyscy mamy serca.

B.

niedziela, 23 listopada 2014

Wyspy światła

Dzisiaj świat znów mnie oczarował.
Był chłodny, ale prawie bezchmurny dzień. Pokazało się słońce i nareszcie można się było znów przekonać, że niebo ma kolor błękitu :) Po południu wracałam do domu i moim oczom ukazał się taki oto obrazek:


A kawałek dalej lśniąca piłka słońca zaprezentowała się w pełnej krasie:


Palce mi zmarzły, gdy trzymałam telefon, by zrobić zdjęcia, ale nie żałuję.
Przyłapać świat na pięknie jest bardzo przyjemnie :)
Kiedy chowałam aparat z ukrytymi w nim fotografiami do kieszeni, przyszło mi na myśl, że piękno schwytałam w niego jak w sieć i... mam! A przez chwilę robiąc zdjęcia miałam je w dłoniach - podarowane, dane za darmo, dostępne.
Przechowam nie tylko na fotografii. Wpełzło mi w serce. Tam zostanie na zawsze.


Niedawno ktoś bardzo mądry i głęboko czujący powiedział mi, że na świecie istnieją wyspy światła - miejsca promieniujące dobrem, ciepłem, miłością, pokojem.
Zachwyciła mnie myśl o ich istnieniu. I przyniosła dobro.
Myślę, że każde piękno jest taką wyspą. Bez względu na to, czy ją widzimy oczami czy sercem. Bo może promieniować z wnętrza człowieka.
Piękno owocuje zachwytem w tym, komu dane jest je spotkać. Zachwytem i uciszeniem serca, które zamyka oczy i trwa jak najbliżej źródła swojego zauroczenia.
Aż chce się być...
Jeśli znasz takie miejsce, gdzie aż chce się być, to wiesz o czym mówię.
To może być dosłownie miejsce, ale też ktoś i jego serce, jego obecność, która budzi w Tobie ciszę i uśmiech.
Bardzo warto mieć takie miejsca. Do niektórych tęsknię nieustannie, bo są daleko, ale mimo tego pamiętam, że na pewno są, jak błękit nieba :) i sama myśl o tym pokrzepia i ociepla.
Na koniec przesyłam Ci jedną z wysp światła, by schroniła w sobie Twoje serce, przytuliła je i sprawiła, że zamknie oczy z zachwytu - ode mnie dla Ciebie :)


B.

środa, 19 listopada 2014

"Pogodna dojrzałość"


Przez moje życie przewinęło się wielu ludzi.
Niektóre spotkania były tylko przelotne, na chwilę. Inne na dłużej, na jakiś czas. Są też takie, które trwają pomimo upływającego czasu i barier do pokonania.
Cenię sobie każde, bo mam głęboką świadomość wartości człowieka - siebie i innych.


Kiedy patrzę komuś w oczy przy pierwszym spotkaniu, nigdy nie wiem czy będziemy znajomymi i na jak długo. Nie myślę o tym, nie planuję.
Jeśli cieszy mnie spotkanie odbieram je jako dar.
Radość to takie przedziwne ciepło w okolicach serca. Dla mnie - sprawdzian.
Jeśli jest coś, co ją budzi - wchodzę w to. I trwam. Nawet, jeśli jest trudno. Jeśli wymaga to ode mnie sporo wysiłku. A jeśli nie - tym lepiej :)


Cieszą mnie nie tylko spotkania z ludźmi, ale też ich odwaga obdarzania swoim pięknem i bogactwem.
Gabrysię - autorkę tomiku "Pogodna dojrzałość" spotkałam całkiem niedawno. Przyciągnęły mnie jej wiersze pełne życiowej mądrości i życiowego trudu, a przy tym ciepłe i pogodne, rozumiejące życie i ludzi.
Nasze spotkanie nadal trwa, za co Ci Gabi z serca dziękuję :)
Za tomik Twoich wierszy z piękną dedykacją - także.
A skoro trwa jesień, to pozwolę sobie zacytować z "Pogodnej dojrzałości" Twój wiersz na ten temat - dla Ciebie z wdzięcznością za dar spotkania, dla siebie i innych, by budził ciepłe refleksje:

Jesienne zadumanie

Z kolorowych słów
chciałabym utkać
latawiec - tak lekki
- jak ptasie trele
Na błękitnym niebie
znaczyłby drogi powrotne
odlatującym
ptakom...
By nie zbłądziły,
kiedy zatęsknią
By wypełniły ciszę,
która pełna jest
przemijania
Czas pożegnań
przecież jest
wielką nadzieją
Na powrót...
na dotrzymanie obietnicy...
Na kolejne
radosne spotkanie

B.

niedziela, 16 listopada 2014

"Przywitanie"


Czasem z powrotami jest jak ze zbliżaniem do zakrętu - niosą nadzieję. I pytanie: co dalej?
Nie wiem czy chodzi o odmianę znanej aż za dobrze codzienności czy o to, że wracamy z bagażem tego, co ta odmiana przyniosła?
Takie refleksje nasunęły mi się niedawno, gdy wracałam do domu raptem po kilku dniach nieobecności, ale i to wystarczyło, by mieć poczucie czegoś na nowo. Tym bardziej, że za mną dobry, spełniony czas - głębokich spotkań, w czasie których można otworzyć serce do dna, mądrych rozmów niosących nadzieję i radość oraz otulenia ciepłem miłości przez bliskich. Bezcenne.


Wracamy do domu, ale też do czegoś, do kogoś.
Do siebie samego sprzed lat, sprzed jakichś wydarzeń, jakiegoś odłożenia na półkę, na potem.
Do prawdy o sobie, o swoich pragnieniach.
Do marzeń.
Do czyjegoś uśmiechu, blasku oczu, ciepła dłoni czy serca.
Wracamy, gdy mamy do czego.
Powroty, decyzja o nich, zawsze mówi wyraźnie, że na nic nigdy nie jest za późno. I o tym, co jest dla nas ważne.


Znalazłam niezwykle urokliwy wiersz, który kojarzy mi się z wracaniem.
To tekst pełen ognia i żaru. Bardzo piękny, mocny, prawdziwy.
Słyszałam go także jako piosenkę, ale wolę bez nut.
Dla wszystkich, którzy nie boją się wracać, nie boją się siebie - piękna chwila zamyślenia:

Przywitanie


Po tak długich miesiącach 

po tak strasznej rozłące — 
jakie oczy masz modre, 
jakże usta gorące! — 

Więc to prawda! — więc jesteś — ? — 
— więc dotykam Cię żywą, 
istniejącą jak życie 
i jak życie prawdziwą — ? — 

Klękam — stopy Twe kładę 
na mą głowę schyloną — 
palce moje są zimne — 
myśli huczą i płoną — 

Klękasz drżąca koło mnie — 
modlimy się do siebie — 
— staliśmy się bogami 
— zamieszkaliśmy w niebie –

Emil Zegadłowicz (www.wiersze.annet.pl)

środa, 12 listopada 2014

Przyciąganie


Dzisiejszy wpis zilustrowałam na początku fotografią, którą zamieściłam także w nowej zakładce - Fantazje. Zapraszam do zaglądania i oglądania :)


Czuję się trochę zmęczona, bo sporo pracowałam przez te minione "wolne" dni.
A moja praca polega na dużym skupieniu, koncentracji i zaangażowaniu umysłu i serca, więc jak się przepracuję, to umykam w ciszę, by już więcej nie myśleć i nie przeżywać.


Cisza bardzo mnie pociąga. Jest jak magnes - czuję nieodparte przyciąganie. Niemal pochłaniające. Może rzeczywiście minęłam się z powołaniem, może powinnam być pustelnicą :)
Chyba jednak nie, bo wiem, że brakowałoby mi ludzi - bliskości, a na pewno miłości.
Ludzkie oczy, serca także potrafią być magnesem. Nieodpartym.
No i lecę jak ćma do światła. Bywa, że opalę sobie skrzydła.
Cóż, jest "czas szukania i czas tracenia" - odwieczna mądrość.
Niewątpliwie wolę szukać niż tracić. Szukać i znajdować - ciepło, dobroć, łagodność i piękno. W innych, ale też w sobie.
Patrzenie przez okulary prawdy nie zawsze wskazuje tylko niedociągnięcia. Bardzo często to, co zachwyca - powód przyciągania. Mamy w sobie tyle bogactwa. Każdy. Lubię to widzieć i odkrywać.
B.

"... dokądkolwiek pójdę
cokolwiek zrobię
znajdę tylko to
co przyniosę w sobie."

(Grzegorz Szymczak, Spełnienie, www.wiersze.kobieta.pl)

piątek, 7 listopada 2014

Urok listopadowych dni


Usłyszałam kiedyś, że schwytanie spadającego z drzewa liścia przynosi szczęście. Nie wierzę w to, ale brzmi sympatycznie.
Mnie niedawno liść spadł prosto na głowę i zaplątał się we włosy - szczęście samo przyszło i nie chciało odejść? :)))


Za oknem piękna jesień. Nawet jeśli jest deszczowa i pochmurna.
Myślę, że listopad nie musi być smętny, dołujący i szary na duszy. Pogodę nosi się w sobie.
Lubię, gdy ktoś budzi we mnie słońce. Lubię także budzić je w innych.
A słońce to nie tylko radość i śmiech. To także ciepłe spojrzenie i cisza w sercu. I zgoda na to, co jest. A skoro jest listopad...

Listopadowy wieczór

puste gałęzie, na niebie wzory
liście do ziemi już uleciały
chmur ołowiane zaciąga story
wieczór milczący i wiatr niestały...

jakby ktoś tuszem, znaki malował
japońskich mistrzów, oszczędna kreska
nostalgia uczuć, zdąża do nieba
łez niepotrzebna trwa arabeska

jak wilki wyje, wiatr przejmująco
chyłkiem przemykasz, pustą ulicą
liście szelestem, dywany tkają
balet przyrody jest osmętnicą

(Bożena Czarnota, www.facebook.com)


Piękny wiersz, prawda? Zauroczył mnie od pierwszego przeczytania. Dziękuję Bożenko, że mogłam zamieścić go u siebie na blogu :) 
Lubię spokój listopadowych wieczorów, których wczesny mrok zaprasza do długich, ciepłych rozmów, słuchania nastrojowej muzyki i przytulania serca do serca. 
I bardzo lubię koronkę nagich brunatnych gałęzi na tle szarego nieba, które przez tę ażurową zasłonę zagląda mi w oczy. Ogromnie podoba mi się też, gdy "liście szelestem dywany tkają". A kiedy unosi je wiatr i lecą gdzieś przed siebie, to zawsze przychodzi mi do głowy, że może to listy wysłane z wiadomością do tych, którzy są daleko. 
Może więc warto schwytać lecący jesienny liść - chwilę przypomnienia o kimś dalekim, a jednocześnie bliskim?
Dzisiaj nie wysyłam Ci liści, ale słowa - ciepłe na chłód jesieni i dobre na trud życia - o pamiętaniu, uśmiechu i miłości, o radości spotkania i nadziei na jego trwanie, o tęsknocie i przyjaźni, która jest pomimo i na zawsze. A jako dodatek - muzyka, o którą niedawno ktoś mnie poprosił, a że to ktoś dla mnie wyjątkowy, to z radością spełniam tę prośbę :) 
Moja kochana mm. - dla Ciebie, siebie i wszystkich, którym jest to potrzebne z życzeniami pokoju w sercu.


B.

czwartek, 6 listopada 2014

niedziela, 2 listopada 2014

Nowe zakładki

Dzisiaj trochę zmieniłam szatę graficzną bloga. Nosiłam się z tym zamiarem od jakiegoś czasu i w końcu zrealizowałam swój pomysł.
Z czasem będę także publikować nowe zakładki - zaglądaj, zapraszam. Może Ci się spodobają.

Dzisiaj - pierwsza.
"Morza szum..." to album zdjęć o tematyce morskiej - zamknięte na zawsze jak w klatce piękno natury, któremu nie mogłam się oprzeć.
Planuję dorzucać z czasem więcej fotografii, a niektóre pewnie stamtąd będę zabierać (chyba, że ktoś krzyknie wielkim głosem, bym tego nie robiła, to... posłucham :)), więc ta zakładka jest czymś w rodzaju galerii :)
B.

piątek, 31 października 2014

Skrzydlate marzenia

Kiedy wchodzę na górski szczyt zdarza się, że trochę drżę, bo wysokość, bo pusta rozległa przestrzeń wokół... A jednak i tak czasem chciałabym, by wyrosły mi skrzydła.
Nie anielskie, tych bym nie udźwignęła - moje serce jest ludzkie.
Jednak takie, które mają ptaki...


Wchodziłam kiedyś na Ciemniak. Byłam jakąś godzinę od szczytu, gdy nagle zza skał wyleciał ogromny brunatny ptak. W ciszy. Bezszelestnie. Szybował nisko.
Zamarłam w bezruchu a on zrobił nade mną powolne kółko i... odleciał za skały. Do dziś pamiętam jego czarne wypukłe oko, którym mi się przyglądał.
Ciekawe co widział.
Mówi się, że z tej perspektywy świat wygląda inaczej, w rozumieniu - lepiej.
No nie wiem. Z oddali wszystko wygląda albo może wyglądać lepiej. Ale to nie znaczy, że widzi się prawdę.
To jak z poznawaniem kogoś na odległość - zawsze wkradnie się błąd. A stąd bliska droga do nieporozumień. Bo co można wiedzieć o kimś, o tym jaki jest, gdy się z nim nie rozmawia? Zna się tylko swoje wyobrażenia o nim, które na pewno zderzą się kiedyś boleśnie z rzeczywistością.
Nie po to chciałabym mieć skrzydła, by nie widzieć prawdy. Wolę każdą, nawet najtrudniejszą, niż obłudę, fałsz czy zakłamanie.
Jednak na skrzydłach mogłabym polecieć cicho, nieostentacyjnie w stronę, do której w jakiejś chwili wyrywa się moje serce. Szybko pokonać odległość bez stania w korkach, kupowania biletu i opędzania się w pociągu od natarczywych facetów.
Mam takie skrzydła. To skrzydła marzeń. Całkiem przyjemne, ale... marzenia nie zastąpią rzeczywistości.


Za oknem zimny świat a mnie się chce ciepłego morza, które odbija błękitne niebo i chrupiących pod bosymi stopami ziarenek piasku. I długiego wędrowania wzdłuż brzegu na wyścigi z wiatrem - pieszczochem, który wplata figlarne, niecierpliwe palce w moje włosy.
I chce mi się patrzeć jak ludzie cieszą się niebem i słońcem, i sobą. Jak się śmieją i uciekają od fal, które łapią ich za stopy i łydki.


I chce mi się rozległej, dalekiej przestrzeni widzianej z górskiego szczytu, i kudłatej, szorstkiej zieleni kosodrzewiny, która dzielnie wczepiła się w skały i ani myśli odpaść. I tych skał też mi się chce. I to tak, że aż boli. Śliskie od wilgoci i ostre potrafią łatwo zranić, gdy się brawuruje, ale kiedy dotykam je delikatnie odpowiadają siłą, dają oparcie.
Och, chce mi się niemożliwego!
Poradzi ktoś na to? Co można poradzić na bezradną tęsknotę?
Basia

wtorek, 28 października 2014

Schronienia ciąg dalszy


Dzisiaj zostałam poczęstowana... żubrzą trawą :)
Nawet mi smakowała, bo była "wklejona" w mleczną czekoladę (wyrób Krakowskiego Kredensu), a jeśli chodzi o czekoladę to ja nigdy chętniej :) Co prawda zastanawiam się w jakim celu do słodkości dodaje się żubrzy przysmak, ale dziwniejsze rzeczy zdarzają się w życiu.
Czekoladę zjadłam, ale i tak nie pomogło.
Bo nawet najsłodsza słodycz nie pomaga na ludzkie zmartwienia, troski i smutki. Na ludzki trudny czas.
Na to najlepszym antidotum jest drugi człowiek, a ściślej jego serce, które poczuje, zaopiekuje się czułością i potrzyma znękane serce za rękę.
I znów powraca moja życiowa mantra - co my byśmy bez siebie zrobili?


Nie tylko wtedy, gdy jest trudno, ale zwłaszcza wtedy zbieram ciepło. Z każdego miejsca, z którego zdołam.
Z ludzkich uśmiechów i pełnych radości spojrzeń. 
Ze słów, które ogrzewają czułością. 
Z dotyku przyjaznej dłoni.
Z czyjejś o mnie pamięci.
Z dobrych życzeń przesłanych z powodu albo bez.
Z zaskakującej radością obecności.
Z wierności i lojalności.
Z marzeń o tym, co dobre.
Z obrazu, który wkradł się pod powieki i został, bo taki piękny.
Z muzyki, która budzi do radości.
Z bogactwa czyjegoś serca.
Z miłości, którą mnie obdarzono i z tej, którą noszę w sobie.
Okruchy, odłamki ciepła splatam ze sobą jak wianki z kwiatów, by tworzyło piękno. I czasem udaje mi się przesłać je dalej. 
Czasem, bo bywa różnie. Albo nie umiem, albo pogubię po drodze, albo coś tam jeszcze. Jednak wierzę, że i tak dotrze, chociaż może niekoniecznie ode mnie.
Bo jednak ciepła, ludzkiego ciepła jest całkiem sporo.

Dawno już nie było u mnie muzyki. Ostatnio ze względu na moje nowe zainteresowania słucham porywająco pięknej muzyki prawosławnej.


Ciepło pozdrawiam
Basia

piątek, 24 października 2014

Schronienie

W zimne dni chciałabym, by mnie ktoś jak motyla schronił w stulonych dłoniach. Obiecuję, że nie szamotałabym się tylko przysiadła cichutko i spokojnie :) Bo kiedy temperatura spada w okolice zera albo poniżej mam ochotę od niej po prostu uciec.


Pamiętam ten dzień ze zdjęcia. Było bardzo ciepło. Szłam wzdłuż brzegu, a przede mną i za mną - nikogo. Pusta plaża ciągnęła się jak okiem sięgnąć. Morze, jak widać, było bardzo spokojne. Po drugiej stronie miałam wydmy porośnięte trawą. Za nimi - las sosen. We mnie - cisza i spokój.
Taki dobry czas. Piękny.
Wspominam, żeby nakarmić się tamtym spokojem i wysłać go dzisiaj Tobie. Na dobry dzień i następne. Na trud codzienności i smutne chwile. By napełnił nadzieją pomimo. I pokojem wbrew.
Nie jako ucieczka przed zimnem, ale jako źródło siły, by przed nim nie uciekać


Zatrzymaj się razem ze mną nad tym, co dobre, bo tylko to jest warte zatrzymania. Nie tylko przy tym, ale też na zawsze, w sobie.
Lubię pielęgnować dobro. Zajmować się nim i poświęcać mu czas. Bez względu na to, co tym dobrem jest. I dzielić się tym z innymi też lubię. A także otrzymywać jako dar.
Spotkałam niedawno, zupełnie przypadkowo, te oto słowa:
„Pomyślałam, że nie można się zmusić do miłości. Albo jest, albo jej nie ma. Jeśli nie, trzeba umieć się do tego przyznać. A kiedy się kogoś kocha, należy robić wszystko, żeby ten ktoś był szczęśliwy.” (Richelle Mead)
Miłość jest schronieniem. I siłą. I źródłem.
Warto ją odgrzebywać spod warstw codzienności. Cierpliwie i nieustannie od początku.
Podobnie przyjaźń.
Jak moje kreski, do rysowania których wracam nieustannie, uparcie i... z radością :) Zaskakującą mnie radością.
Zastanawiam się czy właśnie ona nie jest sprawdzianem czegoś, do czego nie trzeba się zmuszać, czyli czegoś, co jest.


Basia

środa, 22 października 2014

"Szukam Cię..."



Szukam Cię w snach,
w pragnieniu ciszy,
w górskich wiatrów śpiewie,
w potoków wspomnieniu,
szukam kształtu Twego uśmiechu,
koloru dłoni,
w aksamitnej ciszy nocy,
wśród gwiazd na niebie tysięcy...
Ileż łatwiej byłoby,
gdybyśmy przeszli obok siebie,
jak przechodnie zatłoczoną drogą...

Szukam Cię w snach,
namiętności tej, co w Tobie nieugaszona
i wciąż jeszcze niespełniona,
w oddechu niespokojnym
oniemiały jeszcze od Twoich spojrzeń,
Twych kształtów niepojętych zaklętych w tańcu...

Szukam smutku w Twoich oczach,
ukrywanego skrzętnie przy pożegnaniu,
szukam i za dnia,
odrobiny nadziei, że może kiedyś...
że jeszcze odnajdę tę jedną drogę
co do Ciebie prowadzi,
chociaż... chyba nie ma takiej drogi,
tylko serce głupie
nie chce zrozumieć...

Grzegorz Szymczak (www.wiersze.kobieta.pl)


Mocne, gorące słowa, które niosą gorącą prawdę. W sam raz na zimne dni.
Ciała nie ogrzeją. Od tego mamy swetry, szale i rękawiczki, płomienie w kominkach i ciepłe kaloryfery. No i gorącą herbatkę :)
Jednak na chłód w sercu pomogą, bo taka jest moc czułych słów - budzą i ogrzewają.
Wiersz pięknie krzyczy o tęsknocie, tak to właśnie wygląda, ale co do zakończenia to chciałoby się dodać: to nie tak panie Grzegorzu, nie tak. Serce nie jest głupie. Nigdy nie jest. Skoro szuka, to wie co robi. 
A droga jest prosta - od serca do serca. Bez skręcania na manowce wątpliwości. Tylko taka doprowadzi. W towarzystwie nadziei i uporu. I czułości. I budzenia pocałunkiem. I... i tego wszystkiego, o czym serce szepcze tuż przed zaśnięciem, gdy mamy odwagę go słuchać, gdy wszystko wydaje się łatwe. I gdy zdejmujemy z serc kajdany, wypuszczamy je z klatek i pozwalamy biec tam, dokąd chcą. A że czasem zatrzymują się w połowie drogi przerażone same sobą? To i cóż? To tylko przystanek dla nabrania tchu.
Szukanie to bieg serca.
Nie da się bez szukania. Nic się nie da.
Mam nadzieję, że ciepłe słowa wiersza ogrzały Cię w ten chłodny dzień. Przesyłam je zamiast szaliczka w podarunku :)
Basia

poniedziałek, 20 października 2014

Wystarczy tak niewiele...

... by być - rozmarzonym, szczęśliwym, blisko albo po prostu, by tylko być. To, co dobre i piękne jest na wyciągnięcie ręki - od Ciebie do mnie, ode mnie do Ciebie.

Dzisiaj - opowieść. Nie wiem czy ciekawa. Moja.
Powinnam zacząć od "dawno, dawno temu...", ale to było niedawno, bo wczoraj.
Czyli: niedawno był piękny jesienny dzień. Obudził mnie słońcem i zaprosił na spotkanie. Zostawiłam wszystko i poszłam.
Teraz trochę magii - "zaczaruję" i będziesz tam ze mną. Bo bardzo chciałabym dzielić ten czas z Tobą. A Ty - chcesz?
Poczekaj, zanim odpowiesz spróbuję i Ciebie zauroczyć :)

Było ciepło. Suche, kolorowe liście pachniały oszałamiająco, słońce tańczyło razem z nimi, więc sypały się jak złoty deszcz i ślizgały w powietrzu łapiąc fale wiatru.

Zasypane nimi ławki łypały wymownie na przechodniów wysyłając im sygnał - zajęte! Nie miałam im tego za złe - wolałam wędrować.

Nawet niektóre samochody nie miały nic przeciwko inwazji liści.

Drzewa dumnie prezentowały swoją muskulaturę ozdobioną tu i tam pięknym tatuażem. Podziwiałam, rzecz jasna :)

Gałęzie jak ramiona wyciągały się na spotkanie budynkom. Pozdrowienie czy pieszczota?

A chmury do tego wszystkiego rysowały, najpiękniej jak umiały, tło.

To na koniec - niespodzianka. To nie UFO. To chmura, którą przyozdobiło w niezwykłe kolory słońce. Od niego - dla mnie. Ode mnie - dla Ciebie.

Nasz magiczny spacer dobiegł końca, ale nie odchodź, proszę. Wypijmy jeszcze po filiżance kawy. Ty u siebie, a ja u siebie. Żeby przytrzymać trochę dłużej dobre, ciepłe chwile.
basia