Rozmarzenie

Dzisiaj morze było jak wielkie leniwe zwierzę. Wyglądało na to, że nie chce mu się gnać wściekle do brzegu, by pokazać swoją siłę. Jedynie pochrapywało kojąco - bardzo przyjazne.

Za to po południu ocknęło się i zalśniło jak klejnot. Kiedy szłam brzegiem, tuliło moje stopy jak dłonie kochanka - z czułym szeptaniem. Trzeba mu przyznać, że umie to robić i ma wdzięk :)

Jestem zauroczona, przyznaję. Ale tak mam, że piękno odrywa mnie od ziemi i sprawia, że czuję się szczęśliwa. Myśli szybują, serce rwie za nimi...
Czy szczęście można schwytać? Zatrzymać w dłoniach, w sercu, gdziekolwiek?
Powiedz, proszę, że tak. Uwierzę, bo chcę.
Zjawiło się niespodzianie. Kilka dni temu przeszłam przez krótki odcinek sosnowego lasu, wspięłam na drewniane schody z metalową poręczą i zobaczyłam cienki pasek ciemnego błękitu poniżej nieba. I poczułam jak serce mi się uśmiecha.
Mam tak do dziś. Chcę, by zostało na zawsze.
Zobacz, tulimy w sobie takie chwile. Cenne momenty, gdy jest dobrze. Też tak masz? Pamiętasz?
Tak bardzo teraz nie chcę, by zagrzebało się w codzienności. Kawałek nieba we mnie.
Szczęścia nikt nie może nikomu podarować. Rodzi się samo gdzieś w głębi, w takim miejscu do tego przeznaczonym, do którego (nie wiem czemu) wiedzie jakaś pokręcona, niełatwa droga. Próbujesz nią iść, ale to na nic. Szczęście musi się samo obudzić.
Budzi je coś albo ktoś - widok, który zapiera dech w piersi, pocałunek czyjegoś spojrzenia, uśmiech...
Mnie obudził błękit. Nie zapomnę :)

basia