wtorek, 30 września 2014

"Gdziekolwiek będziesz..."

Minęły raptem dwa dni mojego pobytu w domu, a już znów jestem w podróży. Wpadłam więc tu trochę w biegu, ale jestem :)
Dzisiaj tym wszystkim, którzy nie mogli usłyszeć odczytanego przeze mnie na spotkaniu autorskim fragmentu książki, nad którą obecnie pracuję, prezentuję go z pragnieniem, by obudził uśmiech i ocieplił. By przyniósł chwilę zadumy i refleksji. By obdarzył dobrem.

Wieczorem wracała do domu czując w głowie lekki szumek. Szczepan uraczył ją nalewką własnej roboty wiedząc, że wiśnióweczce się nie oprze. No i dobrze wiedział, bo się nie oparła i wytrąbiła dwa kieliszki. Ten pierwszy prawie duszkiem.
Na co stary kozioł śmiejąc się cicho nalał jej drugi. A potem grał rzewne melodyjki na tych swoich skrzypeczkach no to jak miała nie wypić i tego drugiego do dna?
Moja droga, szeptała teraz do siebie, w tym wieku nie wypada urąbać się z jakiegokolwiek powodu, a już na pewno bez przyczyny. Siwym włosom to nie przystoi. Siwizna jest dostojna, zapamiętaj sobie, strofowała się gmerając przy zamku i zadowolona z siebie tryumfalnie otworzyła drzwi. Nie jest urąbana! Ani trochę. Bo przecież trafiła kluczem za pierwszym razem a na wszystkich filmach nikomu pod dobrą datą to się nie udaje.
Weszła do ciemnego cichego domu i od progu poślizgnęła się na pozostawionym beztrosko na środku kapciu. W ostatnim momencie złapała się futryny.
Stała tak chwilę czując jak mocno wali jej serce, a potem powoli ruszyła dalej. Zapaliła w korytarzu światło obiecując sobie, że ostatni raz zostawiła dom nieoświetlony.
Przyda jej się maleńka lampeczka, którą postawi na szafce w korytarzu. Jutro wybierze się na zakupy i znajdzie taką małą, maleńką lampeczkę, mruczała zdzierając z siebie wierzchnie okrycie. I kota też  w końcu musi sobie kupić.
Powinnam mieć kota, myślała wchodząc do łazienki. Przydreptałby na powitanie, zamruczał, pogadał przyjaźnie. A tak, to tylko cisza wychodzi na spotkanie.
Szczepan wiele razy proponował jej, by zamieszkała u niego. Fukała wtedy prawie obrażona. Nie zamierzała żyć na kocią łapę, a on się nie oświadczał. Tłumaczył jej, że jedno małżeństwo o mało co nie wpędziło go do grobu, więc poprzysiągł sobie nie żenić się do końca życia.
Wypomniała mu wtedy jak mało logicznie mówi, bo przecież i tak każdy nieuchronnie zmierza do własnej śmierci, więc czy się żeni czy nie to bez różnicy – i tak umrze. A ona nigdy nie żyła w grzechu i nadal nie zamierza.
Kiwał głową ze zrozumieniem, ale przy każdej nadarzającej się okazji znów ją namawiał, by się do niego przeprowadziła. Bezbożnik jeden, mamrotała wychodząc spod prysznica. Może dlatego proponował jej naleweczkę? Żeby ją urobić?
Ha! Przeliczył się.
Naleweczkę wytrąbiła, a mieszka nadal u siebie.
W puszystym ciepłym szlafroku i miękkich kapciach potuptała do sypialni. Chciała się wcześniej położyć i poczytać do poduszki.
Lubiła takie wieczory, gdy za oknem panowała cisza, w domu było ciepło i przytulnie, a ona mogła robić co chciała.
Wolność ceni się zawsze, myślała moszcząc się wygodnie w łóżku. Bez względu na wiek. Człowiek niezależny jest królem, a królowanie jest miłe. Sięgnęła po odłożoną na nocny stolik powieść, ale przeczytała tylko kilka zdań, gdy znów wróciło do niej wspomnienie łez córki. Przyplątało się nie wiadomo jak i skąd. Nie przywoływała go, ale nagle znowu zobaczyła obraz stojącej po przeciwnej stronie nagrobka kobiety w ciemnym płaszczu i z ciemnymi, zaczesanymi gładko do tyłu włosami jak wyciera szybkim ruchem płynące po policzkach łzy.
Moja maleńka dziewczynka, serce zalała fala czułości. Zawsze taka dzielna, taka silna, zmagająca się z życiem z zaciśniętymi zębami, a tu…
Zamyśliła się.
Zuzia zawsze była odważna. I pyskata. Już jako dziecko potrafiła nieźle przyłożyć ostrym jak brzytwa języczkiem. Umiała nawet dokopać kolegom starszego o dwa lata brata, gdy któryś się z niej podśmiewał czy dokuczał żartobliwie. „Mała jędza” tak ją przezywali. Chociaż przecież serce miała dobre i czułe. Jednak umiała się bronić, gdy ktoś był wobec niej wredny. I to jej pozostało na resztę życia. Także wrażliwość, która dała o sobie znać tego dnia szczególnej tęsknoty za ojcem.
Westchnęła. Wiedziała, że dzieci nadal go kochają. Zawsze go kochały. Cieszyło ją to. Nie chciała, by żył bez miłości. A i Mikołaj i Zuzia okazywali ją tacie na każdym kroku jakby czuli, że coś mu tym rekompensują.
Znów westchnęła. Bolała nad tym. Bardzo bolała, ale co było robić? Nie mogła pokochać go bardziej niż kochała. Bo przecież kochała. Był jej bliski, troszczyła się o niego, dbała o to, by czuł się dobrze, opiekowała nim, gdy tego potrzebował, a jego sprawy uważała za równie ważne jak swoje własne. Tylko nie była to namiętna szaleńcza miłość odbierająca rozum i sprawiająca, że ziemia tańczy pod stopami. I tyle. Czy spokojna wyważona miłość to za mało? Możliwe, ale widocznie prawdą jest, że nie można mieć wszystkiego.
Zapatrzyła się przed siebie zanurzona we wspomnienia.
Nie miała złego życia. Wręcz przeciwnie. Jak teraz na nie spoglądała widziała przede wszystkim to, co dobre i wartościowe. Nauczyła się takiego patrzenia już dawno temu. Pomagało we wszystkim. Bo nie chodziło o to, by zamiatać pod dywan to, co bolesne czy złe, ale o to, by nie nadawać temu większej rangi niż na to zasługiwało.
Tak wielu ludzi traci radość bycia na własne życzenie skupiając się przede wszystkim na trudach i niepowodzeniach. Hołubi je, chucha na nie i dmucha, by nie zagasł ich ogień, by nie odeszły w zapomnienie.
Zło tak jak i dobro ma swoje owoce. Lubi, by o nim pamiętać, a raczej rozpamiętywać bez końca. Wtedy nadal trwa, chociaż tylko jako wspomnienie, ale jednak. I robi swoje – dziury w sercu, które krwawią bez końca.
Z bólem, z tym, co trudne, niewygodne, obciążające trzeba po męsku, myślała teraz, krótko i sensownie. I na temat. A potem – koniec. Cisza.
Zadumała się. Przecież gdyby ona nie zamknęła w pewnym momencie drzwi za tym, co mogło być, a czego nie było, to nie miałaby ani męża, ani dwójki wspaniałych dzieci, ani trójki równie wspaniałych wnuków. Byłaby zgorzkniałą kobietą, która ma żal do całego świata, że miłość jej życia nie mogła się zrealizować.
Cóż, tak czasem bywa, myślała. Nie wszystko układa się po myśli. Ani po sercu, uśmiechnęła się. A człowiek musi sobie z  tym radzić. I żyć pomimo.
„Gdziekolwiek będziesz i gdziekolwiek ja będę, nie zapomnę o tobie. Do końca moich dni.” przypłynęły z oddali słowa wymówione cichym, lekko schrypniętym głosem.
Serce zatrzepotało.
Nie miała pojęcia, gdzie on teraz jest. Zresztą, to było bez znaczenia. Bo wiedziała, tego była pewna, że miłość nigdy nie umiera. Serca, w których zamieszka przenoszą ją przez czas jak skarb ukryty na dnie. I tak jak świadomość bogactwa, które się posiada, tak pewność tego skarbu daje siłę, by trwać i przetrwać. Bez względu na wszystko i wbrew wszystkiemu.

Barbara Smal

14 komentarzy:

  1. Przy fragmencie z nalewką zawsze szeroko się uśmiecham. Coś fantastycznego :) co do reszty, to niezwykle mądre słowa. Nie zawsze ma się wszystko, ale trzeba umieć żyć z tym, co się ma. I cieszyć się z tego. Świat staje się wtedy słodszy i cieplejszy, a nasze oczy uśmiechnięte. Dzięki temu posyłamy piękno dalej.
    Ściskam na odległość i do zobaczenia już niedługo :)))
    Moi

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Już jestem i dziękuję za ściskanie na odległość i ciepłe słowa, które przysłały mi piękno :)
      Świat mi się osłodził, ocieplił, a oczy uśmiechnęły :)))
      Dziękuję.

      Usuń
  2. Basiu...przeczytałam to teraz,bo wiadomo ,że nie słyszałam na spotkaniu autorskim...Bardzo się cieszę ,że niedługo zasiądę nad całą,książką.....a to jest taki wstęp (bardzo malutki) do tego co mnie czeka,a czeka mnie "wspaniała uczta"...a wiem to gdyż sama pisałaś ,że ta powieść w klimacie "Wędrowca" i już więcej nie trzeba mi wiedzieć....a nawiasem mówiąc Basiu chyba żyjesz przynajmniej "podwójnie" bo skąd taka młoda dziewczyna ma takie trafne przemyślenia...o życiu,o nas,ludziach.....podejrzewam ,że gdziekolwiek Jesteś masz "oczy szeroko otwarte".....

    OdpowiedzUsuń
  3. Zapomniałam jeszcze zapytać,to gdzie znów wyruszyłaś Basiu? Wcale bym się nie zdziwiła ,gdyby Twoje wyjazdy "opóźniły" ...pisanie....i pewnie mogłabym Cię usprawiedliwić ,ale ....ale....jakoś trudno mi się o tym myśli....a właściwie to czy znasz przynajmniej miesiąc ,kiedy postawisz kropkę? O ile to nie problem chcę odpowiedzi na moje pytanie....

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tyle miłych słów mi napisałaś Grażynko - ciepło dziękuję. Także za bycie moim Aniołem od Pisania :))) Rzeczywiście miałam małą przerwę w pisaniu, ale dzisiaj wieczorem siadam i pracuję. Serce mi się wyrywa do tego, a to dobry objaw.
      A byłam znów w Lublinie na nagraniu do Radia Lublin - szczegóły będą na blogu może jutro.
      Planuję skończyć tę książkę do końca roku kalendarzowego. Ale może uda się wcześniej? :)

      Usuń
    2. Jestem pewna, że z naszą pomocą ( no może większą- Grażynki….) uda się wcześniej :-)

      Usuń
  4. Ja miałam to szczęście i…słyszałam. Wierzcie mi….uczta dla uszu i duszy.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za ciepłe, dobre słowa Gabuniu. Już do Ciebie dzwonię za chwilę :)

      Usuń
  5. Basiu gdzie znowu jesteś?:)Inga

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Już wróciłam, bo jutro musiałam być w Warszawie. Byłam znowu w Lublinie na nagraniu do Radia Lublin. Szczegóły podam jutro na blogu.
      Całuję :)

      Usuń
    2. Jutro Warszawa baaardzo Ciebie potrzebuje :-)))) i my - dwaj zagubieni wędrowcy, a raczej wędrowczynie..:-) w wielkim mieście

      Usuń
    3. No to umawiamy się na wędrówkę :) Już ja Was przeczołgam... :)))
      Na dobry początek bezunia w Tarasach rzecz jasna, ale później już tak słodko nie będzie! :)

      Usuń
  6. Witaj Basiu:) Twó sposób "opowiadania" bardzo mi się podoba, używasz takich zwrotów, że potrafię sobie plastycznie wyobrazić Twoich bohaterów. Tak było w przypadku "Czterdziestki", i tak jest przy tym fragmencie. "Kołyszesz" tą historią, pobudzasz do myślenia, do reflesji, uspokajasz, "zaznaczasz" wartości, wskazujesz kierunki....Chociaż jestem wielką miłośniczką kryminałów, to Twoje powieści mnie też "ciągną":) Coś niesamowitego, co nam serwujesz, ależ Twoi bliscy muszą być dumni! Basiu, życzę wszystkiego dobrego, tak dobrze Cię "mieć" wśród znajomych:)
    Pozdrawiam cieplutko:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że mogę "kołysać" opowieścią. Ślicznie powiedziane - dziękuję :) I wzajemnie Moniko - bardzo mi dobrze z myślą, że dane mi było Cię spotkać. Postrzegam to jako dar :)
      Ślę uśmiechy :)))

      Usuń