niedziela, 15 września 2013

List do przyjaciół

Kochani,
otrzymałam od Was sygnały pełne troski o to, co się ze mną dzieje, bo milczałam, jak na mnie :), dość długo. Dziękuję za tę troskę - to wzruszające i bardzo, bardzo ciepłe. I już wyjaśniam. Na moją nieobecność na blogu złożyło się kilka przyczyn. Najważniejsza z nich to mój kolejny, tym razem trochę dłuższy niż zazwyczaj (oprócz wakacji), pobyt poza domem. I tym razem wykorzystany przeze mnie nie tylko po to, by odpocząć i spotkać się z rodziną i przyjaciółmi.
Wszyscy wiemy czym są koleiny na drodze. Kiedy trafia się na nie, to siłą rzeczy wpada się w nie i jedzie tak, jak prowadzą. Nawet jeśli początkowo nie sprawia to kłopotu, to po pewnym czasie może jednak w dosyć specjalny sposób przeszkadzać. Chętnie by się z nich umknęło i jechało równą szosą. Takie "koleiny" zdarzają mi się w wielu sprawach. Najpierw jest jakiś początek, który niepostrzeżenie utrwala się i tworzy się życiowy kierat, schematy, ramki. Coś, co jest takie samo i tak samo. A życie to zmiany. Choćby tylko we mnie, ale jednak. I ten schemat już nie nadąża. Wyrasta się z niego. "Koleiny" przeszkadzają.
To tak jak z nową znajomością, która powoli się rozwija. Dochodzą elementy, które "złapała" po drodze, coś, co się w nią wbudowało, co sprawia, że ta relacja już na pewno nie jest taka jak na początku, ale ja wpadłam w "koleiny" tego początku i gdzieś w sobie "jadę" nimi, nie widząc, że jest już inaczej. Nie łapiąc momentu zmian. Jednak je czuję. Długo więc tak nie umiem, bo czuję przecież, że coś mi przeszkadza, ale też szybkie życie nie pozwala mi na wprowadzenie w sobie zmian na temat. Potrzeba mi więc czasem otrząśnięcia się jak pies po wyjściu z wody. Muszę popatrzeć na nowo na to, co stare albo co od dawna. Też tak macie? Bo mam nadzieję, że nie odbiegam sobą od jakiejś ludzkiej normy :)
Na to wszystko potrzeba czasu. Trzeba zatrzymać się i spojrzeć. I właśnie sobie popatrzyłam. Na kilka spraw w moim życiu. Na moje pisanie chociażby. I na moje relacje z ludźmi też.
Dlatego zaszyłam się w kącie i umilkłam, by usłyszeć siebie. By usłyszeć swoje serce po to, żeby mnie poprowadziło. Usłyszałam.
A przy okazji usłyszałam także ciekawie brzmiące słowa, które dają do myślenia (cytuję za panią Małgosią, której nie znacie, ale ja tak :)): ludzie dzielą się na geniuszy, którzy uczą się na błędach innych, na ludzi inteligentnych, którzy uczą się na swoich błędach i na głupców, którzy w ogóle się nie uczą.
I tak oto spędziłam ponad tydzień na słuchaniu, rozmyślaniu i porządkowaniu, co, jak sądzę, wyszło mi na dobre. Mam wielką nadzieję na bycie inteligentnym człowiekiem :), bo bardzo, bardzo nie mam ochoty być głupcem. Do bycia geniuszem nie aspiruję, bo nie przyglądam się błędom popełnianym przez innych ludzi, mając uwagę zaprzątniętą popełnianymi przeze mnie.
A poza tym wszystko jest u mnie OK :) Zresztą popatrzcie sami


To ja w Lublinie - mieście, gdzie spędziłam ostatni tydzień a wcześniej kilkanaście lat swojego życia i gdzie wracam, kiedy tylko mogę do moich bliskich i dalszych :) i gdzie wszędzie staram się chodzić na piechotę. Uwielbiam klimat lubelskiej starówki z jej małymi kawiarniami, restauracjami i sklepikami pełnymi różnych różności. Zawsze tam zachodzę gdzieś na kawę i ciacho albo na obiad. I zawsze sobie stamtąd coś przywożę, bo to trochę tak, jakbym zabierała ze sobą kawałek Lublina. Tym razem do mojej kolekcji srebrnych obrączek dołączyła jeszcze jedna - śliczna plecionka nabyta przeze mnie w niezwykłym miejscu z duszą i widokiem na Plac po Farze. Nie chcę przedłużać, więc opowiem o tym innym razem.
Teraz jeszcze raz dziękuję za ciepło, którym mnie obdarzyliście w czasie mojej nieobecności i za Waszą obecność tutaj. Taką obecność pomimo, więc dla mnie szczególnie cenną.
Pozdrawiam najcieplej jak umiem :) Otulam dobrymi myślami, pamięcią nieustanną i tym moim odnalezionym na nowo sercem, żeby nikomu z Was nie było zimno (mimo początków jesieni).
Basia

4 komentarze:

  1. Mam nadzieję, że ja to ta bliższa niż dalsza z tych odwiedzanych w Lublinie i okolicach:D Dobrze, że jesteś, Basieńko. Również tutaj, bo bardzo Cię brakowało. Dziękuję. Za wszystko. Za wielkie serce, w którym znalazłaś dla mnie miejsce, za bliskość, za szczerość, za Przyjaźń i te wszystkie "pomimo", z którymi mnie przyjmujesz. Pusto tu bez Ciebie, wiesz? Pewnie, że wiesz!
    Dobrego tygodnia dla Ciebie i Twoich (moich?) bliskich:)
    M.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Przecież wiesz, dobrze wiesz kim dla mnie jesteś :) Dziękuję :)

      Usuń
  2. Witaj Basiu, dobrze Cię widzieć całą,zdrową i kwitnącą.Tęskniłam już za Tobą i martwiła mnie ta cisza na blogu. Ja też chcę do Lubliiinaaaa :-))
    Dobrze ,że już jesteś i mam nadzieję na malutkie miejsce w odnalezionym na nowo sercu. Pozdrawiam cieplutko

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Co mam powiedzieć? Wpakowałaś się w to moje serce już dawno jak to Ty potrafisz, czyli szturmem najcieplejszego ciepła i ani mi się waż z niego uciekać! Dobrze mi Gabrysiu z Tobą w moim sercu :)
      Jestem pewna, że się spotkamy kiedyś w Lublinie :)

      Usuń