To, co warte ocalenia

Kiedy byłam małą, kilkuletnią dziewczynką miałam swoje skarby. Takie coś, cokolwiek to było, co w moich oczach było i piękne i cenne. Czasem był to jakiś błyszczący koralik albo wyjątkowo cudny guzik czy kamyczek albo kawałek lśniącej tkaniny czy jeszcze coś innego. Na takie specjalne rzeczy miałam specjalne miejsca, bo jakoś nie mogłam się zgodzić z tym, by taka cenność plątała się gdzieś wśród innych rzeczy.

Robiłam więc tak: pudełeczko po zapałkach wyścielałam kłębuszkiem watki i w takie mięciutkie gniazdko wkładałam swój skarb. Potem on tam sobie był.

Wzruszające wspomnienie, jak tylko może być wzruszający świat małej dziewczynki dla dorosłego człowieka, ale też nasunęło mi skojarzenia.
To się nie kończy wraz z dzieciństwem. Mamy przez całe życie takie "skarby", które postrzegamy jako i piękne i cenne. To może być cokolwiek. Jakiś sukces, niezwykłe miejsce, wyjątkowa znajomość, spełnione marzenie. Cokolwiek. Jedyne kryterium stanowi łomot naszego serca na temat. Jeśli rytm jest przyśpieszony to właśnie o to chodzi.
No i chowamy to w sobie, by nie tyle nie odeszło w zapomnienie, ile nie zostało zabrudzone. Przez czyjąś niezręczną uwagę, ironiczny komentarz, coś, co zapaskudzi to, co w naszych oczach jest piękne. Albo było, bo my sami również z czasem możemy spoglądać na to w inny niż kiedyś sposób. Jednak myślę, że warto okazać szacunek sobie samemu - temu, jakim byłem w tamtym czasie, miejscu czy wobec kogoś.

Ocalić w sobie to piękno jest sztuką. Jednak, jak sądzę, dobrze jest włożyć w to wysiłek. Dlaczego? Rozejrzyjcie się wokół, proszę. I co? Życie. Zwykłe życie, prawda? Nie może być inaczej, bo tak to już z tym naszym życiem jest.

Piękno też jest, ale albo rzadkie albo nieoczywiste, więc trudno dostrzegalne.

To, co czasem otrzymujemy w darze od życia a co widzimy jako wyjątkowe nie zdarza się zbyt często. Wiemy zresztą o tym wszyscy. Sądzę, że ocalenie tego jako cenności w sobie jest trudniejsze niż samo jego przyjęcie. Wymaga wysiłku, sporo zachodu a nawet walki. Bywa, że z samym sobą także.

Mam w sobie trochę takich pudełeczek z watką w środku. W każdym jest coś lub ktoś. Mam, bo nie chcę tego nie mieć.

Na koniec życzenia: obyśmy umieli ocalić w sobie to wszystko, co kiedyś otrzymaliśmy i widzieliśmy jako i piękne i cenne a co dzisiaj stanowi o naszym wewnętrznym pięknie i bogactwie.

Dobrego dnia, dobrego weekendu :)
Basia