Świątecznie

Chwil dobrych i pięknych. Uśmiechu serca. Pokoju i harmonii w sobie i wokół siebie. Ciszy, która... cieszy :) Bliskości najbliższej z tymi z jednej bajki. I miłości, miłości, miłości aż po brzegi duszy. Niech nas uszczęśliwia życie i ci, którzy w nim obok nas zagościli.
Tego Ci życzę mój drogi nieznany, a czasem znany - całkiem lub tylko trochę - przyjacielu, który tu zajrzałeś. 
Chcę i jest to moje gorące, ogromne pragnienie, byś wyniósł stąd dobro i pokój, piękno i ciszę serca, i wiarę w niemożliwe oraz w to, że nigdy na nic nie jest za późno - można zaczynać w nieskończoność, można mieć nadzieję nieustanną, można kochać i być kochanym zawsze i o każdej porze, bo miłość jest zawsze w porę.
Basia

Dzisiaj razem z najlepszymi życzeniami błogosławionych świąt Bożego Narodzenia  - opowiastka  w prezencie:

Anielskie skrzydła

Powiał wiatr. Rozgarnął cieniutką warstewkę szronu, która oprószyła trawnik, potargał gałęzie drzew rosnących wzdłuż ulicy i uniósł w górę foliową torebkę pozwalając jej szybować ponad dachami. A potem pognał dalej i wróciła cisza.

Chłopiec przycisnął czoło do szyby. Na wysokości ust pojawił się obłoczek oddechu i zatarł widok, który rozciągał się za oknem. Dotknął więc mgiełki palcami i widok wrócił na swoje miejsce – uśpione domy, sennie zamarłe w bezruchu drzewa i mżące przytłumionym blaskiem uliczne latarnie.

Tylko sznury lampek gdzieniegdzie oplatające szczeble balkonów i zwieszające się z ogrodzeń migały kolorami, jakby zapraszały do zabawy. Zmrużył oczy i światełka rozmazały się w barwną mgiełkę. Uśmiechnął się.

Dzisiaj nic go nie bolało. No, prawie, ale i tak to był wyjątkowy dzień. Przyszli w odwiedziny wszyscy – mama i tato, dziadkowie, a nawet wujek i ciocia – ci prawdziwi, nie szpitalni. Przynieśli prezenty i baloniki. Ściskali go, całowali i składali życzenia - żeby był zdrowy i żeby urósł na silnego mężczyznę. I żeby w następnym roku na Wigilię był w domu.

Kiwał głową potakując, bo zgadzał się ze wszystkimi. Babci nawet przyrzekł, że za rok będzie całkiem, ale to całkiem zupełnie zdrowy i nigdy, przenigdy nie wróci już do szpitala. Przekonywał jak mógł, bo płakała i płakała i chyba tym płakaniem zaraziła wszystkich. Tylko on nie płakał, bo naprawdę ucieszył się z samochodu na baterie, który mu przyniósł wujek i z gry od mamy i taty, a nawet z szalika i czapki od babci i szachów od dziadka, chociaż nie umiał w nie grać, ale obiecał się nauczyć.

Znów mu się od oddychania widok rozmazał, więc przetarł szybę palcem i trochę się od niej odsunął. Za daleko nie mógł, bo bał się, że nie zobaczy aniołów. A bardzo, bardzo, najbardziej na świecie chciał je zobaczyć. Chociaż jednego.

Mamusia na odchodnym wyszeptała mu prosto do ucha, że skoro jest Wigilia, to o północy przyjdą na ziemię anioły, żeby przynieść ludziom dary od Boga. I że wtedy można poprosić o co się chce. To czekał. Chciał poprosić, żeby już nie był w szpitalu i żeby tu nigdy nie wrócił.

Wpatrzony w świat za oknem oparł głowę na złożonych na parapecie ramionach. Oczy mu się kleiły, ale pilnował, by ich nie zamknąć. Na zewnątrz trwał bezruch i cisza. Nawet kolorowe światełkaż nie migały. A może to widok znów się zatarł? Nie chciało mu się już poprawiać.

Czas odmierzał swoje kroki tykaniem zegara – tik, tak, tik, tak, tik... tak…

Powiał wiatr. Za chwilę mocniej. Zdumiony zaszeleścił cichutko w anielskich skrzydłach, przemknął między nimi, żeby lepiej zapamiętać jak wyglądają i uleciał opowiedzieć o tym drzewom, trawie, domom i obłokom - anioły zstąpiły na ziemię! Anioły! Przyniosły ziemi pokój! Na skrzydłach przyniosły! A w dłoniach – pył miłości.

Rozsypały go szczodrze, bogato, nie patrząc – na tych, co cisi i pokorni, i na zgnębionych nienawiścią, niechęcią i żalem, zapatrzonych w poczucie krzywdy, pielęgnujących urazę. 
Osiadł w sercach, przyniósł ukojenie. Skleił szczeliny ran, których pamięć spać nie dawała. Oprószył blizny po bólu, by były mniej dokuczliwe. Zasłonił oczy smutku pełne i pozwolił wylać się łzom, by dosięgło je błogosławieństwo. Zapadł głęboko w dusze, by zakiełkować i rozrosnąć się w drzewo wybujałe wysoko, mocne i dobre, które da schronienie innym sercom jak ptakom, osłoni cieniem, wesprze siłą.

„Ziarno miłości!” szeptał zachwycony wiatr. „Ziarno pokoju!” wtórowały mu krople marznącego deszczu, które z radości nie były w stanie dłużej utrzymać się na chmurze.

Przed oknem szpitala na tle ciemnego nieba zamajaczyła jasna plama - obłok. A potem jak mgła przeniknęła do środka. Cichutko zaszeleściły skrzydła, które jak ciepły pled otuliły drobną figurkę śpiącego chłopca.

Autor: Barbara Smal