Jad na zawołanie

Kiedyś o mało co nie nadepnęłam na żmiję. To było dawno, ale pamiętam do dziś.
Schodziłam po skalnych stopniach w dół i już miałam postawić stopę na kolejnym, gdy moją uwagę przykuł jakiś ruch poniżej. Zarejestrowałam ten ruch kątem oka, ale zatrzymałam się na szczęście i wtedy zobaczyłam jak spod mojego wiszącego parę centymetrów nad podłożem czubka buta wypełza szare obłe ciało.
Zamarłam.
Ona odpełzła w pobliskie zarośla i tam zwinęła się w kłębek z głową uniesioną i gotową do ataku. Instynkt. Zrozumiałe. Byłam intruzem na jej terytorium. Poczuła się moją obecnością zagrożona. Zwiała, ale na wszelki wypadek nie traciła czujności.
Pewnie, gdybym weszła w te zarośla to by mnie dziabnęła. Jej prawo. Zwierzęcy instynkt samoobrony w momencie zagrożenia.
Czy tak samo jest z nami - ludźmi, gdy plujemy jedni na drugich jadem pełnych złośliwości słów? Kiedy podgryzamy się nawzajem i wbijamy zęby? Tak na wszelki wypadek, by samemu nie być dziabniętym? Instynkt samoobrony?
Przed czym się tak bronimy? Przed zranieniem? Oceną? Przed czymś, o czym nie mam pojęcia? Czasem odnoszę wrażenie, że plucie jadem jest w modzie i niemal nie wypada inaczej. W dodatku mamy na to wytłumaczenie - ktoś sam się wystawia na oceny, to ma za swoje. Jakby siedział cicho, to by mu nikt złego słowa nie powiedział. Tak na zasadzie: wystaw tyłek, to na pewno zarobisz kopniaka. Jakby to było usprawiedliwieniem.
Kiedyś ktoś mi powiedział, że dobrze, że wierzę w ludzi.
Wierzę. W ludzką dobroć, życzliwość, odruch serca, mądrość, wyrozumiałość, szlachetność. Wierzę. I nie mam zamiaru nigdy przestać wierzyć, bo przecież jedna żmija w ludzkim ciele, to nie cała ludzkość.
No dobrze, nawet jeśli tych gadzin jest więcej, to wierzę, mocno wierzę w to, że giną w tłumie pięknego człowieczeństwa. Wypatruję go wytrwale i widzę to tu, to tam. Jest. Naprawdę jest.
A my - ludzie dzielimy się na tych, którzy pozwalają się temu pięknu wydobyć i ujawnić i na tych, którzy je z jakichś powodów zatrzymują w sobie. Może jak ta żmija ze strachu?
Jednak szansę na to, by nie być żmiją ma każdy z nas.
Patrzę na tych, którzy plują jadem i straszliwie mi tych ludzi żal. Marnują swoje życie, to jedno jedyne jakie mają, na coś, co jest takie paskudne, że aż nie chce się o tym myśleć. Mija im czas na byciu gadziną w imię... czego?
No właśnie - czemu ktoś w żmiję się zamienia? Przecież jest człowiekiem, nie gadem. Ma rozum i uczucia, a nie tylko instynkty.
Może go trzeba delikatnie pogłaskać, przytulić, powiedzieć coś miłego? Może tego mu trzeba i tym pluciem o to prosi, bo boi się poprosić inaczej?
Bycie zjadliwym to wołanie o miłość?

A swoją drogą, to do tych prawdziwych żmij ja nic nie mam. Zwierzę jak każde inne.
I dobrze, że na jedną z nich nie nadepnęłam nie tylko ze względu na mnie, ale i na nią. Zabolałoby i ją i mnie.

Basia Smal