Którą drogą iść?

Po górach chodzi się wyznaczonymi szlakami, czyli drogami. Lepiej z nich nie schodzić, bo może się to skończyć źle.
Wszyscy to wiedzą. Nie mówię o niczym nowym.
I każdy, kto jest rozsądny trzyma się tych nakazów. Oczywiście dla własnego bezpieczeństwa, a więc motywacja spora.
Chociaż czasem widuje się ludzi poza szlakiem. Zawsze wtedy trochę drżę o nich. Pół biedy, gdy zejdą na wysokości regli, ale zdecydowanie gorzej to wygląda znacznie wyżej.
Widziałam takich, którzy, aby w swoim mniemaniu ułatwić sobie drogę szli po skałach kończących się nagle pionową ścianą w dół. Na szczęście zorientowali się w porę i nikomu nic się nie stało. Jednak potem musieli zawrócić na szlak i mozolnie znów nim iść. W sumie nadłożyli drogi, najedli się trochę wstydu, bo brawurowali na oczach ludzi, a może też doświadczyli strachu.
I po co, chciałoby się zapytać?
By innym pokazać, że... no właśnie, co? A może coś sobie udowodnić?
Jak to w życiu, prawda? Mamy czasem pomysł na zmianę tego, czym i jak żyjemy. Pomysł może i niezły, ale bywa, że tyle w nim tylko dobrego.
Czasami zejść z dotychczasowej drogi nie jest trudno. Znacznie gorzej nam na nią wrócić, gdy załapiemy, że schodzimy na manowce.
Z drugiej strony - jakie to ludzkie. Kto ani razu nie polazł nie tam, gdzie potrzeba? Jest taki? Niech się ujawni, bo chcę zapytać jak to się robi i czego trzeba, by wytrwać na raz obranym szlaku.
Ludzkie drogi bywają ciekawe, bywają nudne.
Są i  takie, które zachwycają pięknem i takie, o których mówimy z podziwem i zachwytem.
Nie to jest istotne, chociaż ci, którzy nimi idą mogą mieć odmienne zdanie. Według mnie wszystkie mają jeden wspólny rys - idzie nimi człowiek, a to już każdej nadaje wartość i sens.

Basia Smal