Jest takie miejsce...

Znów tęsknię za górami. Tak bardzo chciałabym tam być. Iść godzinami w milczeniu wśród piękna. Oderwać się od ziemi i pobyć trochę w moim niebie, gdzie nic nie dokucza, oprócz lekkiego zmęczenia wspinaczką. Gdzie nic nie muszę, oprócz stawiania kolejnych kroków. I gdzie wszystko, co mnie otacza, przyjmuje mnie taką jaka jestem. Może to głupie i dziwne, ale tam doświadczam większej życzliwości otaczającego mnie świata niż wśród ludzi. Tam tak łatwo kochać. Serce odpoczywa. Od trosk, od smutków i od siebie samego. Kiedyś szłam sześć godzin w deszczu. Tym typowym górskim - drobnym i gęstym jak prysznic. Nigdy nie cichnącym. Coś pięknego! Cały świat zamilkł, żeby go nie zagłuszać. A ja wspominam to jako jedną z najszczęśliwszych chwil w moim życiu. Spotkanie z pełnią życia. Rzadko można doświadczyć takiego stanu ducha. To jak dotknięcie czegoś istniejącego poza mną, co jest co prawda zawsze (byt transcendentny), ale mnie nie zawsze jest dany kontakt. I pewnie za tym tak tęsknię. Za spokojem, który daje dotknięcie czegoś, co nas - ludzi przekracza. Gdzieś przeczytałam, że tęsknota to bliskość na odległość, więc może jednak tęskniąc za górami jakoś je dotykam? Może więc doświadczę ukojenia ciszą, która tam wśród nich jest? Bardzo mi tego trzeba. Bo nie udaje mi się uciec od zmęczenia. Zresztą wiem, że to niemożliwe. Takie coś nosi się zawsze w sobie. I zabiera gdziekolwiek się pójdzie. Jedynie w niebie mogą ci to odebrać :). Mnie w tym moim niebie jakoś samo odpada. Nie wiem nawet kiedy. Tym, co mnie tam przyciąga jest ten spokój. Nie ma tam wariactwa dnia codziennego zabieganego od samego rana i tak bardzo zatroskanego o wszystko. Czuję, że nie o to w życiu chodzi a mimo to - drepczę. Czasem więc muszę zamknąć choć na chwilę oczy, żeby się oderwać, bo inaczej życie mnie nie puszcza. A tam mam stale oczy szeroko otwarte, bo piękno przyciąga. Zresztą popatrzcie, proszę:

Rozumiecie mnie? Cisza, spokój, siła, pewność. Twarda skała nie ucieka spod rąk i nóg. Daje oparcie. Ech...

Basia Smal