Ciepło

Mimo kolczastych  kulek na kasztanowcach, które są widomym znakiem nadciągającej jesieni, lato nadal trwa. Nie poddaje się. Szłam niedawno, czując na sobie ciągle jeszcze gorące dotknięcia słońca. Jakby po mojej twarzy przebiegały szybkie muśnięcia czułych palców w delikatnej pieszczocie - słoneczne pocałunki :)

Nie po raz pierwszy przyszło mi do głowy, że pragnienie ciepła, które drzemie w każdym z nas, jest czymś tak dla nas naturalnym jak oddychanie. Bez ciepła marniejemy. Chłód nas przytłacza. Zmusza do zamknięcia a czasem do ucieczki. A to daje do myślenia. Bo nie ucieka się przed tym, co przyjemne, znane i oswojone. Przed tym, co moje i co dobre dla mnie. I czego chcę.

Lubimy ciepło. To dosłowne, gdy przyroda jest łaskawa i obdarza nim szczodrze. I to w ludziach. Może to drugie nawet bardziej. Bo, gdy robi się chłodno, gdy nadciąga jesień czy zima, mamy na to sposoby - dodatkowe warstwy ubrania, gorąca herbata, gruby pled, którym można się otulić. A co robić, gdy brak obok ciepłego serca?

Szukamy go więc wytrwale, zaglądając innym w oczy. To nigdy nie zawodzi. Ciepłe oczy to na pewno ciepłe serce. Wiem o czym mówię, bo znam takich ludzi. Przy czym "ciepłe" nie oznacza "wesołe", chociaż radość w czyichś oczach też jest miła w odbiorze. Ciepło to ciepło. To życzliwość wobec i zrozumienie dla. To delikatność i dobroć. To wrażliwość i głębia uczuć. To patrzenie, które nie niszczy. Otulenie sobą. Pieszczota spojrzenia. Czułość.

Ciepło przyciąga jak magnes. Jest nieodparte. I zaraźliwe. Budzi sobą... siebie w innych. I świat jaśnieje :)
Basia